Rozdział 52

Cisza.
Serce waliło mi w piersi, jakby chciało przebić żebra, skórę i wystrzelić w kosmos. Nie mogłam zebrać myśli. Jakim cudem...? Jak to się stało? Jeszcze półtora tygodnia temu byliśmy tacy szczęśliwi, byliśmy wszyscy razem, a teraz w kilka dni wszystko się rozsypało jak domek z kart! To na pewno nieprawda, to pochopna, szybko podjęta decyzja! To nie może być prawda...
Pierwsza zdecydowała się przerwać milczenie Nika.
-Albo mam cholerne zwidy od trucia się chemikaliami w laboratorium, albo mój chłopak, którego uważałam za w miarę rozgarniętego, powiedział, że One Direction się rozpada... Co on, kurwa mać, chrzani?!- wrzasnęła na cały dom.- Co on, do cholery jasnej i ciasnej, pieprzy?! ONE DIRECTION NIE MOŻE SIĘ ROZPAŚĆ!!!- i pomyśleć, że ona jeszcze w listopadzie narzekała, gdy śpiewałam ich hity, a teraz, po pięciu miesiącach jest dziewczyną jednego z nich i wścieka się jak... jak... jak Nika z powodu rozpadu zespołu. Normalnie przebija mnie w byciu Directionerką.
-To jest na pewno jakiś żart! Przenieśli Prima Aprilis z 1 na 22 kwietnia?! Dzwonię jeszcze raz.- postanowiła i wzięła swój telefon po minucie niecierpliwego oczekiwania z całej siły rzuciła komórką o podłogę.- Niech go tylko dorwę, coś mu zrobię za nieodbieranie telefonów od własnej dziewczyny!- ryknęła i opadła na kanapę.
-Przecież oni dzisiaj mają wylecieć do Buenos Aires!- odzyskałam mowę.- Jeżeli nie pojawią się razem na lotnisku, rozpęta się piekło w mediach!
-Już się rozpętało.- burknęła Nika.- Baśka dziś mnie pytała, czy wiem coś na temat ich rozpadu i czy jest szansa, że będą z powrotem razem, a Sylwia stwierdziła, że to na pewno twoja win...- ugryzła się w przydługi język. Zastygłam bez ruchu jak posąg. Moja wina...
-Dlaczego ona tak myśli?- wyszeptałam. Moja wina, moja wina...
-Nie mam zielonego, różowego ani czarnego pojęcia, co sobie ubzdurała pod tym rozczochranym czerepem, ale twierdziła, że na pewno ty jesteś w to zamieszana, bo od czasu, gdy cię poznali, 1D nie jest tym samym zespołem, co kiedyś.- nie wiedziałam, co powiedzieć. Poczułam się dużo, dużo gorzej niż pięć minut temu.
-Spróbuję zadzwonić jeszcze raz.- bez zastanowienia wzięłam telefon i po kolei zadzwoniłam do chłopaków. Każdy odrzucił połączenie. Szlag.
-Dzwoń do Perrie.- rzuciła Nika.- Może ona coś wie.
-Zrobię telekonferencję z Eleanor.- włączyłam głośnomówiący i położyłam telefon na stole. Po chwili odezwała się Pezz.
-Nattie, właśnie miałam do ciebie dzwonić!
-Cześć, dziewczyny, co jest?- dołączyła się El.
-Laski, mamy problem.- Nika przejęła dowodzenie.- Pytanie: co robią w tej chwili chłopaki?
-Pakują się na wyjazd?- odgadła niepewnie El.
-Znowu się kłócą?- strzeliła Perrie.
-Sto punktów dla ciebie, Perrie.- Nika spojrzała na mnie.
-Znowu?- jęknęła El.- Myślałam, że już im przeszło...
-Nie byłaś ostatnio w internecie, prawda?- spytałam gorączkowo myśląc, co można zrobić.
-Nie, zakuwam do egzaminów końcowych. Jestem nie do życia. Z Louisem gadałam dziś rano i wydawał się spoko...- zawahała się.
-Mówił coś o zespole?- zapytałam.
-Nie. Gadaliśmy bardziej o nas.
-A Zayn coś mówił?- zwróciłam się do Perrie.
-Nie. Rozmawialiśmy wczoraj wieczorem i wydawał się zmęczony, czymś przygnębiony, ale nie mówił nic na temat zespołu.
-Cholera.- oparłam głowę na dłoniach i rozmasowałam skronie. Łeb mi pękał od nadmiaru wrażeń i lekarstw.- Chłopaki odrzucają nasze telefony, nie odbierają, Liam się na mnie prawie wydarł, że to nie najlepszy moment na dzwonienie, a Niall powiedział, że to koniec One Direction.
-CO?!- wykrzyknęły jednocześnie.
-To niemożliwe.- oświadczyła stanowczo Pezz.- Oni się nigdy nie rozpadną.
-Gdyby nie ta afera z Dan, nic by się nie wydarzyło.- stwierdziła z przekąsem Nika.
-Ale żeby Liam aż tak się załamał po jej zdradzie? Coś tu nie gra.- zastanawiała się El.
-Tu na serio musi chodzić o coś więcej.- przytaknęła Perrie.
-Tylko że my nic nie wiemy. Nie mam pojęcia, do kogo zadzwonić, żeby mi wytłumaczył, co się tam dzieje.
-Chłopaki nie odbierają...
-Może do Lou?- podsunęła Pezz.
-Louise teraz pewnie szykuje warsztat na koncerty, nie ma czasu, poza tym nie spędza aż tyle czasu z chłopakami... Wiem!- krzyknęła Eleanor.- Zadzwoń do Paula!
-Tak, on na pewno będzie wiedział, co jest grane!
-Dobra. Dzięki, dziewczyny. Kończymy rozmowę i dzwonię.
-To na razie.
-Napisz, jak będziesz coś już wiedziała.- dodała Perrie i rozłączyły się. Wzięłam z powrotem do ręki telefon i otworzyłam listę kontaktów. Miałam numer do managera chłopaków po tej akcji z pobiciem. Liam wysłał mi go w razie kłopotów na lotnisku. Jeden sygnał. Drugi. Trzeci.
-Paul Higgins, słucham.- odezwał się oficjalnie mężczyzna.
-Cześć, Paul. Tu Natalia. Z Polski.
-Natalia Maj?- upewnił się.
-Tak. Dzwonię, żeby spytać, co się dzieje u chłopaków. Niall... Niall powiedział, że to koniec One Direction...- przełknęłam gulę, która urosła mi w gardle. Niech to nie będzie prawda... Paul westchnął.
-Jestem teraz przed lotniskiem. Zaraz wylatujemy do Ameryki. Bez Liama.- otworzyłam szeroko oczy.
-Jak to...? To prawda? Rozchodzą się?
-Tak.- przyznał niechętnie.- Pożarli się żywcem. Harry nie chce mieć nic do czynienia z Liamem, Louis stoi po jego stronie, Niall jest zrozpaczony, nawet nie gra na gitarze jak zwykle, a Zayn próbuje bronić Liama, ale mu średnio wychodzi. Teraz wylatujemy do Buenos, damy koncerty w Ameryce, a potem chyba cały zespół się rozleci. Jak brakuje jednego z nich, to już nie jest to samo.- usłyszałam dziwny hałas.
-Co tam się dzieje?- zmarszczyłam brwi.
-Jestem na hali. Dziewczyny urządziły zbiorową stypę. Nie dziwię się, sam mam ochotę się rozryczeć, ale te akcje, jakie odpalał ostatnio Liam... Powiem tak: gdyby był moim synem, to nie patrzyłbym na wiek, tylko złoiłbym mu tyłek.
-Chłopaki nie żałują? Przecież są jak bracia!
-Nie pokazują tego po sobie. Dużo bym dał, żeby znowu się pogodzili i żeby było jak dawniej. Nie mogą wiecznie patrzeć na siebie wilkiem.
-A co z umową? Przecież wytwórnia...- Paul mi przerwał.
-Rozmawiałem z Simonem Cowellem. Umowa jest do zerwania w każdym momencie, jeśli chłopaki tego chcą. Wytwórnia nie będzie ich do niczego zmuszać.- nagle coś przyszło mi do głowy.
-Paul. Jakie macie plany w Buenos?
-Jutro próby, pojutrze konferencja prasowa i spotkanie z fankami... Tam powiedzą, że się rozchodzą. A następnego i kolejnego dnia koncerty. Potem Rio de Janeiro.- może i byłam chora. Może byłam częściowo winna rozpadu zespołu. Może Gaba zabije mnie za wsiadanie do samolotu. Ale mam to wszystko daleko i głęboko. Miałam pomysł. I Paul mógł mi w tym pomóc.
-Mogę sprawić, że One Direction wróci z powrotem.- wypaliłam. Nika wyprostowała się na kanapie i wpatrywała się we mnie wyczekująco.
-Co? Jesteś pewna? Jak?!
-Najpierw mi powiedz, czy management zgodzi się na moje wystąpienie podczas konferencji prasowej.
-Co chcesz zrobić?- spytał podejrzliwie. Uśmiechnęłam się do siebie.
-Urządzimy w Buenos małe przedstawienie.

