Rozdział 51

-Boże, ale teraz pusto w tym samochodzie.- westchnęła Monika, gdy z powrotem wsiadłyśmy do vana. Nie odezwałam się, żadna z nas się nie odezwała. Z całych sił walczyłam ze sobą, żeby się nie rozpłakać.

Na lotnisku obyło się bez potoków łez, chociaż żadne z nas nie chciało się żegnać. Nasza grupa wzbudziła jednak zbyt wielką sensację, żeby odgrywać rozpaczliwe sceny na hali. Zrobiliśmy wielki Horan Hug, przytuliliśmy każde z osobna i nasi przyjaciele ruszyli do odprawy. Ściślej mówiąc, ledwo co na nią zdążyliśmy. A wszystko przez Harry'ego. Przesadnie ostrożny kierowca, szlag by go. Gdybym siedziała za kółkiem, mielibyśmy jeszcze co najmniej pół godziny w zapasie. Ale nie! Choć z drugiej strony... Przynajmniej dojechaliśmy bezpiecznie. Perrie przytulając mnie, jeszcze raz przepraszała za swoje podejrzenia, Zayn dziękował za pomoc, Hazza i Louis po raz kolejny nazwali mnie idiotką z wiadomych, Liamowych powodów, El kazała mi jak najszybciej przyjechać, Niall prosił, żebym mu podesłała znowu coś dobrego, jeśli nie planuję szybko przyjechać... Tylko Liam nic nie powiedział. Zamiast tego mocno mnie przytulił i długo nie wypuszczał z tego uścisku. Nie żebym miała coś przeciwko.

