Prolog :)

Pierwszy rok studiów. Medycyna. Eeee... szczerze, miało to wyglądać trochę inaczej. Mniej kucia, mniej nauki, mniej rycia, mniej... wszystkiego. Dobra, za bardzo marudzę. Jestem tu dopiero dwa tygodnie. Natalia, ogarnij się! Chciałaś być lekarzem czy nie?! No właśnie, więc teraz nie narzekaj.

Szłam właśnie w kierunku mojego mieszkanka, które zajmowałam z moją najlepszą przyjaciółką, Dominiką. Nika powinna robić obiad. Mmmm, już czuję smak tego jej obłędnego spaghetti. Od rana nic nie miałam w ustach. Nagle zakręciło mi się w głowie. Jezu, dlaczego ten chodnik jest taki krzywy? Przecież się nie upiłam...
-Proszę pani, nic pani nie jest?- zapytała jakaś kobieta.
Nie wiem, co jej odmruknęłam, bo nagle zapadła ciemność. Wydawało mi się, że spadam gdzieś w dół.

~***~

Gdy trafiasz nagle do lekarza, wydaje ci się, że stoisz nad przepaścią. Te omdlenia, zawroty głowy, mdłości, one nie były przypadkowe.
-Ile mam czasu?
-Wydaje mi się, że nie powinnaś o tym teraz ...
-Ile mam czasu?
Gabrysia, moja starsza koleżanka, a teraz lekarz prowadzący, westchnęła głęboko.
-Na tym etapie trudno to stwierdzić tak dokładnie.
-A na oko?- nie ustępowałam. Zawsze byłam zdania, że prawda jest najważniejsza, nawet choćby to miała być gówno prawda, jak to mówią górale.
-Trzy lata. Jeśli nie będziesz się przemęczać...
Oparłam się o poręcz krzesła. Mój świat runął, a ja nie miałam siły, żeby go teraz pozbierać.

~***~

dwa lata później

Nikomu nie mówię, co mi jest. Zmieniłam się. I to bardzo. Carpe diem (chwytaj dzień) na całej linii. Skoro mam mało czasu, to czemu mam go marnować? Mimo to nie znalazłam jeszcze chłopaka, nie przeżyłam pierwszego razu, bo nie chciałam z pierwszym lepszym. Takich miałam na pęczki. Nigdy się też na serio nie upiłam. Jak czułam się dobrze, twierdziłam, że mam czas, a teraz cały czas jadę na lekach. Trudno, jak nie w tym wcieleniu, to w następnym.