~~*~~

-Mam ochotę się spoliczkować albo na siebie narzygać za to, że z tobą nie jadę.- wymamrotała Nika wtulając się w moje ramię.- Ale ja po prostu muszę zaliczyć tę pracę, żeby mi nie oblali tej przeklętej chemii jądrowej.
-Nie tłumacz się chemia jądrową, organiczną, fizyczną czy jakąkolwiek inną, bo wiem, że i tak chodzi ci o latanie samolotem.- trzepnęłam ją lekko po głowie.
-Moooże masz rację, ale tylko w pięciu procentach!- oznajmiła przyjaciółka wypuszczając mnie z objęć.- Powodzenia.
-Nie dziękuję... Chyba się naprawdę przyda.
-Obiecaj, że jak wrócisz, to tych pięciu debili stworzy z powrotem tę patologiczną rodzinę, którą byli do tej pory.
-Nie zapominaj, że od pewnego czasu ty też jesteś w tej patologii.
-Przyzwyczaiłam się do patologii. Dziś dzwonili moi rodzice. Widzieli mnie w gazetach z Niallem.
-I co?- wyciągnęłam rączkę walizki. Nawet nie musiałam bardzo się przepakowywać po świętach. Po prostu przerzuciłam kosmetyczkę do drugiej torby, nawrzucałam czystych ciuchów i butów i była gotowa. Fizycznie, bo z psychiczną gotowością były pewne problemy. Ufff. Dam radę. Muszę. To ostatnia i najważniejsza rzecz, jaką muszę zrobić przed końcem.
-Nic. Nakrzyczeli, że nie przywiozłam go do domu i co się stało z Kamilem.
-Nie powiedziałaś im wcześniej?- zdziwiłam się. W końcu to już całkiem dawna sprawa.
-Jakoś się nie złożyło.- wzruszyła ramionami.- Kij z tym. Jedź już, bo się spóźnisz na ten lot.
-Trzymaj się, Nika. Wrócę za kilka dni.
-Jasne.- zamknęłam za sobą drzwi od mieszkania i zniosłam walizkę do czekającej już taksówki.
-Na lotnisko Balice proszę.- w całym moim życiu nie odwiedziłam lotniska tyle razy, co przez ostatnie pół roku. Oparłam głowę o szybę i gapiłam się bezmyślnie na migające za oknem domy i samochody. Czekała mnie dziś ciężka przeprawa. Miałam nadzieję, że wbiję Liamowi do tej łepetyny, że jest pusta w środku jak kula bilardowa i to ja mam rację, jeśli chodzi o zespół.
-Jesteśmy na miejscu.- głos taksówkarza wyrwał mnie z zamyślenia. Zapłaciłam za kurs i ruszyłam z walizką w kierunku hali. Odprawa już trwała, więc szybko oddałam walizkę i poszłam w stronę bramek. Za chwilę już siedziałam na swoim miejscu. Wsunęłam w uszy słuchawki i od razu zapięłam pas. Zwinęłam się w kłębek na fotelu, ale nie mogłam skupić się na muzyce. Nawet Bastille i "Things We Lost In The Fire", piosenka, którą uwielbiałyśmy razem z Niką i wywrzaskiwałyśmy na głosy jej tekst przy słuchaniu RMF FM, nie mogła mnie uspokoić. Podobnie poranna dawka leków. Przezornie miałam pudełeczko w bagażu podręcznym. Gabi mnie zabije... Dziś mam u niej wizytę. Sorry, Gabrielo, ale mimo wszystko przyjaciele są dla mnie ważniejsi niż choroba i jeśli będzie trzeba, to dla nich rozchoruję się bardziej. Mam to w dupie...
-Prosimy o zapięcie pasów. Przygotowujemy się do lądowania.- jak to? Już?! Kurde, znowu zasnęłam. Zamrugałam powiekami i poprawiłam okulary. Dziś nie zakładałam szkieł. Nie miałam na to ochoty, a żeby było śmieszniej, w ogóle ich nie wzięłam ze sobą. Będę skazana na gogle, w których wyglądam jak w liceum, czyli jak kujon. Cała ja.
Nareszcie mogłam wyjść z samolotu. Nie mogłam się już doczekać, żeby spuścić łomot Liamowi. Według naszego planu, w sensie mojego i Paula, miałam jeden dzień. Jutro rano mamy siedzieć w samolocie, by wziąć udział w popołudniowej konferencji, na której będę miała spore pole do popisu. Higgins dał mi całkowicie wolną rękę, będę mogła zwymyślać ich przy kamerach i dziennikarzach. Normalnie bym się tak nie wyrywała, ale wiem, że zostało mi mało czasu i tę sprawę trzeba załatwić radykalnym cięciem. A jeżeli ludzie uznają, że moja akcja to ustawka managementu: cóż, ja będę wiedziała jaka jest prawda. Natomiast jeżeli ludzie wymyślą, że zrobiłam to dla rozgłosu, to rzucę się na hejterów i wydrapię im oczy. Wyszłam na halę, żeby odzyskać walizkę. Musiałam czekać strasznie długo, nogą wystukiwałam w podłodze rytm "Hotel Room Service", którą puszczali przez głośniki. Wreszcie moja torba łaskawie raczyła pojawić się na taśmie. Zgarnęłam ją szybko i ekspresowo popędziłam w kierunku drzwi wyjściowych. Musiałam zdążyć zanim Liam wyleci gdzieś na miasto. Była prawie wpół do dziewiątej londyńskiego czasu.
Z całych sił naparłam na szklane drzwi. Ani rusz. Nie drgnęły. Spoko. Klamki nie ma, więc chyba się je pcha, no nie?! Spróbowałam jeszcze raz. Nic.
-Emm, przepraszam?- odwróciłam się w kierunku jakiegoś młodego Anglika. Mówił z wyraźnym walijskim akcentem.- Wie pani, że te drzwi są automatyczne?- ja pierdolę. Mam nadzieję, że nikt tego nie nagrał. W myślach waliłam z całych sił głową o betonowy słup.
-Jasne, że wiem!- stanęłam pod czujnikiem na podczerwień. Drzwi od razu rozsunęły się bez żadnego hałasu. Ty kretynko. Chwyciłam walizkę, żeby jak najszybciej złapać taxi i zniknąć przystojnemu facetowi z oczu. Nie mogłaś się zbłaźnić przed jakimś staruszkiem, który też mógłby mieć hipotetyczne problemy z takim cudem techniki jak rozsuwane automatyczne drzwi? Nie, ty musiałaś skakać na drzwi jak totalny wieśniak przed jakimś kolesiem, który z pewnością pracuje jako model Calvina Kleina albo Pierre'a Cardina. Sieroto ty.