Ale i tak największym wydarzeniem był pocałunek Niki i Nialla. Po prostu szał na lotnisku. I tak wcześniej prosiliśmy lotniskową ochronę o pomoc z niektórymi fankami, ale ich zdjęcia i tak trafiły do internetu. W pięć minut zjechali się tu dziennikarze. Trafili akurat na ten piękny moment. Nie mam wątpliwości, że Niall Horan i Dominika Sawicka będą numerem jeden na liście światowych newsów. I nie zdziwię się, jeśli wymyślą coś ciekawego dla mnie i Moniki, tak dla równowagi. Ciekawe, co tym razem. Będę w miłosnym trójkącie czy czworokącie? A może pojawi się tajemnicza fotka, na której obściskuję się z pracownikiem ochrony lotniska? Może pomyślą, że Monia to moja dziewczyna?
-Natalia, hej! Przegapiłaś zjazd.- Nika trąciła mnie łokciem w bok. Zacisnęłam zęby i podjechałam kawałek dalej, żeby zawrócić w dozwolonym miejscu. Skręciłam w lewo w ulicę, na której mieszkała Monia. Miała swoje malutkie mieszkanko, które dzieliła z Dorotą, studentką biotechnologii. Tam czekał już jej ojciec. Wdech, wydech. Niech ten urodzony generał nie wypatrzy żadnej usterki.
-Cześć, ojciec.- Monia wyskoczyła z auta.- Żadnego zadrapania, dom stoi, gaz wyłączony, ognisko zagaszone, brak zużytych prezerwatyw w kątach ani nawet w koszach na śmieci.- cmoknęła ojca w policzek.
-Bardzo śmieszne.- powiedział nie śmiejąc się ani odrobinę. Ekhem... znowu zaczynam się czuć niepewnie.- Wszystko działa, jak przed wyjazdem?- zapytał groźnie.
-Taak... Jak obiecałam, wszystko jest jak trzeba... To my już będziemy lecieć, jesteśmy zmęczone i tego... Do widzenia!- złapałyśmy z Niką swoje walizki i szybko się ewakuowałyśmy. Bez jaj, nie mam zamiaru wysłuchiwać kazania, że lusterko jest za bardzo przekręcone w prawo, a fotel zbyt dosunięty do przodu. Sorry, ale to są moje warunki jazdy.
-Uff.- Dobrze, że się zmyłyśmy.- sapnęła Nika taszcząc swój bagaż.- Nie chce mi się wysłuchiwać jej starego, poza tym jestem zmęczona, bolą mnie nogi i dupa od siedzenia w aucie, mam walizkę do targania, Niall jeszcze nie zadzwonił...
-Kobieto, przecież on jest w samolocie, jak niby ma zadzwonić?!
-Normalnie? Przez telefon?- stwierdziła naiwnie moja przyjaciółka.
-Nika, ja rozumiem, że go kochasz, tęsknisz, chociaż rozstaliście się pół godziny...- spojrzałam na zegarek.- Przepraszam, dwadzieścia siedem minut temu, ale jeśli do ciebie zadzwoni, to spadnie na ziemię.- mina Niki powiedziała mi, że mówię do niej chyba po arabsku. Westchnęłam.- Telefony muszą być wyłączone albo odłączone od sieci, żeby nie zakłócić pracy samolotu. Jeśli Niall postanowi zadzwonić do ciebie, to najprawdopodobniej w wiadomościach usłyszymy o katastrofie lotniczej nad Niemcami i tragicznej śmierci najpopularniejszego boysbandu świata. Nawet taki laik samolotowy jak ty powinien zrozumieć. Zaczaiłaś bazę?- przytaknęła, gdy wchodziłyśmy po schodach do naszego mieszkania.
-Przynajmniej jesteśmy w domciu.- Nika nastawiła optymistyczne myślenie.- Zamawiam pierwsza łazienkę!- wrzasnęła porzucając walizki w przedpokoju i zatrzaskując drzwi łazienki. Zaciągnęłam torbę do swojego zacisza i zamknęłam drzwi. Teraz chciałam być sama. Podłączyłam telefon do wieży i włączyłam muzykę. Poleciało "Give Me Love" Sheerana. Stanęłam na środku pokoju i rozejrzałam się dookoła. Ślady po pospiesznym pakowaniu były wszędzie: rozwalona kosmetyczka, wyciągnięte ubrania z szafy, jeden but pod łóżkiem, a drugi na parapecie, jakaś książka na szafie... Zaraz, zaraz... Co to jest? Podeszłam szybko do mojego obrotowego fotela i podniosłam z niego ciemnozieloną bluzę z kapturem. O matko... Bluza Liama. Zostawił ją, zapomniał o niej. Pociągnęłam nosem wdychając ten niesamowity zapach jego perfum. Znalezione nie kradzione. W życiu nie upiorę tej bluzy. Boże, zaczynam zachowywać się jak nawiedzona fanka.
