Rozdział 42

Weszliśmy do domu śmiejąc się cały czas z różnych scenariuszy oświadczyn. Zayn z bukietem róż w Hyde Parku... Nie, to była jeszcze znośna opcja. Ale na przykład scenariusz przedstawiający Malika w roli Tarzana lub wykonującego moonwalk i rzucającego się rytm muzyki Jacksona na kolana przed zachwyconą Pezz... Nie, nie wyobrażam sobie Zayna w takiej roli. On totalnie nie umie tańczyć. Już się boję pierwszego walca na ich weselu.
W salonie było pusto. I cicho. Za cicho. Weszliśmy po schodach na górę. W pokoju dziewczynek słychać było wybuchy śmiechu i odgłosy świadczącego o zabawie lalkami. Zero męskich głosów. Uciekli bez nas? Otworzyłam drzwi do swojego pokoju i zostałam oślepiona przez gwałtowne zapalenie światła. Zmrużyłam oczy.
-Co tu się, do licha, dzieje?- zapytałam wchodząc głębiej do pomieszczenia. Zayn stanął za mną z miną wyrażającą totalna dezorientację.
-Proszę, proszę, proszę...- Louis wyraźnie dobrze się bawił. Liam siedział na oparciu fotela i z zamyśloną miną wpatrywał się w okno. Harry znowu pisał na telefonie rozwalony na moim łóżku, a Niall położył się na podłodze i pochłaniał chipsy.- Kogo my tu mamy...
-Lou, przestań się zgrywać i powiedz, o co chodzi.- powiedziałam siadając na obrotowym krześle. Malik klapnął na łóżko obok Stylesa. Louis pochodził trochę po pokoju w tę i z powrotem i nagłym susem znalazł się na wprost mnie.
-Gdzie byliście?- wycelował we mnie jakimś patyczkiem.
-W parku?- odpowiedziałam niepewnie. Co jest?
-Co tam robiliście?
-Chodziliśmy. A co można robić w parku w lutym, opalać się?!- zirytowałam się.- Co to, kurde, jakieś przesłuchanie?
-Może.- odpowiedział wymijająco opierając się o podłokietniki mojego fotela.
-Odsuń się trochę, daj oddychać.- odepchnęłam go i odjechałam fotelem na środek pokoju.- Możesz mi wyjaśnić, dlaczego bawisz się w gliniarza? Po co to całe przedstawienie?
-Pokaż im artykuł, Tommo.- powiedział Liam wreszcie odwracając się w moją stronę. Był smutny? Zdziwiony? Rozczarowany? Sama nie wiem, jak odczytać wyraz jego twarzy.
-Ale już?- jęknął niechętnie Louis, ale zaraz podał mi czyjegoś laptopa. Kliknął na jakiś link i otworzyła mi się strona. Zaczęłam czytać.

"Zayn Malik i Natalia Maj! Czyżby szykował się romans?!

Dwójka przyjaciół (podobno przyjaciół!) udała się na spacer do opustoszałego parku w Doncaster, gdzie przyjechali razem z resztą zespołu One Direction. Z naszych informacji wynika, że Zayn wręczył Natalii drobny prezent, a ona wprost rzuciła mu się na szyję z radości. Czy ta dwójka coś przed nami ukrywa? Czy szykuje się love story w wykonaniu polsko-angielskim? A co na to reszta zespołu? I przede wszystkim, co na to Perrie Edwards, dziewczyna wokalisty? Widziano ją z Zaynem całkiem niedawno w Londynie, teraz dziewczyna razem ze swoim zespołem, Little Mix, przebywa we Włoszech w trasie. Zayn Malik ma wolną rękę i spokojnie może spotykać się z innymi dziewczynami. No, chyba że podczas spotkania w Londynie Zerrie oficjalnie zakończyło swój związek. Jeśli tak, cóż, panna Maj szybko wkroczyła do akcji. Poniżej zamieszczamy kilka zdjęć z Doncaster, a także fotki z wspólnego wypadu na miasto Zayna i Natalii jeszcze podczas ich pobytu w Londynie. Prawdopodobnie Zayn namówił Natalię na zrobienie sobie tatuażu na prawym nadgarstku (charakterystyczny opatrunek na ręce). Potem widziano ich jeszcze w Starbucksie. Widzicie ten nieudolny makijaż pod okiem? Czyżby Natalia była ofiarą przemocy i chroni się pod skrzydłami 1D? Może szuka pocieszenia w ramionach Zayna...

Directioners, co o tym sądzicie???"