Szybko wcisnęłam się w "taksówkową" kolejkę i gdy nadeszła moja kolej wgramoliłam się do samochodu i szybko rzuciłam kierowcy adres. Zanim gość ruszył z piskiem opon, dostrzegłam na chodniku przed wyjściem z hali faceta sprzed drzwi. Momentalnie wybuchnęłam głośnym śmiechem.
-Wszystko w porządku?- kierowca obserwował mnie podejrzliwie przez wsteczne lusterko.
-Taaak.- wystękałam próbując się opanować. Po trzydziestu kilku minutach stania w korkach różnej długości i prędkości taksówka skręciła w dzielnicę willową, gdzie było znacznie spokojniej. Za chwilę zatrzymaliśmy się przed posesją One Direction. Zapłaciłam facetowi, który zaraz odjechał paląc gumę w poszukiwaniu kolejnego kursu. Podeszłam do bramy i nacisnęłam przycisk przy furtce. Kamera skierowała się w moją stronę.
-Sorry, chłopaki dziś nie wyjdą do fanek.- odezwał się ktoś przez głośnik. Jeśli się nie mylę... to chyba mam dziś więcej szczęścia niż rozumu.
-Preston? To ja, Nattie.
-Nattie?- zapytał z niedowierzaniem, a ja na potwierdzenie podeszłam jak najbliżej kamery i szeroko się uśmiechnęłam.- O rany! Już cię wpuszczam.
Za sekundę odblokował zamek przy furtce i mogłam wejść na teren posiadłości. Z małego domku przy ogrodzeniu wyszedł znajomy ochroniarz.
-Cześć.- przytuliłam go na powitanie.- Przyjechałam zrobić porządek w One Direction.
-Dziewczyno! Nie dasz rady, nie ma opcji!- Preston pokręcił głową.- To jest jakaś paranoja. Liam ześwirował kompletnie, wraca pijany, zalany w trupa, chłopaki próbowali mu to wybić z głowy, ale się nie dało. Wczoraj przed wyjazdem na lotnisko to tu był sąd ostateczny. Inaczej nie da się tego nazwać. Skończyło się na tym, że musieliśmy ich z Tomem rozdzielać i nam też się oberwało. Liam dostał czas do końca trasy, żeby się wyprowadzić. Wrócił z klubu o czwartej nad ranem, do tego przyprowadził sobie jakąś laskę...
-Sprowadził sobie dziwkę?!- nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam. To niemożliwe, nieprawdopodobne, żeby ten Liam Payne, mój Liam stoczył się tak bardzo w ciągu paru dni. Jak spotkam Danielle, to powyrywam jej te pokręcone kudły, zmasakruję jej tę twarzyczkę tak, że jej rodzona matka nie pozna... Będzie "ręka, noga, mózg na ścianie", jak to lubi mówić moja ciotka.
-Nie martw się, nie wpuściłem jej. Liam próbował coś tam protestować, ale był prawie nieprzytomny, wódą jechało od niego na kilometr. Laska wróciła tam, skąd przybyła, a Liam zygzakiem polazł do swojej nory i jeszcze się z niej nie ruszył.
-To ja go zaraz ruszę.- powiedziałam groźnie.
-Nie wiem, czy ci się to uda.- stwierdził z powątpiewaniem.
-Dla mnie nie ma rzeczy niemożliwych. Może poza otwieraniem ręcznie automatycznych drzwi.- spojrzał na mnie nic nie rozumiejąc.-Potem ci opowiem. Preston, dzięki za rozmowę, ale teraz muszę iść i porządnie go wytargać za uszy. Jeśli usłyszysz wrzaski, krzyki, latające talerze albo noże, to się nie martw, nie wchodź, żeby nie oberwać. Ja sobie z panem Paynem poradzę.
-Powodzenia. Jeśli dzięki tobie dziś nie wybierze się na popijawę, a jutro grzecznie ruszy do Ameryki, to normalnie cię ozłocę, bo mam już dość siedzenia tutaj na dupie i pilnowania bachora, bo zachciało mu się naśladować wyskoki Biebera.- parsknęłam śmiechem i wzięłam walizkę. Preston wrócił na swoje ochroniarskie stanowisko, a ja pociągnęłam za klamkę i otworzyłam drzwi.
Postawiłam walizkę w przedpokoju i przeszłam przez korytarz. Panował tu straszny bałagan, ale gdy przekroczyłam próg salonu, to normalnie wbiło mnie w ziemię. Zastanawiałam się, czy na pewno trafiłam do tego domu, co trzeba. Nie no, ale raczej Preston nie stałby na straży Eda Sheerana, Little Mix, Olly'ego Mursa lub Jessie J, tylko 1D. Rozwalony wazon, przewrócony fotel, ciuchy na podłodze, szczątki kurczaka z KFC, miliony puszek po piwach różnego rodzaju... Masakra. Wróciłam na korytarz i ruszyłam od razu na górę. Odkrywanie kuchni i zakładających tam z pewnością kolonię karaluchów zostawiłam sobie na później. Najpierw muszę sprawdzić, czy Liam jeszcze żyje po zabójczej dawce etanolu w najróżniejszej postaci. Im byłam bliżej, tym mocniej czułam walącą na masę wódkę. Ja pierdolę, już mnie boli głowa. Byłam coraz bardziej wściekła. Nie tylko na Danielle, teraz byłam wkurwiona na Liama za jego odpały, na Harry'ego za jego niewyparzoną gębę i wybuchowy charakter, na Louisa za to, że raz, kiedy jego poczucie humoru rozładowujące napięcie było potrzebne, to nie mógł go uruchomić, na Nialla za to, że nie powiedział nam więcej na temat kłótni i straciłam okazję, żeby przylecieć ostatnim wieczornym samolotem i uruchomić im mózgi, na Zayna za to, że nie udało mu się ich powstrzymać przed bójką... Uuuu, szykuje się największa, najbardziej spektakularna, wybuchowa awantura świata. Szykujcie Księgę Rekordów Guinessa, trzeba to będzie opisać! Otworzyłam drzwi Payne'a i aż mnie odrzuciło od zapachu alkoholu.