Przytulając bluzę rzuciłam się na łóżko. Przez drzwi słyszałam jak Nika śpiewa wszystkie solówki Nialla z "Midnight Memories". Rany, ale ją wzięło. Od chwili ich pierwszego pocałunku moja przyjaciółka znajduje się w swojej prywatnej Narnii o nazwie Horanland i chyba w życiu jej nie opuści. Ja nie mogę, Nika umie śpiewać, ale dziwnym trafem pod prysznicem nigdy jej nie wychodzi. Złapałam za pilota wieży i podgłośniłam "Little Bird". Moja ukochana piosenka Eda huknęła z głośników. Z tego co wiem, Harry też ją bardzo lubi. Założyłam bluzę Liama i zwinęłam się kłębek na łóżku cicho nucąc razem z Sheeranem. Podciągnęłam odrobinę lewy rękaw i zaczęłam wodzić palcem po tatuażu. Napis "Strong" odcinał się wyraźnie na tle skóry, strzałka znikała pod kończącym rękaw ściągaczem. I'm sorry if I say I need ya. But I don't care, I'm not scared of love. Cause when I'm not with you, I'm weaker. Is that so wrong? Is it so wrong, that you make me strong? Czy to tak źle, że wy, chłopaki, sprawiacie, że jestem silna? Że bez was jestem całkiem słaba? Nagle poderwałam się z powrotem i wyciągnęłam z torby laptopa. Położyłam go przed sobą na łóżku i włączyłam całą playlistę naszych filmików, które ściągnęłam na kompa z kamery Louisa. Miałam też wszystkie zdjęcia ze wszystkich telefonów i aparatów. Ostatniej nocy zrobiłam obchód po domku i zabawiłam się w hakera. Nikt nie miał nic przeciwko, wręcz przeciwnie nawet. Każdy zaczął małpować mój pomysł. Tym sposobem zapełniliśmy prawie całą pamieć naszych urządzeń elektronicznych.
Jako pierwszy odtworzył się filmik jak ja i Liam śledzimy Nialla. Wariaci skradali się za nami, a my byliśmy tak genialnymi detektywami, że nie zauważyliśmy sześciu osób kryjących się za nami po krzakach. Parsknęłam śmiechem widząc swój rozpaczliwy skok do wody. Gra w butelkę, śpiewanie, zabawa w piwnicy, turniej badmintona, ognisko, oświadczyny Zayna, piosenka Liama... Co on mi wtedy chciał powiedzieć? Widoki z lasu przelatywały po ekranie, ale ja skupiłam się na moich myślach. Wyraźnie po ostatniej piosence chciał ze mną porozmawiać. Co mi chciał powiedzieć? Cholera, mam teraz ochotę dokonać morderstwa na Paulu Higginsie. Nie mógł z łaski swojej zadzwonić pięć minut później?! Albo wcale?! Bylibyśmy jeszcze w górach... Może Liam wtedy stwierdził, że zerwie z Danielle, chce być ze mną, kocha mnie do szaleństwa... Ta, jasne. To niby dlaczego tak się wkurzył na wiadomość o prawdopodobnej zdradzie? No, w sumie kochał ją. Może jeszcze ją kocha... Może chciał mi powiedzieć coś nieistotnego, na przykład "Nattie, fajnie mi się z tobą śpiewa, napiszmy razem piosenkę" albo "Nattie, wspaniale zaplanowałaś te oświadczyny, zrobiłabyś coś takiego dla mnie i Dan?" albo jeszcze lepiej "Nattie, Dan jest w ciąży, chcesz być matką chrzestną? A, i poproszę jeszcze herbatki!".
Chyba zlasował mi się właśnie mózg.
Beyonce zaczęła śpiewać "If I Were A Boy". Facet... Gdybym była facetem, czy chciałabym taką siebie za dziewczynę? Gdybym była facetem... Zakochałabym się w takiej Natalii Maj? No, bo spróbujmy pomyśleć jak taki Liam. Gdybym była facetem, z dziewczyną i potencjalną kandydatką na dziewczynę... to chyba pozostałabym przy wariancie sprawdzonym, czyli obecnej dziewczynie. To się dowartościowałam. Ale z drugiej strony, gdybym kłóciła się (a raczej kłócił się) ze swoją dziewczyną i dobrze się czuł/czuła w towarzystwie tej drugiej, to może zaczęłabym coś do niej czuć i w końcu odkryłabym, że ta druga jest lepsza i zerwałabym... Ja pierdolę. Gdybym była facetem, to nie poznałabym raczej One Direction i na tym skończmy.
Nawet nie zauważyłam, kiedy włączył mi się chorobowy zwyczaj i zasnęłam w trakcie swoich idiotycznych rozważań.