-Zabiję.- wycedziłam przez zęby. Wstałam z fotela, o mały włos nie zrzucając na ziemię laptopa, zamknęłam szybko drzwi do pokoju.- No, po prostu, kurwa jego mać, zabiję, zastrzelę, uduszę!!!
-Nattie, spokojnie.- powiedział Horan. Rzuciłam mu mordercze spojrzenie.
-Spokojnie? Jak ja mam, cholera jasna, być spokojna, skoro już jestem martwa?! Jeżeli nie Perrie mnie zabije, to zrobi to horda krwiożerczych Directionerek. Już jestem trupem!
-Czyli to jest nieprawda?- ja pierdolę. Zaraz do grona umarłych dołączy też Liam. Jak on może?!
-Wiesz co, Liam, po tobie się tego nie spodziewałam.- spojrzałam na niego z wyrzutem.- Uwielbiam Perrie, jest moją przyjaciółką, nigdy w życiu nikomu nie odbiłabym chłopaka! Ten post to stek kłamstw i liczyłam, że chociaż wy w to nie uwierzycie!
-Natalia, ja ci wierzę.- Harry podniósł głowę znad telefonu. Już miałam go z wdzięczności przytulić, gdy dodał- Przecież to logiczne, że z nas wszystkich wybrałabyś mnie, a nie Zayna.- jasne, nie ma to jak wsparcie! Rzuciłam w niego z całej siły wielką poduszką.
-Przymknąłbyś się lepiej.- warknęłam i opadłam z powrotem na fotel. Wyciągnęłam telefon i włączyłam piosenki Madonny. Lepiej mi się myśli z muzyką. Z głośniczka popłynęło "Hung Up". Wzięłam z powrotem laptopa na kolana.
-Hmmm, przeanalizujmy wszystko po kolei...- głos mój ociekał sarkazmem.- Podobno przyjaciół? Bzdura, jesteśmy przyjaciółmi i nikim więcej nie będziemy. Drobny prezent? Bzdura. Rzuciła się na szyję z radości... Półprawda. Polsko-angielskie love story? Pfff, dobre! Bzdura. Zayn ma wolną rękę i spokojnie może... Cholerna bzdura! Zayn nigdy nie zdradziłby Perrie! Zerrie się nie rozstało, kurwa! Panna Maj szybko wkroczyła do akcji... Zabiję tego, kto to napisał. Przecież tu jak na dłoni widać jakiś podtekst. Że co niby, czekałam aż się rozstaną? A może byłam przyczyną tego rozstania! Wspólny wypad na miasto w Londynie. Ja pierdzielę, byliśmy z Prestonem na zakupach, dzięki którym zrobiłam wam dawno obiecany polski obiad, a tatuaż wymyśliłam sobie sama! Nieudolny makijaż pod okiem... A jak ma być udolny, skoro to cholerstwo się nie chce zakryć żadnym fluidem, pudrem ani innym gównem?! O, brawo, w całym artykule jedna prawda! Tak, jestem ofiara przemocy i chronię się pod waszymi skrzydłami. W ramionach Zayna... Pozostawię to bez komentarza... Czyj to laptop?- zapytałam podnosząc oczy na resztę.
-Mój.- powiedział Liam patrząc na mnie spode łba.- Możesz nam powiedzieć, o co chodziło z tym "drobnym prezentem"?- narysował w powietrzu cudzysłów.
-Zayn chce się oświadczyć Perrie i pokazywał mi pierścionek, jaki dla niej kupił.- oświadczyłam beznamiętnie i wymieniłam laptopa na swojego. Musiałam sprawdzić Twittera, a na moim kompie byłam już zalogowana.
-Serio?! Pokaż, stary!- wszyscy skupili się dookoła Malika, który niechętnie wyciągnął pudełeczko z kieszeni i otworzył je. Louis gwizdnął.
-No, no, no, stary! Postarałeś się.
-Dzięki. Horan, zabieraj te brudne paluchy!- Niall posłał mu urażone spojrzenie.
-No wiesz co? Nie są brudne!
-Nie, tylko całe opylone resztkami Laysów.- Nialler wzruszył ramionami i oblizał każdy palec po kolei.
-Lepiej?
-Nie.- Zayn zabrał Harry'emu pierścionek z rąk i schował z powrotem do kieszeni.
-Boże...- jęknęłam na widok powiadomień na Twitterze. Nigdy nie przejmowałam się hejtami, ale teraz... Podgłosiłam odrobinę "Vogue" i skupiłam się na komentarzach. Szczerze? Jeszcze nigdy nie czułam się tak pokrzywdzona i niezrozumiana.

"Suka..."
"Szmato, odwal się od One Direction!"
"Chłopaki, ona leci tylko na waszą forsę! Nie dajcie się!"
"Owinęła go sobie wokół palca."
"Po cholerę przyleciała do Anglii?! Jeśli przez nią Zerrie się rozpadnie, to ją kurwa zabiję!"
"Nienawidzę gówniary. Wpierdziela się tam, gdzie jej nie chcą..."
"A pomyślałyście, że to może być fotomontaż?"
"To nie jest photoshop, znam się na fotografiach. Te są autentyczne. Suka"
"Oni się przyjaźnią!!! Spotkałam kiedyś Natalię, była bardzo miła, pogadałyśmy trochę... Nie niszczcie jej, nic nie zrobiła!"
"Co za dziewucha! Mam ochotę jej coś zrobić! A jeszcze jak udawała, że się przyjaźni z Perrie... Pezz, kochana, jesteśmy z tobą..."
"Nienawidzę jej"
"Co ona w sobie ma, że na nią zwrócili uwagę? Brzydka, źle się ubiera, naciąga chłopaków..."
"A pamiętacie, jak prosiła 1D, żeby dali nam autografy? Ona jest w porządku..."
"Niszczy im karierę."
"A może to ustawka? Specjalnie ją podstawiają, żeby było więcej szumu wokół zespołu."
"Zayn jest mój i tylko mój, zapamiętaj to szmato!"
"Nie cierpię jej."
"Jest sztuczna, zachowuje się jakby 1D było jej własnością..."
"Odwal się od 1D!!!"
"Suka..."