-O żesz kurwa jego mać.- zaklęłam na widok wnętrza. Przeszłam przez próg i mało nie wywaliłam się o kurtkę Liama. Zaraz potem natknęłam się na jego spodnie, skarpetkę, czapkę, drugą skarpetkę, koszulę w kratkę i wreszcie po tej ścieżce dotarłam do łóżka. Czy to na pewno pokój Liama? Bo wygląda, jakbym przez przypadek weszła do wspólnego pokoju Lou, Hazzy i Moniki. Niestety, to nie był przypadek. Na łóżku w kłębowisku pościeli i wywalonych z otwartej szafy ciuchów spał właściciel tego apartamentu. Normalnie widok śpiącego Liama by mnie rozczulił. Ale to nie była normalna sytuacja. Liam był totalnie pijany, jak stąd do kosmosu, nieogolony, że wyglądał gorzej niż w swoim teledysku, ubrany tylko w bokserki (co akurat nie było dużym minusem, miał genialny kaloryfer!), z podkrążonymi oczami, do tego podłoga obok łóżka i jedna z poduszek była obrzygana. Z trudem udało mi się zachować zimną krew przyszłego lekarza i nachyliłam się, żeby potrząsnąć dzisiejszą śpiącą królewną. Nic. Szarpnęłam nim mocniej. Zero reakcji. Dobrze. Bardzo dobrze. Sam tego chciałeś.
Lawirując między ubraniami, jakimiś pudełkami, które w podejrzany sposób przypominały opakowania po prezerwatywach, resztkami jedzenia, wymiocinami, butelkami, puszkami, płytami i jakimiś pomazanymi zdjęciami dotarłam do łazienki. Szybko znalazłam w szafce coś przypominającego miskę i napełniłam ją wodą. Wróciłam do pokoju, o mały włos nie wywaliłam miski pięć metrów przed właściwym celem i znów trafiłam na miejsce przy łóżku. Po prostu z całej siły chlusnęłam na Liama wodą. Oczekiwałam wrzasku, pisku, przekleństw, odgłosu rzygania. Nic. Przekręcił się na drugi bok. Wybałuszyłam oczy. Na serio? Okej, nie ma sprawy. Mam jeszcze kilka asów w zanadrzu. Pamiętałam doskonale, jak budzić skacowanych osobników. Wyjęłam z kieszeni jeansów telefon, otworzyłam pamięć i z zapisanych dźwięków wybrałam odgłos alarmu samochodowego. Nastawiłam głośność na maksimum i włączyłam alarm. Rozległo się przeraźliwe wycie. Liam aż podskoczył na łóżku i chciał przyłożyć do głowy poduszkę, żeby stłumić dźwięki alarmu, ale na nieszczęście wybrał tę wyhaftowaną. Odrzucił ja przez pół pokoju, aż odbiła się od ściany i tapeta została ozdobiona pomarańczowymi plamkami kwasów żołądkowych. Pomachałam uspokajająco przez okno Prestonowi, który na odgłos alarmu już chciał pędzić do nas i sprawdzać, kto się włamał.
-Wyłącz to, do cholery jasnej, Preston i daj żyć!- burknął Liam próbując nakryć się kołdrą.
-Wstawaj, Payne! Mamy do pogadania.- jednym szybkim ruchem ściągnęłam z niego kołdrę.
-Natalia?!- otworzył szeroko oczy i zaraz z jękiem je zamknął.
-Niespodzianka.- oznajmiłam sarkastycznie.- Za dziesięć minut widzę cię w kuchni. Zero spóźnień, bo alarm włączy się znowu.
-Czemu jestem mokry?- na sekundę uruchomił myślenie.
-Zasikałeś się.- zadrwiłam wychodząc z tej gorzelni, jaką była obecnie jego klitka i zeszłam na dół.
Wkroczyłam do kuchni i pierwszą rzeczą, jaką wykonałam, było rzucenie się na wodę, by popić leki. Nie czułam się najlepiej po locie, a ten widok... No, samopoczucia to on nie poprawiał. Lodówka była pusta, w środku znalazłam tylko światło plus czyjegoś iPada. Brawo, tablet w lodzie, tego jeszcze nie było. W szafce znalazłam jeszcze pudełko płatków, a w zamrażarce cudem stało mleko. Kto był taki inteligentny, żeby wsadzić mleko do zamrażalnika?! Szkoda wielka, że nie rozsadziło kartonu. Założę się, że to sprawka dzisiejszego bohatera dnia. Szybko podgrzałam mleko, nasypałam płatków, którym niewiele brakowało do końca terminu ważności i wyciągnęłam wodę. Liam zszedł po jedenastu i pół minuty, gdy już szykowałam się do ponownego włączenia alarmu.
-Pić.- jęknął i przyssał się do butelki. Przynajmniej wziął prysznic i się ubrał. Idę o zakład, że stan jego pokoju nie zmienił się o milimetr.
-Możesz mi powiedzieć, co ty wyprawiasz, Payne?
-Nic.- wzruszył ramionami. Tego było już za wiele. Odkręciłam kolejną butelkę i wylałam mu na ten pusty łeb.
-Ogarnij się, do diabła!- wrzasnęłam patrząc wściekle na zszokowanego chłopaka.- Jesteś takim pieprzonym egoistą, zachowujesz się jak jakiś dupek, którym podobno nie jesteś!
-Możesz łaskawie nie wrzeszczeć?- zapytał zły.
-Nie, nie mogę! Jestem na was na masę wkurwiona, a najbardziej chyba na ciebie, bo to niepodobne do ciebie, żeby odstawiać takie cyrki!
-To co robię ze swoim życiem, to nie twój pieprzony interes!- Liam mimo kaca wstał gwałtownie z krzesła i też zaczął krzyczeć.
-Właśnie, że mój! Jestem, do kurwy nędzy, twoją przyjaciółką, Liam! Chcę ci pomóc wydostać się z tego gówna!
-Natalia, nie wtrącaj się w sprawy, o których nie masz pojęcia! TO NIE TWÓJ GÓWNIANY INTERES!!!
-Świetnie to ująłeś. Gówniany interes, bo wyglądasz, śmierdzisz i gadasz jak gówno! I o czym ja niby nie mam pojęcia? O tym, że rzuciła cię laska? O sorry, mnie pobił chłopak, chodziłam z siniakami miesiąc, ale nawet o tym już zapomniałeś! O czym nie mam pojęcia?! O przyjaźni? Przepraszam bardzo, że rzuciłam wszystko, żeby ratować zespół przyjaciół przed rozwałką!