~~*~~

-Nie uwierzysz, czego się dowiedziałam!- pisnęła Monika, gdy przekroczyłam próg sali wykładowej.
-No, czego?- mruknęłam niechętnie. Od czasu wyjazdu chłopaków czułam się coraz gorzej. Przerażała mnie myśl, że... że to już koniec. A obecność Moni wcale mi w tym nie pomagała. Jasne, to moja przyjaciółka, ale ta jej opowieść o bracie to dla mnie prawie gwóźdź do trumny. Tak, czarne poczucie humoru na swoim miejscu. Dziś był wtorek, a to oznaczało, że jutro ostatni dzień na uczelni przed Wielkanocą. Domek. Rodzinka. O tak. Za chwilę coś sobie przypomniałam. Schudłam. Mam podkrążone oczy, wystające obojczyki żebra. Poczucie winy plus dolegliwości chorobowe. O nie.
-Marcin jest za kratkami!- podniosłam na nią zszokowane spojrzenie. Że co? Chyba niedokładnie umyłam rano uszy, możesz powtórzyć?
-Ale... w sensie że mój były?- upewniłam się. Monika pokiwała głową.
-Dokładnie on. A właściwie nie tyle za kratkami, ile w zamkniętym ośrodku odwykowym.
-Emmm.... Chyba należało się tego spodziewać...- odparłam niepewnie.- Chwila, moment, złapali go na ćpaniu?
-Nie, z tego co wiem, to prowadził pod wpływem i przewoził w torbie zapas kokainy i heroiny.
-Heroiny?! Dawał też sobie w żyłę?!
-Na to wygląda.- wzruszyła ramionami.- Tym razem rodzince nie udało się go wydostać z pierdla.
-Nieźle.- nie wiedziałam, co o tym sądzić. Z jednej strony hip hip hurra, należało mu się! A z drugiej... szkoda chłopaka, że zaczął w ogóle ćpać, bo na trzeźwo i czysto był spoko gościem... Okej, wszystko sprowadza się do: dobrze mu tak, może zacznie wreszcie normalnie myśleć.
-Witam was!- do sali wszedł doktor.- Zaczynamy, mamy kilka minut opóźnienia. Notować, potem wam się to przyda na ćwiczeniach.
I rozpoczął się wykład z diagnostyki laboratoryjnej, na którym za Chiny nie mogłam się skupić. W ogóle ostatnio nie mogłam się na niczym skupić. Wczoraj Monika budziła mnie, bo zasnęłam w połowie wykładu. Potrafiłam zasnąć o każdej porze dnia i nocy. Chore. Ale prawdziwe. Na dodatek wieczorem miałam jakieś dziwne przebłyski przed oczami. Normalnie pomyślałabym, że odzywa się moja wada wzroku, ale znałam na pamięć artykuły medyczne. Przewlekła białaczka szpikowa nasila swoje objawy, przechodzi w fazę ostrą. Zaburzenia widzenia stają się kolejnym zaliczonym punktem na liście.
-Idę teraz do księgarni, idziesz ze mną?- zapytała Monika po wykładzie. Facet przynudzał bite cztery godziny. Myślałam, że padnę całkiem.
-Nie. Mam coś do załatwienia.- tym "czymś" było odwiedzenie sali tanecznej. Jeszcze nie wypróbowałam największego prezentu urodzinowego.
-No dobra.- Monia niechętnie podążyła do wyjścia.- Ale jakbyś zmieniła zdanie, to będę tu za rogiem.
-Jasne.- pożegnałyśmy się i rozeszłyśmy w przeciwne strony. Od razu wsadziłam w uszy słuchawki i lekko się ożywiłam słysząc "Don't Stop". Szybko dotarłam do centrum sportowego Kiry. Zapukałam do biura i od razu weszłam.
-Siema Kiraaa...- zatrzymałam się widząc jednego z trenerów tańca.- Błażej, hej! Nie ma Kiry?
-Wyszła po coś, a ja tu męczę się z rozliczeniem.- skrzywił się pod nosem.- Pomóc ci w czymś?
-Nie, dzięki. Jak przyjdzie Kira, to powiedz jej, że jestem w swojej sali.- pomachałam w górze kluczami. Uśmiechnął się.
-Spoko, powiem. A teraz sorry, ale jak nie zrobię rozliczenia, to następnym razem przywitasz się ze mną w szpitalu na OIOM-ie.
-Taaa. To na razie.- szybko ewakuowałam się do mojej kochanej sali D18. Zamknęłam drzwi na klucz i rzuciłam torbę na ziemię. Dziś nie targałam ze sobą specjalnych butów, laptopa ani nic szczególnego. Chciałam po prostu trochę się poruszać. Byłam sfrustrowana tym, że objawy zaczynają coraz szybciej postępować. Jakby tego było mało, u chłopaków coś się dzieje. Zadzwonili po przyjeździe i z tego, co zdołałam wyciągnąć od Louisa i Hazzy, to Liam przyłapał Dan z tym jej absztyfikantem. Rozpętała się trzecia wojna światowa w wydaniu 1D. Koszmar na resorach. Szczegółów nie znałam, bo nie mieli kiedy dłużej pogadać. Jedyny plus, że Nialler nie zapomniał o swojej dziewczynie i dzwonił codziennie choćby na pięć minut.