Zaraz się rozpłaczę. Chwila... Ja już płaczę. Z każdym kolejnym komentarzem z oczu spływały mi kolejne łzy. Nie słyszałam, o czym gadali chłopaki, przesuwałam ciągle listę komentarzy. Boże... Na tysiąc obelg przypada jedno pocieszenie lub jeden neutralny kom.
-O Jezu...- zakryłam twarz dłońmi. Nie mogłam już na to patrzeć. Czułam się pokrzywdzona tym, że aż tak źle o mnie myślą. Poczułam, jak ktoś zabiera mi z kolan laptopa i mocno przytula. Wtuliłam się mocno w tego kogoś. Poczułam charakterystyczny zapach perfum. Louis.
-Nie płacz, Nattie. My znamy prawdę. Nie przejmuj się tym. Przecież nigdy nie zwracałaś uwagi na hejty, co jest?- podniósł moją głowę do góry.
-Nie wiem.- chlipnęłam.- Po tej całej sytuacji z Marcinem strasznie szybko się rozklejam.- otarłam łzy i uwolniłam się objęć chłopaka.
-Musisz wyluzować. Nie można żyć w ciągłym stresie...- powiedział Niall otwierając paczkę żelek. Czarna dziura w żołądku. Podstawił mi paczuszkę pod nos.- Chcesz?- uśmiechnął się zachęcająco.
-Horan dzieli się jedzeniem, bierz, taka okazja się nie powtórzy.- Lou trącił mnie łokciem. Wzięłam kilka miśków Haribo, wpakowałam je do buzi i rzuciłam się na łóżko.
-Jestem martwa. Szykujcie trumnę na 172 centymetry wzrostu.
-Bardzo śmieszne.- Zayn pokręcił głową.- Nie przejmuj się. Ja mam gorzej.
-Ty?- podniosłam głowę i popatrzyłam na niego.- Ciebie uwielbiają nadal, a ja jestem znienawidzona przez połowę ziemskiej populacji.- przekręciłam się na plecy i zamknęłam oczy.- Chyba wyjadę do Afryki. Zaszyję się w jakimś buszu, gdzie nie ma Internetu, nie ma komputerów, gdzie nawet zasięg T-Mobile nie obowiązuje i wreszcie poczuję się wolna. Co wy na to?
-Nawet się nie waż wyjeżdżać.- Liam padł na łóżko obok mnie.- Ucieczka ci nie pomoże, od razu pomyślą, że jesteś winna.
-I tak będę musiał wrócić do Polski. Przecież studiuję. W tym tygodniu już się zaczął nowy semestr, pewnie opuściłam kilka wykładów...- otworzyłam szeroko oczy.- Boże, odkąd tu jestem nie zadzwoniłam do Moniki! Czyli naprawdę nie żyję. To ona mnie zabije.
-Ale dramatyzujesz.- Hazza wywrócił oczami.- Monika wie o wszystkim i w pełni rozumie to, że do nas przyjechałaś.
-Skąd wiesz? A w sumie, głupie pytanie. Przecież non stop ze sobą piszecie.- walnęłam się w czoło otwartą dłonią. Nagle, w melodię "4 Minutes" wdarł się dźwięk nadchodzącego połączenia.
-Natalia, ktoś dzwoni na Skypie.- Louis, który zainteresował się moim laptopem, położył mi go na kolanach. Usiadłam i spojrzałam na ekran. Tata. Pięknie.
-Cześć, tato.- powiedziałam odbierając połączenie.
-Natala, dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś w Anglii? Jadę sobie w nocy w trasę, włączam radio Hot Tunes czy jakoś tak i słyszę wiadomości w świecie gwiazd. I co słyszę? Moja córka razem z One Direction przyleciała do Londynu, walnęła sobie tatuaż, ma podbite z niewiadomych przyczyn oko, a teraz wchodzę na internet, patrzę informacje i mam artykuł o tajemniczym związku Zayna Malika z One Direction z moją córką!
-Tato...- jęknęłam przerywając jego słowotok. Był zły. Był bardzo zły.- Ten wyjazd wyszedł niespodziewanie...
-Mogłaś powiedzieć. Jakoś byśmy się spotkali.- teraz zrobił się smutny. No tak, egoistka ze mnie. Tata przez większość czasu przebywa w Anglii, tęskni za rodziną, a gdy córka przypadkiem trafia do tego samego kraju i tego samego miasta, to zapomina o ojcu i zabawia się z przyjaciółmi. Mam wyrzuty sumienia.
-Przepraszam, tatku. To w ogóle wyszło jakoś dziwnie. Miałam być tylko w Berlinie, ale chłopaki mnie nie puścili do domu, tylko od razu wzięli do Londynu. Ale prawie przez cały czas siedziałam w domu, a teraz jesteśmy w Doncaster u rodziny Louisa...
-Wiem.- przerwał mi.- O co chodzi tym chłopakiem?- no tak, troskliwy tatuś, który najpierw musi sprawdzić chłopaka córki, zanim go zaakceptuje. Szkoda, że ta córka ma trochę ponad dwadzieścia lat i jest w pełni dorosła i samodzielna.
-O nic. Pytał się mnie o radę w sprawie dziewczyny. Chce się jej oświadczyć, pokazał mi pierścionek, a ja go uściskałam z tej radości, że będą małżeństwem. Tato, Perrie to moja przyjaciółka i w życiu bym nie zrobiła tego, o co mnie oskarżają.
-Wiem.- tata westchnął.- W końcu jakoś cię wychowaliśmy z mamą. I co teraz?
-Wrócę do Polski i nie będę zwracać na to wszystko uwagi.- wzruszyłam ramionami.- Nie mam innego wyjścia, muszę skończyć studia.
-A to podbite oko?- i tu był problem. Nie mogę powiedzieć tacie o Marcinie. Po pierwsze, tata nie miał pojęcia, że z kimś chodzę. Po drugie, zaraz powiedziałby mamie. Po trzecie, przyjechałby tu, zrobił awanturę i pobił Marcina, a ja nie chciałam już rozdmuchiwać tej sprawy.
-Uderzyłam się o kant szafki.- skłamałam.- Wiesz, jak ja łatwo się o wszystko obijam.
-Nom.- tata nie był chyba do końca przekonany.- Dobra, córcia, ja kończę, bo zaraz jadę dalej. Jeśli zahaczysz o Londyn w drodze powrotnej to napisz.
-Nie wiem, czy zahaczę, chyba raczej złapię samolot z Doncaster. Tato, zobaczymy się na święta wielkanocne.
-Dobra. Ale zadzwoń czasem do swojego staruszka.
-Jasna sprawa. Trzymaj się.- rozłączyłam się i wpatrywałam się pustym wzrokiem w ekran. Na Twitterze ilość powiadomień rosła. Wyzwiska. Przekleństwa. Zero tolerancji. Wiecie co? Przestałam się tym martwić. Nie, inaczej. Ciągle się martwiłam, ale już nie byłam smutna. Byłam nieziemsko wściekła. Otworzyłam okno i zaczęłam pisać nowy tweet oznaczony trendem #HateNataliaMaj.
-Nattie, co robisz?- głos Zayna przebił się przez moją podświadomość. Waliłam wkurzona w klawisze, mało nie wystukałam dziury w laptopie.
-Odpowiadam na tweety.- warknęłam.