-Nikt cię nie prosił, żebyś przyjeżdżała!- ryknął na cały głos.- Nie masz tu co robić, wypchaj się ze swoimi świętymi intencjami i wal się, Natalia! Nie potrzebuję cię, nie chcę cię widzieć! Nie chcę nikogo widzieć!
-Zachowujesz się jak szczeniak! Bachor cholerny!
-A ty co?! Może przyjechałaś, żeby się wybić?! Jak każdy w naszym otoczeniu! O proszę, Natalia Maj, szlachetna dziewczyna, zjednoczyła z powrotem One Direction, damy jej tę robotę! Zapłacimy jej, przecież to taka bohaterka! Po to przylazłaś?! Jeśli pojadę z tobą do chłopaków będziesz w internecie, prasie, Twitterze. Tego chcesz, tak?! Jesteś kolejną wyzyskiwaczką?!!!
Nic tak bardzo nie boli, jak oszczerstwa rzucane przez najbliższych. Oszczerstwa, które nie mają nic wspólnego z prawdą. Wiedział, gdzie uderzyć. Nigdy nie wyłudziłam od nich ani grosza, ani złamanego pensa. Nie tego się spodziewałam. Wiedziałam, że będzie krzyczał, rzucał się, ale to co przed chwilą wykrzyczał mi prosto w twarz... Ja rozumiem, on jest jeszcze pijany, nie wytrzeźwiał całkiem, ale jest też, kurwa, przyjacielem. Z całych sił zacisnęłam pięści, wbijając sobie paznokcie w skórę, żeby tylko się nie rozryczeć albo nie rzucić się na Liama z pazurami. Wyzyskiwaczka. To określenie od zawsze bolało mnie najbardziej. A złośliwe Directionerki lubiły go często używać.
-Rozczarowałeś mnie, Liam.- wyszeptałam. Liam chyba zrozumiał, co mi powiedział, bo odsunął się ode mnie i tylko patrzył... ze strachem.- Znasz taką piosenkę Iglesiasa "Tired Of Being Sorry"?- nie czekając na potwierdzenie zaczęłam cicho, powoli nucić refren.- Maybe you were right, but, baby, I was lonely. I don't wanna fight. I'm tired of being sorry. (Może miałeś rację, ale kochanie, byłam samotna. Nie chcę walczyć. Jestem zmęczona przepraszaniem.) I'm tired of being sorry for things which I have never done. Jestem zmęczona przepraszaniem za rzeczy, których nigdy nie zrobiłam.- powtórzyłam. Okrążyłam stół, żeby nie przechodzić centralnie obok wmurowanego chłopaka. Liam otwierał i zamykał usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale żadne dźwięki nie przechodziły przez jego gardło. Odwróciłam się w jego stronę, zanim wyszłam z kuchni.- Jak skończysz ogarniać dom po tym, co z nim zrobiłeś, to znajdziesz mnie w ogrodzie.- powiedziałam i poszłam na korytarz. Wyjęłam z walizki laptopa i przeszłam przez oszklone drzwi tarasu.
W ogrodzie było całkiem zielono, dużo ładniej niż gdy widziałam go ostatnio. Na drzewach masa liści, kilka krzewów kwitło, wijąc swoje gałązki wokół podpórek i pni. Basen był odkryty i aż chciało się w nim popływać, ale chmury na niebie i chłodny wiatr zdecydowanie to odradzały. Przeszłam przez trawnik w kierunku drzew rosnących przy wysokim ogrodzeniu i usiadłam pod pniem jednego z nich tyłem do domu. Oparłam się plecami o szorstką korę i zamknęłam oczy. Nie płacz, nie płacz, nie płacz. Ty znasz prawdę, a Liam powiedział to w złości... Czyżby Danielle go jakoś wykorzystała, w sensie jego sławę? Cóż, tylko on może mi to wyjaśnić. Mimo bólu, jakie mi zadały jego słowa w głowie słyszałam słowa piosenki "Unconditionally". I will love you unconditionally... Będę cię kochała bezwarunkowo... Jeśli tylko zdołam wymazać z pamięci twoje słowa.
Potrząsnęłam głową i uruchomiłam laptopa. Mimo tego, co powiedział mi Liam, nie zamierzałam się poddać. Obiecałam Nice, Moni, El, Perrie i Paulowi, że mi się uda. I musi się udać. Włączyłam Movie Makera. Wczoraj wpadłam na pomysł, że wyświetlę film z najlepszymi fragmentami koncertów, wystąpień, X Factora, a w tle puszczę melodię jakiegoś singla. Męczyłam się z tym cały wczorajszy wieczór, dziś musiałam to skończyć, żeby od razu po wylądowaniu przekazać to przez Paula technikom od konferencji. Wszystko już było zaplanowane. Management One Direction stwierdził, że po kłótniach, bójkach, których ślady są widoczne na ich twarzach i zdjęciach, na których widać schlanego Liama, moje "przedstawienie" może im tylko pomóc. Na pewno bardziej już nie zaszkodzi.
Nie wiem, jak długo tak siedziałam, poprawiając co chwilę spadające z nosa okulary. Stukałam paznokciem w obudowę laptopa, jakby to miało przyspieszyć jego pracę. Nie cierpiałam Movie Makera, miałam taką beznadziejną wersję, która często się zawieszała. A miałam już prawie wszystko zrobione, tylko zostało wciśnięcie muzyki. Nagle usłyszałam, jak po drugiej stronie drzewa też ktoś siada. Nie odzywałam się, wiedziałam dobrze, kto tam jest. Dalej zawzięcie stukałam w klawiaturę komputera, nie zwracając uwagi na chłopaka.
-Przepraszam...- wyszeptał cicho. Nic dalej nie mówiłam. Udawałam, że jestem pochłonięta pracą.- Znam tamtą piosenkę. Ale znam też inną. Please forgive me, I know not what I do. Please forgive me, I can't stop lovin' you. Don't deny me, this pain I'm going through. Please forgive me, if I need ya like I do... (Proszę wybacz mi, nie wiem, co mam robić. Proszę wybacz mi, nie mogę przestać cię kochać. Nie zaprzeczaj mi, ten ból wciąż trwa. Proszę wybacz mi, jeśli potrzebujesz mnie, tak jak ja ciebie...) 