Zaczęłam się rozciągać do "A Little Party Never Kill Nobody". Potrzebuję całkowitego wyciszenia, zapomnienia o wszystkich problemach, chorobach, przyjaciołach. Tylko ja i muzyka. Dziś postanowiłam spróbować czegoś nowego. Znalazłam niedawno w internecie kroki zumby i wyszukałam kilka dobrych piosenek. Kroków nie chciało mi się uczyć, bo wyglądały jak jakiś aerobik, który mnie nie interesuje, ale muzyka była całkiem fajna. Ściągnęłam sobie kilka utworów i zamierzałam potańczyć do nich ot tak, dla rozrywki i rozluźnienia. Bez choreografii, układów, dla samej przyjemności tańczenia. Włączyłam "Zumbao", jeden z nowszych hitów i zaczęłam tańczyć. Zakochałam się w tej piosence od pierwszego usłyszenia i potrafiłam jej słuchać codziennie. Odchyliłam się do tyłu, kilka kroków w lewo, szybki obrót, fala... Jakby lekko zakręciło mi się w głowie, ale nie zwróciłam na to większej uwagi. Piosenka zmieniła się na "Zumba" Don Omara. Starałam się tańczyć w rytmie, ale nagle straciłam równowagę i musiałam się oprzeć o ścianę, żeby nie upaść. Oddychałam głęboko, ale to nic nie pomagało. Jakieś dziwne cienie zaczęły mi latać przed oczami. Zacisnęłam mocno powieki i schyliłam głowę najniżej jak się dało. Zamrugałam parę razy i skupiłam wzrok na parkiecie. Jakby lepiej. Nie, jednak nie. Cholera, niedobrze mi. Wyłączyłam muzykę i usiadłam na podłodze opierając się plecami o ścianę. Napiłam się wody z kupionej przed wykładem butelki i przymknęłam oczy.
Ja pierniczę. Czy ja przysnęłam siedząc na podłodze czy mi się tylko wydaje? Spojrzałam na zegarek. To się robi chore, zasnęłam na sali! Zaczęłam tańczyć koło szesnastej, teraz była siedemnasta czterdzieści dziewięć. Na ekranie telefonu wyświetliło mi się, że mam wiadomość od Louisa.
Od: Tommo =D
Jak się trzymasz? :) u nas taki zapierdziel, że nie ma czasu, żeby odetchnąć -.-
Zastanawiałam się, co mu odpisać. Trzymam się super, Lou, wszystko pod kontrolą, tylko przysypiam jak jakiś dziadek na emeryturze, nie wiem, czy kiedykolwiek się jeszcze zobaczymy, boję się, że zasnę i już nigdy się nie obudzę, ale poza tym spoko, wyobraź sobie, że zaliczyłam trudny egzamin na studiach, fajnie nie? Ależ byłoby mi łatwiej, gdybym im powiedziała. Nawarzyłaś sobie piwa, Nattie, teraz je wypij. Tylko upewnij się, czy jest bezalkoholowe.
Do: Tommo =D
Super, pojutrze jadę do rodzinki na Wielkanoc ^.^ kiedy konkretnie premiera teledysku?
Za dosłownie sekundę dostałam odpowiedź.
Od: Tommo =D
Czuję się urażony, że nie wiesz! 19 kwietnia koło 17:00 na YouTubie :D masz obejrzeć i zadzwonić, rozumiemy się?!!!
Do: Tommo =D
Sorry, Tomlinson, ale umówiłam się z Niką, że obejrzymy go razem :P relację dostaniesz we wtorek wieczorem xD
Od: Tommo =D
Foch z przytupem i melodyjką! >:-/
Zaśmiałam się sama do siebie. Jak on to robi, że umie tak dobrze poprawić mi humor? Zaraz mój telefon odezwał się znowu.
Od: Hazza :D
Co napisałaś Lou, że się ciska jak marchewka w sokowirówce? xD
Teraz już ryknęłam śmiechem na cały głos. Gosh, skąd on bierze te teksty?
Do: Hazza :D
Powiedziałam mu, że obejrzę wasz nowy teledysk dopiero we wtorek razem z Niką, bo wyjeżdżam, a Louis strzelił focha... Co z Liamem?
Przygryzłam wargę, nie byłam pewna, czy wysyłać to ostatnie zdanie. Raz się żyje. Poszło. Czekałam niecierpliwie na odpowiedź.
Od: Hazza :D
Sam mam ochotę strzelić na to focha ;-( z Liamem jest... nieciekawie. Źle.
I co teraz? Kompletnie nie wiedziałam, co mu na to odpisać. Zanim się zdecydowałam, dostałam kolejnego smsa.
Od: Hazza :D
Zachowuje się jak gówniarz i mam ochotę mu przypierdolić. Nawet nie próbuj go bronić, bo mam dość tego szczeniaka. A mówią, że to ja jestem najmłodszy i najgłupszy w zespole. 
Zmarszczyłam brwi. Co tam się, kurde, dzieje?
Do: Hazza :D
Co on takiego zrobił? Może najgłupszy nie jesteś, ale na pewno w gorącej wodzie kąpany.
Odpowiedź znów przyszła błyskawicznie.
Od: Hazza :D
Nie co zrobił, a co robi. Nie powiem ci, bo nie starczy mi miejsca w smsie, a zaraz mamy naradę przed deportacją do Ameryki Południowej. 
Tyle. Okej, teraz jeszcze bardziej się martwię.