"Drogie Directioners!

Nie wiem, kto odpowiada za te zdjęcia, ale mam ochotę coś mu bądź jej zrobić. NIE JESTEM W ZWIĄZKU Z ŻADNYM CHŁOPAKIEM Z ONE DIRECTION I NIE ZANOSI SIĘ NA TO, ŻE BĘDĘ!!! Ja, Zayn, Liam, Louis, Niall i Harry jesteśmy zwariowaną, powaloną bandą wspaniałych przyjaciół, którzy zawsze mogą na siebie liczyć i się wspierają w trudnych momentach. Uszanujcie to, proszę. Nie każę wam mnie lubić, macie prawo do własnych odczuć, ale nie wymagajcie ode mnie, żebym zrezygnowała z przyjaźni. Przyjaźnię się z Perrie i nigdy nie zrobiłabym jej czegoś takiego, o co mnie oskarżacie. Nikomu bym tego nie zrobiła. Jednocześnie dziękuję tym kilku osobom, które mimo tej całej nagonki wstawiły się za mną. Dziękuję. 

PS1. Potraktujcie to jako moje oficjalne oświadczenie.

PS2. Co do mojego podbitego oka- tak, makijaż nie jest w stanie zakryć siniaka na pół twarzy. Pobił mnie mój były chłopak. Jestem wdzięczna za takich przyjaciół jak One Direction. Gdyby nie oni, nie pozbierałabym się tak szybko.

Nattie :)"