Zaczęłam bezwiednie się uśmiechać. Przygryzłam wargę, żeby ukryć uśmiech, ale nie udało się. Zdanie, które miałam zapisać w filmiku wyleciało mi z głowy. Położyłam delikatnie dłonie na klawiaturze i oparłam głowę o pień.
-Skończyłeś sprzątać?- zapytałam udając obojętny głos.
-Tak. Nic mi nie odpowiesz?- zapytał niepewnie.
-Co mam ci odpowiedzieć?- wzruszyłam ramionami.- Że nie jestem wyzyskiwaczką, że chcę dla moich przyjaciół jak najlepiej... Że obiecałam, że was pogodzę... Że to, co mi powiedziałeś, choćby nie wiem jak bolało, nie zmieni mojego postanowienia? To chcesz usłyszeć?- Liam westchnął i przez chwilę siedział cicho.
-Przepraszam, że cie tak nazwałem. Nie myślę tak...- powiedział po chwili milczenia.- Ta cała sytuacja... Załamałem się totalnie.- zapisałam pracę i zamknęłam laptopa.
-Co właściwie się stało?- zapytałam cały czas odwrócona do niego plecami.
-Jak przyjechaliśmy, od razu pojechałem do niej. Miałem swoje klucze do jej mieszkania, więc zero problemu. Zastałem ją z tym facetem... Wiesz co? Wydawało mi się, że będzie mi łatwo się pozbierać, ale jakoś... Widziałem ją wszędzie. Tu zostawiła swoją bluzę, tam wisi nasze zdjęcie, tu mam jakąś notatkę, którą mi napisała... Nie wiem, czy ją kocham... Nie, na pewno jej nie kocham. Ale łatwiej było się rozstać wspólnie, tak jak poprzednio, a tu... Przyłapanie na zdradzie osoby, której się ufa, boli najbardziej. Jeszcze tego samego dnia odkryłem, że dobrała się do moich pieniędzy. Pożyczyłem jej kiedyś jedną z moich kart kredytowych... Ogołociła mi jedno z moich kont bankowych. Może dlatego boję się, że wszyscy wokół mnie zaraz chcą wykorzystać moją forsę, sławę. Że nie jestem dla nich ważny ja, jako człowiek, tylko ja, jako gwiazda.- nie wiedziałam, co powiedzieć, dlatego wolałam się nie odzywać. Niepotrzebne były słowa. Wyciągnęłam do tyłu rękę i złapałam dłoń Liama. Odpowiedział uściskiem.- Pamiętasz, jak się pierwszy raz spotkaliśmy? Nie powiedziałem ci, kim jestem, bo bałem się, że jesteś kolejną fanką, której zależy na zdjęciu i autografie. Na szczęście byłaś inna...
-Zawsze byłam inna.- stwierdziłam spokojnie.- Różnię się od innych osób.
-Ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu.- uzupełnił Liam.- Cieszę się, że cię poznałem, mimo tych oporów, które miałem na początek.
-Dobra, nie rozczulajmy się. Chodź, pójdziemy coś zjeść i musimy obgadać jeszcze jeden temat.- podniosłam się i wzięłam pod pachę laptopa. Liam też wstał i ruszyliśmy do domu. Od razu zauważyłam znaczną różnicę. Śmieci pozbierane, ubrania w praniu, słyszałam wyraźnie przelewającą się w pralce wodę, resztek jedzenia brak. No, wszystko wraca do normy.
-Wiesz... Nadawałbyś się na gosposię.- stwierdziłam żartobliwie uchylając się przed lecącą w moją stronę gazetą.- No! Gosposia niech nie śmieci, tylko ładnie posprząta!
-Bardzo śmieszne.- prychnął pod nosem.- Wychodzimy na miasto?
-Jasne. Ale ej!- zaprotestowałam widząc, jak Liam bierze kluczyki auta.- Ja prowadzę! Nie chcę wylądować w szpitalu, bo panu Payne zachciało się prowadzić w stanie nie do końca trzeźwym.- przewrócił oczami i rzucił w  moją stronę kluczyki. Za chwilę jechaliśmy już przez miasto w kierunku "naszego" Starbucksa.
-Bluza i okularki, Liam. Starczy, że jutro będziesz na okładkach, jako spóźnialski członek 1D.- podałam mu okulary przeciwsłoneczne leżące we wnęce drzwi kierowcy. Weszliśmy do środka i szybko zamówiliśmy nasze kawy i muffinki.
-Ale dobre.- Liam jednym kęsem pożarł prawie całe ciastko.
-Lepsze niż mieszanki różnych alkoholi?- zakpiłam popijając swoją kawkę. Łypnął na mnie spod oka.
-Natalia...
-Nie, nie próbuj się tłumaczyć. Tylko winni się tłumaczą, a dobrze wiemy, że jesteś winny. Oprócz tego, tylko mięczaki sięgają po alkohol w chwilach słabości, co jest lekkim rozczarowaniem, bo nigdy nie myślałam, że jesteś mięczakiem.
-Ja po prostu nie wiedziałem, co robić...
-Wódka ci powiedziała?
-Chciałem zapomnieć, okej?
-Liam... Na pewno nie zapomnisz, jeżeli pod wpływem alkoholu odezwie się twoja jedyna i nie całkiem sprawna nerka.
-Matko, Nattie... Potrafisz wykończyć człowieka.- mruknął z wzrokiem wbitym w blat stolika.
-Myślałam, że robią to za mnie twoje wyrzuty sumienia.- dokończyłam kawę i wstałam z krzesła.- Chodź się przejść. Nie będziemy gadać o pewnych sprawach w lokalu pełnym ludzi.
Bez słowa poszliśmy w kierunku parku. Szybko znaleźliśmy "naszą" ławkę. Mam deja vu. Po raz któryś w ostatnich dniach.
-To jakie sprawy miałaś na myśli?- oparł łokcie na kolanach i wpatrzył się w chodnik przed ławką.
-One Direction.
-Emm, wiesz, boli mnie głowa, możemy pogadać kiedy indziej?- założył ręce na kark.
-Nie, nie wywiniesz się.- pokręciłam głową.
-Nattie... Nie wiem, co z One Direction. Nawaliłem jak cholera i chłopaki są na mnie wściekli. Nie byłem na żadnym spotkaniu, żadnej próbie, z Paulem nie gadałem od naszego powrotu z Polski, jedyne co zrobiłem, to chlałem.
-Zapomniałeś dodać: sprowadzałem laski na jedną noc.- podniósł gwałtownie głowę.