~~*~~

Wysiadłam z autobusu na przystanku niedaleko kościoła w moim rodzinnym miasteczku. Wadowice. Dawno tu nie byłam, ostatnio na Boże Narodzenie. Aż wstyd, przecież mieszkam tak blisko. Przeszłam na ukos przez rynek ciągnąc za sobą małą torbę na kółkach, ale coś mnie tknęło i postanowiłam zajrzeć do kościoła. Nie wiem, czemu. Zawróciłam w pół kroku i weszłam po stopniach do mrocznego przedsionka. Przeżegnałam się wodą święconą i cichutko weszłam wgłąb bazyliki. Kilka osób klęczało w ławkach i modliło się szeptem, przy ołtarzu ministrant układał księgi do wieczornej mszy, która miała być za dwadzieścia minut. Poszłam w kierunku prawej nawy bocznej, gdzie kiedyś służył do mszy Karol Wojtyła. W jednej z pierwszych ławek dostrzegłam znajomą postać. Uśmiechnęłam się do siebie. Babcia. Dobrze, że tu przyszłam.
Weszłam do ławki i ostrożnie dotknęłam jej ręki. Drgnęła przestraszona, mało nie wypuściła z rąk różańca. Jej twarz aż się rozświetliła, gdy mnie zobaczyła. Uśmiechnęła się do mnie szeroko i przytuliła do siebie. Wtuliłam się w jej żakiecik przesiąknięty stale tym samym zapachem jej perfum. Dom. Jak dobrze być w domu.
-Ale mi niespodziankę zrobiłaś, Natalko.- wychodziłyśmy z kościoła po mszy wieczornej.- Nie spodziewałam się, że przyjdziesz po mnie. Zaraz, masz walizkę? Jesteś prosto z dworca? To jakim cudem przyszłaś z własnej woli, po podróży do kościoła?
-Tak mnie coś tknęło, że musiałam wejść.- zarzuciłam torebkę na ramię i ruszyłam za babcią, która dreptała energicznie do domu. Mieszkaliśmy nawet blisko, na Pułaskiego. Babcia od razu nadała ostre tempo, z tą torbą ciężko mi było za nią nadążyć. A podobno mam dobrą kondycję.
-No i dobrze, że cię tknęło. A teraz zwolnimy, bo muszę o czymś z tobą, kochanie, porozmawiać, a w domu będzie już Moniczka i wtedy nie porozmawiamy na osobności.- faktycznie, zwolniła kroku, wzięła mnie pod ramię.- Co się z tobą dzieje, dziecko? Schudłaś jeszcze mocniej, wyglądasz jak jakaś zmora, przemęczona jesteś, to widać od razu... Natalciu, co się dzieje?
-Babciu... Nic się nie dzieje...- powiedz jej, powiedz jej, POWIEDZ JEJ, WALNIĘTY TCHÓRZU!!!- Wszystko jest w porządku...
-Zakochałaś się, a on cię nie chce?- walnęła prosto z mostu.
-Nie... To znaczy... Cholera.- jęknęłam.- Tak, zakochałam się.
-W tym Angliku?
-Tak. W Liamie. Nie wiem, czy wiesz, ale oni przyjechali specjalnie na moje urodziny, zorganizowali mi imprezę, spędziliśmy z nimi i z dziewczynami kilka dni w domku Moniki w Bieszczadach. Ale oni wrócili, bo okazało się, że pojawiły się zdjęcia dziewczyny Liama z innym. Ona go zdradziła, a on pojechał zorientować się w sytuacji i od tej pory się nie odezwał. A ja, idiotka, kiedy mogłam wykonać ruch i go pocałować, to stchórzyłam albo coś nam przerwało! Jestem beznadziejna.
-Nie jesteś.- przerwała mi babcia.- Nie myśl, że jesteś mniej warta od tamtej wywłoki, która szlaja się po facetach i nie umie docenić mężczyzny, który jest dla niej dobry, przynajmniej tak myślę z tego, co mi mówiłaś.- gapiłam się na babcię z otwartymi ustami. Babciu... wow. Ale moja babcia dopiero się rozkręcała.- Ale tchórzem jesteś. Bo jak masz szansę, to walcz o swoje! Kochasz go, tak? On kocha ciebie? Nie wiadomo, ale wszelkie sygnały to potwierdzają! Na pewno lubi cię bardziej niż inne dziewczyny w swoim otoczeniu. Może potrzebuje tylko bodźca, żeby zrozumieć, że wszystko, czego on potrzebuje, jest w tobie? Powinnaś wykonać pierwszy krok, dlatego po świętach załadujesz się w pierwszy samolot do Anglii, wparujesz mu do domu i powiesz mu, co czujesz! Dobry wieczór, pani Malicka.- babcia przestała na mnie krzyczeć, by kulturalnie pozdrowić sąsiadkę wychylającą się zza płotu.
-Dobry wieczór.- powtórzyłam posłusznie.- Babciu, ale nie rozumiesz, że nie chciałam niszczyć jego związku? On był z Da....
-A gówno mnie to obchodzi.- znowu mnie zamurowało.- Opowiadałaś, że ci się żalił, że ten związek to jedna wielka kłótnia, nie mogłaś mu uświadomić, że lepiej mu będzie z tobą? Zerwałby z tą swoją i teraz by nie cierpiał z powodu zdrady.- mrugałam gęsto próbując przyswoić wszystkie informacje otrzymane od babci. Okej, babcia nie wiedziała, że nie zamierzałam się z nikim wiązać, zwłaszcza w tym końcowym okresie, ale patrząc z jej perspektywy... Miała rację. Ja i moje powalone zasady daliśmy do wiwatu. Miałam ochotę samą siebie spoliczkować za te pieprzone skrupuły. Trzeba było na mnie nawrzeszczeć na środku ulicy, żebym się opamiętała. Z westchnieniem przekroczyłam próg domu i weszłam do salonu. Moja mama zerwała się z kanapy i mocno mnie przytuliła.
-Natalko, jesteś!- poczułam, że mama moczy mi szyję. Boże, płakała. Nagła myśl mnie zmroziła. Gabriela znalazła telefon do moich rodziców i powiedziała im. Cholera.
-Mamo, ty płaczesz?- proszę, niech to nie będzie to, co myślę.
-A nie.- mama odsunęła się ode mnie i głośno wydmuchała nos.- Po prostu oglądam film.- kamień z serca. Spojrzałam na ekran telewizora.
-"Titanic"?! Po raz który, sześćsetny?
-Niee. Nie wiem, tak mnie jakoś naszło na ten film.- mruknęła pod nosem i wyszła z pokoju. Wróciła z miską chipsów i paczką chusteczek. Moja mama i chipsy! O rany.
-Mamo...- zaczęłam niepewnie.- A czemu płaczesz, skoro Titanic dopiero wypłynął na morze?
-Bo się żegnali z tymi z Southampton i wiem, że już nie przeżyją i nigdy się nie zobaczą.- padła odpowiedź. Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Zdjęłam koc z fotela i owinęłam się nim jak kokonem.
-Włącz od początku.- poprosiłam wciskając się koło niej na kanapę.
Za półtorej godziny ryczałam jak bóbr. Mama też. Z tym że mama przeżywała katastrofę statku i nieszczęśliwą miłość Jacka i Rose. Ja opłakiwałam swoją pustą głowę i wielką głupotę, która kazała mi uciekać przez miłością.