Tekst był tak długi, że nie dało się go wysłać w jednym poście, Twittter rozbił moje piękne oświadczenie na kilka wiadomości. Po sekundzie w pokoju rozbrzmiało pięć melodyjek świadczących o powiadomieniu z Internetu. Chłopaki złapali za telefony i zaczęli czytać.
-Jesteś pewna, że to było rozsądne?- Liam podniósł na mnie wzrok. Wzruszyłam ramionami.
-Nic mnie to nie obchodzi. Wiesz, że jestem w gorącej wodzie kąpana. Nie mogłam sobie darować, żeby mnie tak obsmarowywali publicznie.- chciałam dodać coś jeszcze, ale przerwał mi dzwonek telefonu. Mama. Pięknie, ktoś jeszcze chce mnie pogrążyć?!
-Natalia, czy ty właśnie jesteś w Anglii?!- a przywitać się to nie łaska?
-Tak, mamo. Tak w ogóle to dobry wieczór.
-Ty wiesz, że jesteś w wiadomościach?! Myślałam, że z fotela spadnę, jak cię zobaczyłam! Babcia zaraz tu zawału dostanie.
-Nie przesadzaj, nie przesadzaj.- babcia, moja kochana babcia dorwała się do słuchawki.- Kochanie, rób co chcesz, wiąż się z kim chcesz, ale czy jesteś pewna, że chcesz być akurat z nim? Mówiłaś wcześniej o innym.
-Babciu, my nie jesteśmy razem!- wkurzyłam się znowu.- Zrobili nam zdjęcie, jak go przytulałam, bo ucieszyłam się, że chce oświadczyć się swojej dziewczynie.
-Aaa, to w porządku. To trzymaj się, skarbie.
-Zaraz, mamo! Ja uważam, że Natalia powinna mówić nam, kiedy wyjeżdża za granicę i zamierza z kimś się wiązać!
-Nie wiem, czy zauważyłaś, ale Natalka jest dorosła i może robić, co jej się żywnie podoba. I niech to robi, jest rozsądną dziewczyną i na pewno nie da sobie w kaszę dmuchać.- kocham moją babcię. Mówiłam to już kiedyś?
-Ale...
-Mamo, babcia ma rację. Jestem dorosła, pełnoletnia i odpowiedzialna. Studiuję, pilnie się uczę, nie zaszłam jeszcze w ciążę, jeśli chcesz wiedzieć, więc nie masz się co martwić.
-Poddaję się.- mama westchnęła ciężko.- Muszę połknąć leki od ciśnienia.
-To łykaj. Kocham was. Musze kończyć, paaa.- rozłączyłam się i padłam z powrotem na łóżko.
-To teraz przetłumacz, o czym gadałaś z rodzinką.- Louis domagał się wyjaśnień.
-Ta sama śpiewka. Jestem nieodpowiedzialna, pokazują mnie nawet w polskiej telewizji, jutro pewnie będę na pierwszych stronach gazet, jest bosko!
-Natalia...
-A najlepsze jest to, że dzięki źródłom informacji będę rozpoznawalna dosłownie wszędzie, na uczelni nie będzie miejsca, gdzie będę mogła się schować przed plotkami...
-Natalia!- znów nie zwróciłam uwagi na Harry'ego.
-Na ulicy znowu otoczą mnie paparazzi, znajdą moje mieszkanie, będą robić mi setki zdjęć, założą mi podsłuchy, każdy Krakowiak mnie będzie znał, znowu ktoś pomyśli, że lecę na waszą kasę, znowu ktoś się będzie do mnie przystawiał w nadziei, że zdobędzie rozgłos. Na dodatek Perrie mnie znienawidzi, no chyba że od razu odrzuci możliwość, że mogliśmy ją zdradzić. Ale jak nie ona, to cała grupa Directioners mnie zlinczuje publicznie, nabije na pal, spali na stosie...
-Natalia!
-No co?!- ryknęłam podnosząc głowę.
-Jesteś dziewicą?- padło pytanie z ust Stylesa. Zamurowało mnie. A co to ma wspólnego z moją sytuacją?!
-Co?- zapytałam wytrzeszczając oczy.
-Jesteś dziewicą?- powtórzył spokojnie pytanie. Powoli podniosłam się do pozycji siedzącej.
-Wydaje mi się, że już kiedyś odpowiadałam na to pytanie.... A poza tym, po co ci to, chcesz mnie rozdziewiczyć? Sorry, jesteś młodszy, a Monika urwałaby mi łeb. Chociaż w mojej sytuacji nie robi to już żadnej różnicy.
-Ale jesteś czy nie jesteś?- chyba wiem, skąd mu się wzięło to pytanie. Madonna śpiewała właśnie "Like A Virgin". Jezu, Styles, co ty masz pod tymi kudłami... Chyba dziurę ozonową, nie mózg.
-Tak. Jestem i koniec tematu.- ucięłam.
-Pytałem z ciekawości.- naburmuszył się.
-Aha, jasne.- nie miałam zamiaru kontynuować tematu. Wolałam poużalać się nad sobą. Zanim jednak zaczęłam na nowo marudzić, do pokoju wpadły Daisy i Phoebe.
-Pobawicie się z nami?
-Proooosimy!!!
-Pewnie, że tak.- uśmiechnęłam się do nich i wszyscy poszliśmy do pokoju dziewczynek. Przynajmniej jakaś zmiana tematu, poza tym uwielbiam dzieci i nie mogłabym im odmówić.
Podczas zabawy lalkami szybko mija czas. Ściślej, skończyliśmy prawie o północy. I żeby nie było: chłopaki też się bawili. Daisy i Phoebe chyba nigdy nie miały tylu Kenów dla swoich Barbie jednocześnie.