-Że co?!
-To się nawaliłeś.- prychnęłam.- Dobrze, że przynajmniej Preston nie pije w robocie i je wypraszał.- okej, podkoloryzowałam, bo słyszałam tylko o jednej dziewczynie, ale niewykluczone, że było ich więcej. Poza tym takie poczucie winy u Liama mogło mi tylko pomóc.
-O Jezu.- schował twarz w dłoniach.
-Nie wzywaj imienia Pana Boga na daremno, zwłaszcza w takiej sytuacji. Już chyba nadużyłeś boskiego zaufania.
-Śmieszne, serio, boki zrywać.- jęknął i odchylił się na oparcie ławki.- Co teraz?
-Pytanie jest proste. Chcesz życia bez 1D? Wyobrażasz sobie, że nie gadasz więcej z Harrym, Louisem, Niallem, Zaynem, nie śmiejecie się, nie wygłupiacie, macie się po prostu w dupie? Jak myślisz, jak to będzie, gdy oni zagrają ostatni koncert, a ciebie na nim nie będzie? Chcesz być przez nich olewany? Czy wolisz wrócić, pokajać się i spróbować wszystko naprawić?
-Jasne, że chciałbym to naprawić... Zawsze myślałem, że będziemy tak śpiewać razem do końca świata, a przynajmniej naszego życia.- westchnął.- Ale czy oni mi wybaczą?
-Wszystko zależy od ciebie.- poklepałam go po plecach.- Chcesz tego naprawdę?- przez chwile się zawahał, ale zaraz pokiwał energicznie głową.
-Chcę. Byłem strasznym idiotą... Ale może da się to naprawić.- patrzył na mnie z nadzieją.
-I oto chodziło!- uśmiechnęłam się szeroko i wyciągnęłam telefon. Wykręciłam numer Higginsa.- Paul? Misja wykonana. Czas zacząć etap drugi.
-Udało ci się go namówić?- manager był chyba wniebowzięty.
-Nawet nie trzeba było bardzo namawiać. Starczył mały ochrzan, podczas którego i mnie się oberwało, ale najważniejsze, że kolega wytrzeźwiał po niekończącej się imprezie, jaką urządził w ostatnich dniach. Na razie męczy go kac, ale damy radę. Rezerwuj samolot.
-Jasna sprawa. Przygotowałaś co trzeba?
-Mała obróbka dźwiękowa i będzie wszystko gotowe.
-Super. Szykujcie się na jutro. Lecicie prywatnym samolotem. Odlot o dziewiątej rano.
-Okej, dzięki wielkie. Jakby co, to będę dzwoniła. Do zobaczenia.
-Masz kontakty z Paulem?- Liam przyglądał mi się nieodgadnionym wzrokiem.
-Co się tak dziwisz, sam mi dałeś numer.- wzruszyłam ramionami. Na nos spadła mi kropelka wody.- Cholerna londyńska pogoda...- nie zdążyłam skończyć zdania, gdy deszcz lunął z wielką siłą.
-Jasny gwint!- Liam poderwał się z miejsca.- Altanka?!
-Altanka!- polecieliśmy w znanym nam kierunku. Na szczęście nikogo tam nie było.
-Boże, historia się powtarza.- stanęłam na środku i zaczęłam wyciskać wodę z włosów. Suchym skrawkiem bluzki wytarłam okulary.- Nie lubię, gdy coś się powtarza.
-Czemu?- Liam zdjął przemoczoną bluzę i przewiesił ją przez poręcz.
-Bo mnie to wkurza. Gdy coś się dzieje któryś raz z kolei, albo gdy ktoś mi coś mówi pięćdziesiąt razy z rzędu, jakbym była ułomna i ten jeden raz nie wystarczył.- Liam parsknął śmiechem.
-To może żeby uczynić historii zadość coś zatańczymy?- no tak. Deszczowa dyskoteka.
-Nie. Jeszcze jestem na ciebie zła.- założyłam ręce na piersi.
-Oj no weź...- Liam podszedł do mnie.- Przepraszam... Przecież sama powiedziałaś, że nie lubisz jak się ktoś powtarza.- nie wytrzymałam i się uśmiechnęłam.
-Nie łap mnie za słówka.
-No dawaj. Jutro nie wiadomo, co nas czeka. Zabawmy się.
-Ale bez picia.- zaznaczyłam.
-Bez. Słowo harcerza.- uniósł dwa palce do góry.- No, włącz coś, na tym swoim telefonie masz pewnie masę fajnej muzyki.
-Masa fajnej muzyki... Masz na myśli coś takiego jak "Dare"?- wyszczerzyłam się włączając piosenkę. Zapomniałam o głośniku, który ustawiłam na budzenie Liama. Muzyka zagłuszyła nawet mocny deszcz.
-Ałaaa.- Liam skrzywił się i zatkał sobie uszy.- Kobieto, jeszcze mam kaca. Zlituj się.
-Kac morderca nie ma serca.- wyrecytowałam wyciszając piosenkę.
-Daj coś spokojnego. Może i chcę się zabawić, ale bez przesady. Nie zapominaj, że ciągle umieram na głowę.
-A wiesz, że nie wyglądasz?- na te słowa Liam zrobił zeza, wystawił język i udał, że upada.- Dobra, załapałam. Swoją drogą, masz strasznie dobry humor.- powiedziałam włączając "So Close".
-Tylko dlatego, że ty tu jesteś.- powiedział cicho. Znieruchomiałam. Liam wyjął mi telefon z ręki i położył go na drewnianej podłodze altanki. Wziął mnie za rękę, poprowadził na środek naszego parkietu i drugą ręką objął mnie w talii. Pamiętał.
Oparłam głowę na jego ramieniu. Teraz czułam się wspaniale. Wszystko było na swoim miejscu, nasza przesłodzona rzeczywistość. A co najlepsze? Że Liam był już sam. Nie było tej dziewczyny, która wiecznie mnie od niego odcinała. Może wreszcie uda nam się doprowadzić wszystko do tego idealnego happy endu. Mój ukochany filmowy walc się skończył, a z głośnika popłynęła spokojna, magiczna melodia. Tylko melodia. Uśmiechnęłam się do siebie. Znalazłam ją przed Wielkanocą i całą Wielką Sobotę walczyłam z nią przy pianinie. Udało mi się ją odtworzyć i nawet napisałam do niej swoje słowa. Zaczęłam cicho nucić.
-Touch my hand, I will take there, 
where, baby, we could be alone.
Hear the chords, it's our moment,
cause nothing will destroy atmosphere.