~~*~~

Święta, święta... i po świętach.
Wróciłam do swojego mieszkanka bogata o nowe doświadczenia z moją zwariowaną rodzinką i trzy słoiki sałatki warzywnej, pudełko ciach świątecznych (w tym trzy mazurki, pięć bab wielkanocnych i dwanaście małych babeczek piaskowych) plus upieczoną kaczkę, którą babcia schowała przed domowymi głodomorami specjalnie dla mnie i Niki. A jeśli chodzi o wspomniane doświadczenia, to nauczyłam Adasia mówić moje imię. Wprawdzie wyszło mu "Taja", ale to też nieźle. A, i dowiedziałam się jak to jest lądować w wanience pełnej lodowatej wody w Lany Poniedziałek. Moja genialna kuzynka Lena, gdy dowiedziała się, że nie mam ochoty zwierzać się jej, jak daleko zaszła moja znajomość z One Direction, przygotowała dla mnie mokrą zemstę. Rano zawołała mnie po coś na dół. Nieprzytomna zwlokłam się z łóżka, otworzyłam drzwi i nie patrząc pod nogi zrobiłam krok za próg. Potknęłam się o rozciągnięty sznurek i wywaliłam się prosto do małej wanienki dla dzieci napełnionej wodą po brzegi. Najlepsze było to, że nie potrafiłam z niej wstać, bo ciągle się ślizgałam, a wredna małpa, zwana Leną, filmowała to swoim telefonem i wstawiła to potem na Twittera i Instagrama. Dobrze, że nie mam Instagrama. Ale na Twitterze dostałam masę miłych komentarzy, zwłaszcza od nielubiących mnie Directionerek. Nie zwróciłam jednak na to większej uwagi, bo moją uwagę przykuł tweet jednej z administratorek konta, na którym pojawiały się najnowsze newsy o 1D.

Krążą plotki, że One Direction się rozpadnie. Liam nie był widziany z chłopakami od dłuższego czasu. Jutro ma mieć miejsce wylot wieczornym samolotem do Buenos Aires, gdzie rozpoczną kolejną trasę koncertową: Where We Are Tour. Nie wiadomo, czy Liam się pojawi na lotnisku. Mamy nadzieję, że to nie jest koniec!