~~*~~

Coś mnie obudziło. To był okropny ucisk w żołądku i dziwny, kwaśny posmak w ustach. Cholera. Zerwałam się z łóżka i pognałam do łazienki. Kręciło mi się w głowie, prawie wybiłam dziurę w ścianie, zamiast przejść normalnie przez drzwi. W końcu trafiłam do łazienki, zamknęłam za sobą drzwi na klucz i odkręciłam kran, żeby nie było nic słychać. Dopadłam sedesu w ostatniej chwili. Boże, jak dawno nie wymiotowałam. Wyplułam z siebie praktycznie wszystko, co tylko zostało we mnie po wczorajszej kolacji plus zdecydowanie zbyt dużą ilość kwasów i soków żołądkowych. Gdy skończyłam, oparłam się o ścianę i przymknęłam oczy. Czułam się fatalnie. Ten szwajcarski lek od Gabrysi był do niczego. Pomógł tylko na początku, po tygodniu zażywania wszystko wróciło do chorej normy, czyli jakbym w ogóle nic nie brała. Muszę pojechać do Polski. Muszę wrócić, żeby Gabi powiedziała mi, co robić. Tylko jaki wymyślić pretekst? Nie powiem, że jestem chora. Wyduszenie tego w rozmowie z Jay było mega wyczynem i powiedzenie tego drugi raz w tygodniu to ponad moje siły. Zwłaszcza wyznanie tego chłopakom.
Umyłam zęby i wzięłam szybki prysznic. Jak to dobrze, że miałam związane włosy. Jeszcze tego brakowało, żeby pływały w moich wymiocinach. Wróciłam do pokoju, żeby się ubrać, gdy nagle rozdzwonił się mój telefon. W pierwszej chwili nie miałam pojęcia, że to akurat moja komórka, bo Styles przestawił mi dzwonek. Uparł się na jedną z ich piosenek. Miałam do wyboru pomiędzy "She's Not Afraid" a "Why Don't We Go There". Całe 1D jednogłośnie stwierdziło, że "She's Not Afraid" to piosenka totalnie o mnie i ja sama też strasznie ją lubię, ale mimo to wolałam "Why Don't We Go There". Głównie ze względu na zarąbistą solówkę Nialla w połowie piosenki. Niestety, gdy dzwoni telefon piosenka ledwo dobiega do końca pierwszego refrenu. Tak było i tym razem. Zlokalizowałam komórkę i odebrałam nie patrząc, kto dzwoni.
-Cześć, Natalia. Dobrze, że czasem rozmawiam z Harry'm, bo inaczej w życiu bym się nie dowiedziała, co się stało.- urażona Monika przeszła od razu do rzeczy.
-Przepraszam, Monia.- usiadłam ciężko na łóżku i przytuliłam się do poduszki. W półleżącej pozycji łatwiej było wytrzymać to upiorne kręcenie się w głowie. Muszę szybko połknąć leki.
-Okej, nie będziemy się zachowywać jak dzieci. Co on ci zrobił?
-Pobił mnie. Podbite oko pewnie widziałaś już w internecie.
-Pod trzema warstwami pudru, ale racja, widziałam. Cholerny Bielski. Wiesz, że on u mnie był?
-Co?!- podniosłam się, ale zaraz padłam z powrotem na podusię. Karuzela, karuzela...
-Przyszedł, wyglądał jak pijany albo naćpany i darł się, że mam powiedzieć, gdzie ty jesteś.
-Powiedziałaś mu?
-Powiedziałam, że jesteś w Berlinie. Rozwalił mi wazon, prawie wybił okno i został aresztowany za nielegalne posiadanie narkotyków.
-Aresztowany?!
-Wezwałam policję. Mało brakowało, żeby się na mnie nie rzucił pięściami. Udało mi się szybko zadzwonić, gdy poszedł na obchód mojego mieszkania, żeby sprawdzić, czy przypadkiem nie ukrywasz się w szafie lub na żyrandolu.
-O Boże.- tylko na tyle było mnie stać.
-Zabrali mu dragi, trafił na izbę wytrzeźwień, bo miał prawie trzy promile, ale muszę cię zmartwić... Wyszedł wczoraj za kaucją czy coś, bo ma dzianych starych i jego wujek robi w policji. Skurwysynom zawsze się upiecze.
-Może jakoś przeżyję, jak wrócę.- westchnęłam. Moje życie to jakaś pieprzona telenowela. Rodem z Brazylii.
-Jakby co, ja zawsze ci pomogę. Możesz na mnie liczyć.
-Dziękuję. I przepraszam jeszcze raz. Miałam się odezwać, ale ta afera z Marcinem, a chłopaki... Wiesz, jacy są. Nie ma przy nich chwili spokoju.
-Przynajmniej pomagają ci o nim zapomnieć. A ja wiem, jacy są. W końcu od kiedy dałaś mój numer Harry'emu, ciągle z nim piszę lub gadamy ze sobą i powiem ci, że większego wariata to w życiu nie poznałam.
-Właśnie! Jak przyjadę, to masz mi wszystko opowiedzieć ze szczegółami!
-Spoko. I jeszcze ci podziękuję za ten numer. Żebyś ty widziała moją minę, jak usłyszałam jego głos w słuchawce. Takie wielkie OMG! Harry Styles do mnie zadzwonił. Dobrze, że nie zaczęłam piszczeć, bo by ogłuchł i co by wtedy było? Fałsz na każdym koncercie. Najlepszy wokal 1D poszedłby do wymiany.- roześmiałam się słysząc radosne nadawanie Moni. Brakowało mi tego.- Tak że przez pierwsze trzy dni chodziłam wesolutka jak skowronek, cieszyłam michę na każdy sms od niego, a teraz to takie: "No tak, piszę ze Stylesem. I co w tym takiego nadzwyczajnego?"- naśladowała nonszalancki ton. Teraz już wybuchnęłam śmiechem. Ona jest genialna.
-Jak wrócę, to od razu lecę do ciebie po relację.
-A właśnie!- odgłos, jakby ktoś właśnie walnął się w głowę.- Musisz przyjechać dziś lub jutro.
-Coś się stało?- zaniepokoiłam się. Coś jeszcze Marcin odwalił?
-Chodzi o studia. Na dobrą sprawę zaczął się semestr i opuściłaś już trzy wykłady, w tym ten z interny, a wiesz, że facetka krzywo patrzy na nieobecnych i potrafi oblać na kolokwium. Poza tym od dziś zaczynają się zajęcia w szpitalu, na których obecność jest obowiązkowa. Dziś pewnie będzie spotkanie organizacyjne i wszystkie notatki czy coś ci dam, ale w poniedziałek o ósmej musisz już być w szpitalu na Kopernika, wiesz, prosto od Plant w ulicę obok PTTK, pamiętasz?