Piano plays, on the dancefloor there's place for us.

So now, step by step and turn around.
Take your left and hold me tight.
We only live once, it's our paradise.
So let's dance this waltz lookin' into my eyes.
It's our own fairy tale tonight...

(Weź mnie za rękę, zabiorę cię tam, 
gdzie, kochanie, będziemy mogli być sami.
Wsłuchaj się w dźwięki, to nasza chwila,
bo nic nie zepsuje nam atmosfery.

Pianino gra, na parkiecie jest miejsce dla nas.

Więc teraz, krok za krokiem i obróć się.
Przejdź w lewo i trzymaj mnie mocno.
Żyjemy tylko raz, to jest nasz raj.
Więc zatańcz tego walca patrząc w moje oczy.
Teraz to nasza własna baśń...)

Liam chyba uważnie wsłuchał się w moje słowa, bo obrócił mnie lekko i z powrotem złapał w objęcia prowadząc w nieco niepoprawnym, ale bardzo romantycznym walcu. Uniosłam głowę, żeby zatonąć w jego spojrzeniu. Patrzył na mnie poważnie, bardzo poważnie. Lekko się nachylił, koniec jego nosa delikatnie zetknął się z moim.
-Przepraszam za to, co powiedziałem. Nigdy w życiu bym nie skrzywdził kogoś, na kim mi tak zależy...- wyszeptał prosto w moje usta. Jeszcze sekunda... Jeszcze chwila...
-I know you want, know you wanna take it slo-o-ow...- głośne takty "Why Don't We Go There" sprawiły, że odskoczyliśmy od siebie przestraszeni. Zabiję, zamorduję tego, kto w tej chwili do mnie dzwoni! Gabrielo, jesteś martwa!
-Ostrzegam cię, miej dobry argument, że do mnie dzwonisz, bo właśnie zepsułaś jedną z najbardziej romantycznych chwil w moim życiu i jeśli się okaże, że dzwonisz tylko poplotkować, to możesz już brać miarę i zamawiać trumnę!- wypaliłam ze złością, nie dając Gabrysi nawet szansy, żeby się przywitać.
-Nie interesuje mnie twoje życie prywatne!- krzyknęła do słuchawki moja pani doktor. Pani doktor... Cholera, wiem, po co ona dzwoni. Odwróciłam się tyłem do nic nie rozumiejącego Liama. Romantyczny nastrój i tak szlag trafił.- Gdzie ty jesteś?! Zapomniałaś, że masz piekielnie ważną wizytę?!
-Gabi...
-Nie gabuj mi tutaj! Pakuj się w taxi i za pięć minut cię tu widzę. Już starczy, że jeden pacjent jojczył mi tu przez godzinę i nie mogłam się wytłumaczyć, że czeka na mnie jeszcze pięciu chorych. Powinnam była skończyć robotę godzinę i dwadzieścia sześć minut temu, a ty jeszcze odstawiasz takie cyrki. Sorry, wiem, że jestem urzędnikiem państwowym i mam leczyć ludzi, ale sama trafie do szpitala i to psychiatrycznego, jeśli dalej będę pracowała na trzy etaty.
-Gaba, ja nie przyjadę.- powiedziałam zaciskając powieki. Teraz mi się dostanie.
-Jak to? Natalia, było przełożyć wizytę wcześniej, nie siedziałabym tyle czekając na ciebie!
-Przepraszam! Zapomniałam.
-Mam ci jeszcze wypisywać receptę na leki na sklerozę?- zapytała kipiąc sarkazmem.- Masz być jutro rano i żadnych wymówek.
-Jutro nie mogę.
-Natalia, ty chyba nie zdajesz sobie sprawy z powagi sytuacji. Miałaś podjąć decyzję odnośnie chemioterapii. I czy wreszcie powiesz coś rodzinie, to ostatni dzwon na szukanie dawcy. Gdzie ty w ogóle jesteś?
-Emmm.... W Londynie.- przyznałam się od razu. Po drugiej stronie nastała cisza.- A jutro lecę do Buenos Aires.- dodałam odważnie.
-CZYŚ TY TOTALNIE OCIPIAŁA?!!!- odsunęłam słuchawkę od ucha. Wpieklona Gabriela, to się rzadko zdarza.- Jezu Chryste, czy ty wiesz, jakie to jest zagrożenie? Założę się, że już mdlałaś.
-Nie. Ale było mi niedobrze i głowa boli mnie cały czas.
-Ja pierdolę. Wzięłaś leki?
-Podwójną dawkę.
-Dobra. Kiedy wracasz?
-Mam nadzieję, że za trzy dni.
-Czekaj chwilę. Dziś jest środa. Jutro lecisz do Buenos. Trzy dni... Czyli powinnaś być w sobotę?
-Tak.
-Super. W sobotę widzimy się od razu po twoim przyjeździe. nie zdziwię się, jeśli od nadmiaru wrażeń od razu trafisz na izbę przyjęć, więc do zobaczenia w szpitalu.- trzasnęła słuchawką. Odetchnęłam głęboko. Masakra jakaś. Doktor Andrzejczuk była na mnie naprawdę zła. Jeszcze nigdy nie była na mnie tak zła.
-Co się stało?- głos Liama wyrwał mnie z odrętwienia. Odwróciłam się do niego i uśmiechnęłam sztucznie.
-Kłopoty w kraju, ale nie chcę o tym gadać... Wracamy? Przestało padać, a musimy się przygotować do wyjazdu.- skinął głową i wziął swoją bluzę.
Szliśmy w milczeniu alejką parkową w stronę samochodu Liama. Czyli w kierunku Starbucksa. Włosy prawie wyschły po zmoczeniu w deszczu i skręciły się jak zwykle w loki. Poprawiłam jednym palcem zsuwające się okulary i nagle poczułam, jak Liam bierze mnie za rękę i splata nasze palce. Uśmiechnęłam się pod nosem. Czyli nic nie jest stracone. Jeszcze uda nam się pocałować, już ja tego dopilnuję... Jak nie tu, to we wspaniałej Argentynie.



_____________________________________
Rozdział dodany w dniu urodzin Liama!!!

HAPPY BIRTHDAY LIAM <3

Tak odnośnie paru rzeczy w rozdziale:
1. sytuacja z drzwiami jest prawdziwa :D ja i moja Przyjaciółka kontra automatyczne drzwi Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w Lublinie, niestety, my też przegrałyśmy tę walkę z drzwiami ;P nie wiem, jak wydadzą prawo jazdy dziewczynom, które na obsłudze drzwi się nie znają ;)
2. piosenka, którą śpiewa Nattie przed "prawie pocałunkiem"... jest to fragment jednego z moich beznadziejnych tekstów, ale cholernie pasował do sytuacji. Tak że nie szukajcie w różnych dziwnych internetach, bo nie znajdziecie.

Dziękuję za komentarze, obserwacje na blogu, Twitterze... Na "Would..." mam nowy szablon, kto jeszcze nie widział, to zapraszam do obejrzenia ^.^ mnie się strasznie podoba *o*

Zbliżamy się powoli do końca... Aż się łezka w oku kręci, nie będę umiała się rozstać z tą historią <3

Do napisania :*
Roxanne xD