Zamurowało mnie, gdy to czytałam. Dlatego teraz niecierpliwie krążyłam po domu czekając na Nikę, która lada chwila powinna pojawić się w drzwiach. Gdy rozmawiałam z nią wczoraj przez telefon, umówiłyśmy się, że obejrzymy najpierw ten teledysk, a potem pod pretekstem naszej recenzji zadzwonimy do chłopaków i wyciśniemy z nich, co się dzieje.
-Jestem!- trzasnęły drzwi wejściowe i Nika w rozwianym płaszczu wpadła do salonu.- Niall dziś w ogóle do mnie nie zadzwonił i odrzucał moje połączenia. Włączaj ten przeklęty teledysk i dzwonimy, bo zaczynam się martwić.- ja martwiłam się od dłuższego czasu tak mocno, że łyknęłam dodatkową porcję leków. Teraz zdenerwowałam się jeszcze mocniej. Odpaliłam laptopa i włączyłam YouTube'a.
Teledysk "You & I" mnie zaskoczył. I nie wiem, czy pozytywnie. Nika oczywiście śliniła się do ekranu na widok Nialla, ale totalnie ją zamurowało, gdy zobaczyła go z grzywką na czole. Ja dostałam zawału, kiedy zobaczyłam, że Liama podmienili z jakimś brodatym jaskiniowcem. Boże, dzięki ci, że zgolił tę brodę, gdy przyjechał do Polski! Harry uszedł w tłoku, Zayn był nawet okej, Louis... mógł mieć inna fryzurę. Podobały mi się przejścia między kolejnymi solówkami, ale ogólny outfit... Rany, w pewnych momentach wyglądali na lekko bezdomnych. Bez jaj. Liczyłam na teledysk z jakąś historią, zwłaszcza do takiej opowiadającej o miłości piosenki jak ta.
-Okeeej.- Nika dalej patrzyła się w ekran, mimo że video już się skończyło.- Inaczej to sobie wyobrażałam. No, ale nic. Dzwoń!- podała mi telefon i zamarła w oczekiwaniu.
Wykręciłam numer pierwszy na liście. Liam. Wzięłam głęboki oddech i nacisnęłam zieloną słuchawkę. Ustawiłam głośnomówiący.
-Cześć, Liam!- powiedziałam, gdy tylko usłyszałam chłopaka.- No, dzwonimy jak obiecałyśmy z naszą recenzją tele...
-Natalia, to nie jest odpowiedni moment.- i rozłączył się. Popatrzyłyśmy po sobie. Liam nigdy przenigdy nie odrzucił ode mnie połączenia. Spróbowałam zadzwonić do Harry'ego. Odrzucił. Zayn. Poczta. Louis. To samo. Nialler.
-Halo?- miał dziwny głos.
-Niall, co się dzieje? Dlaczego chłopaki odrzucili moje telefony?- przeszłam od razu do sedna. Horan się nie odzywał. W tle usłyszałam dzikie krzyki.
-Odwal się, kurwa!
-Zachowujesz się jak totalny kretyn, porąbało cię do reszty!
-Przestań mnie oceniać!
-Uspokójcie się, do diabła!
-Cały czas byłem ten odpowiedzialny, chyba raz na jakiś czas mogę przestać!!!
-Nie naszym kosztem!
-Niall, co tam się dzieje?!- krzyknęła Nika. Niall westchnął i powiedział cicho przez łzy:
-To koniec. Koniec One Direction.
-Co ty gadasz, Niall! Niall! Horan, nie rozłączaj się, do cholery!!!- w słuchawce zabrzmiał sygnał zakończenia rozmowy.
Spojrzałyśmy po sobie przerażone.
Cholera.
Armagedon.
Czy na dziś zapowiadali koniec świata???



__________________________________________________________
Rozdział zdecydowanie pesymistyczny. Obiecałam, że będzie kłótnia.

Ten rozdział napisałam dość szybko, ale następny będzie koło soboty. Zobaczę, czy wyrobię się na piątek, ale wolę powiedzieć, że rozdział będzie później niż żebym miała nie dotrzymywać obietnicy i się spóźniać :)

Ha, kochani, udało się i zdałam egzamin wewnętrzny! :D silnik zgasł tylko raz, na parkingu, przed wyjechaniem na miasto, więc jestem mega happy =D teraz zapisuję się na egzamin państwowy w WORD-zie (Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego) i zobaczymy, co będzie xD jakoś specjalnie nie liczę na to, że zdam za pierwszym razem, ale byłoby fajnie :P

Dziękuję bardzo za komentarze pod ostatnim rozdziałem i za to, że mamy już dwudziestu obserwatorów :D kocham was :*

I to tyle. Wracam do czytania ^.^
Buziaki <3
Roxanne xD