-Pamiętam, byliśmy tam kiedyś.
-No właśnie. Gorsza sprawa, że Marcin jest w naszej grupie, więc...- odchrząknęła.- Damy radę. Jakby co, masz mnie, będę twoim ochroniarzem.
-Po prostu jeśli jeszcze raz mi coś zrobi, to pójdę z tym na policję i do władz uczelni. Nie widzę innego wyjścia.- powiedziałam.- Zastanawiam się, co z tym powrotem. Może załapię się na samolot tu, w Doncaster.
-Może. Jak będziesz w domu, daj znać.
-Jasne. Dzięki za telefon i jeszcze raz przepraszam.
-Jeszcze raz to powiesz, a nie Marcina, ale mnie będziesz zgłaszać na policję. Nie przepraszaj mnie więcej.
-Okej, sorry.
-Natalia.
-W porządku.- zaśmiałam się.- To się więcej nie powtórzy.
-Nnnno! A teraz kończę, lecę na zajęcia.
-Pa, do zobaczenia.- rozłączyłam się i ignorując zawroty głowy popędziłam z tabletkami w garści do kuchni. Zastałam tylko Jay.
-Już wstałaś?- zdziwiła się.- Dopiero ósma. Zaraz dziewczynki polecą do szkoły.
-Coś mnie obudziło.- odparłam wymijająco. Pokazałam na leki.- Masz gdzieś wodę pod ręką?
-Jasne.- podała mi butelkę mineralnej. Cudownie, zaraz powinno zacząć działać.- Jak się czujesz?
-Beznadziejnie. Najgorsze jest to, że będę musiała dziś wracać do Polski.
-Już?! Myślałam, że trochę u nas posiedzisz...
-Niestety, cały czas studiuję. Podobno jakiś profesor już ma mnie na oku, bo opuściłam kilka zajęć.- skrzywiłam się. Jay uśmiechnęła się pocieszająco i postawiła przede mną talerz grzanek.
-Smacznego. Nie przejmuj się. Będzie dobrze. Cieszę się, że przynajmniej na te dwa dni przyjechałaś.
-Dzięki.- zawahałam się przez chwilę. Nie no, muszę się upewnić.- Nie powie pani nikomu?
-Miało nie być tej "pani".- zaśmiała się mama Lou.
-Okej, nie powiesz nikomu?
-Nie.- westchnęła.- Ale wiesz, że ty musisz to zrobić jak najszybciej?
-Wiem.- skrzywiłam się.- Ciągle czekam na odpowiedni moment.
-Żaden nie będzie wystarczająco odpowiedni.- stwierdziła Jay i zaczęła szykować śniadanie dla swoich córek. Głośny tupot na schodach zapowiedział ich przybycie.
-Mamo, kanapki, szybko!- Phoebe wskoczyła na krzesło i wręcz rzuciła się na kakao.
-Mamo, mamo, może być?- Fizzy okręciła się dookoła prezentując matce spódniczkę.
-Jest świetnie, kochanie, siadaj do stołu.
-Mamo, ja już lecę, Sandy przyjedzie po mnie samochodem, obiecała mi to...- Lottie weszła do kuchni i zwróciła się do mnie.- Jak wrócę, to mam nadzieję, że będziemy świętować zaliczoną chemię.- zaśmiała się.
-Wiesz, Lottie, chyba dziś będę wracać, więc...
-Wracasz dzisiaj?!- w drzwiach stał Liam i patrzył na mnie zdziwiony.
-Tak. Monika dzwoniła. Będę miała kłopoty na uczelni, jeśli nie wrócę.
-Szkoda.- klapnął na krzesło koło mnie.- Liczyliśmy, że zostaniesz na dłużej, że pojedziesz do Bradford, Holmes Chapel, Wolverhampton, Mullingar...
-Liam...- położyłam mu rękę na ramieniu.- Znasz mnie. Chciałabym pojechać, ale najzwyczajniej w świecie nie mogę.- uśmiechnęłam się do niego ze smutkiem. Liam, uśmiechnij się do mnie, proszę...
-W takim razie trzymaj się. Mam nadzieję, że jeszcze będziesz jak wrócę ze szkoły.- Lottie podeszła i mnie uściskała. Usłyszeliśmy trąbienie.- To Sandy! Lecę, pa.- wybiegła z domu, a na jej miejsce do kuchni wpadła Daisy.
-Jestem! Nie spóźniłam się!
-Brawo, córeczko. No, kończcie, zaraz trzeba jechać.- dziewczynki szybko zajęły się jedzeniem. Do kuchni wszedł Louis.
-Jak to dobrze wyspać się w domu.- oświadczył z zadowoleniem. Usiadł koło Liama.- A co ty taki zmarnowany? Usunęli ci Twittera?
-Nattie jedzie dziś do domu.- Lou podniósł na mnie wzrok.
-Jaja sobie robisz?!
-Tommo, nie mogę zostać. Inaczej mnie wywalą ze studiów.- okej, może trochę koloryzuję, ale kłopoty na pewno będą.
-Szkoda...- posmutniał i wziął jedną z bułek leżących na stole.- Czyli trzeba coś zrobić. Payne, uśpimy ją, upijemy czy ogłuszymy, żeby została?
-Może na początek sprawdźcie, czy są jakieś samoloty z Doncaster do Krakowa.- poradziłam wstając od stołu i nalewając sobie kawy. Dziewczynki skończyły śniadanie i podeszły do mnie.
-Ale przyjedziesz jeszcze kiedyś?- spytała Daisy patrząc na mnie prosząco.
-Tak, przyjedź koniecznie! Fajnie się z tobą bawiłyśmy!- dołączyła się Phoebe. Uściskałam je obie.
-Przyjadę na pewno.- obiecałam przytulając Fizzy.
-To super, już się nie możemy doczekać.- powiedziała odsuwając się ode mnie.- Mamo, ja już wychodzę!
-Weźcie śniadanie do szkoły.- Jay podała im kanapki i pocałowała każdą na pożegnanie.- Miłego dnia!
Na schodach rozległo się ciche stukanie.
-Oho!- Louis podniósł głowę nasłuchując.- Nialler kuśtyka na swój pierwszy i zdecydowanie nie ostatni dzisiaj posiłek.- faktycznie, za chwilę w drzwiach pojawiła się blond farbowana czupryna.
-Czuję śniadanie!- już po sekundzie siedział przy stole wcinając grzanki z serem, szynką i cebulką.- Mmmm, boskie.
-Zostało coś dla nas?- do kuchni weszli Harry i Zayn. Malik jak zwykle najpierw powędrował do ekspresu do kawy. Dopiero po wypiciu co najmniej kubka życiodajnego napoju był w stanie myśleć.
-Chłopaki, mamy problem.- Louis przełknął głośno zbyt duży gryz kanapki.
-Co jest?- zapytał Harry kradnąc Niallerowi sprzed nosa jedną grzankę.
-Nattie chce dziś wyjechać.- powiedział Liam. No to się zacznie.
-CO?!

~~*~~

Chyba jednak mam więcej szczęścia niż rozumu, bo o czternastej samolot z Doncaster leciał do Kijowa z przystankiem na Balicach w Krakowie. Od razu skorzystałam z okazji i mimo protestów, udawanych i prawdziwych płaczów, nalegań, gróźb i zwykłego proszenia ze strony chłopaków w piątek wieczorem znalazłam się w Polsce. Do dziś, czyli do poniedziałku zdołałam ogarnąć mieszkanie z półtora tygodniowego kurzu, zrobić pranie, doczekać się przyjazdu Niki i zdać jej hiperszczegółową relację, której obiecała nie powtórzyć Niallowi, gdyż opowiedziałam jej między innymi o podsłuchanym wyznaniu Liama. Z domu za bardzo nie wychodziłam. Wystarczyło mi kilku dziennikarzy na lotnisku, gdy przedostawałam się przez halę w poszukiwaniu taksówki. Nie miałam ochoty na starcie z dziewczynami. Na Twitterze przybywało postów, komentarzy, hejtów, a moje tłumaczenia wywołały prawdziwą burzę. Na własnej skórze przekonałam się, że czasem lepiej przemilczeć i powstrzymać wybuchowy charakter. Wszyscy jak jeden mąż uczynili zadość zasadzie "tylko winni się tłumaczą" i mój niby-romans z Zaynem stał się tematem numer jeden. Cholera, jeszcze w życiu nie miałam takiej ochoty, żeby pozabijać wszystkich naokoło.
-Jesteś pewna, że chcesz tam iść?- Nika stała w drzwiach między kuchnią a salonem i przyglądała się, jak prasuję fartuch na zajęcia w szpitalu.
-Muszę. Inaczej mnie obleją.- Nika westchnęła.
-Cholerne studia. Powinni cię sklonować i ta nieprawdziwa ty powinna pójść na spotkanie Marcina.
-Jak go zobaczę, to kopnę go jeszcze raz w jaja, tyle że z większą siłą. Będzie ze mną Monia. Spokojnie. A jak będę potrzebowała dodatkowego wsparcia, to zadzwonię.
-No, ja mam zajęcia w Collegium Novum, będę musiała przelecieć całą Starówkę, żeby do ciebie dotrzeć. Ale jeśli ceną będzie skopanie dupy panu B., to wchodzę w to.- wyszczerzyła się.- Idę do łazienki, jak ty już nie wchodzisz.- nie, nie wchodzę. Jak tylko wyprasuję fartuch, to od razu lecę na autobus. Mam z Moniką się spotkać w holu szpitala, żebyśmy mogły pójść razem na zajęcia. Potem jeszcze wykład po południu... Trzeba będzie od razu jechać na prawie drugi koniec miasta i znowu nie będzie czasu na obiad... Witaj medycyno. Tęskniłam.
Siedziałam już w busie, gdy dostałam smsa od Harry'ego.
Od: Hazza :D
Umieramy bez ciebie... Liam chodzi jak struty, zerwaliście?
Zaraz mnie coś trafi... My nawet nie byliśmy przez sekundę razem! Inna sprawa, że... strasznie bym tego chciała. I co z tego? Liam ma Danielle, a przecież jej nie zostawi. Wyraźnie powiedział, że byłby ze mną, GDYBY NIE BYŁO DANIELLE. A ona jest. I będzie. A nikomu śmierci życzyć nie będę skoro sama i tak mam umrzeć i wiem, że to nic fajnego czekać na zgon.
Do: Hazza :D
Spadaj. Wszystkie wasze fanki w autobusie się na mnie gapią, non stop dostaję tweety z pogróżkami, a za sekundę spotkam Marcina na zajęciach. I kto tu ma prawo chodzić struty?!!!
Faktycznie, całkiem sporo ludzi mnie obserwowało. Chyba zacznę chodzić w ciemnych okularach i kapturze, jak Liam, gdy pierwszy raz się spotkaliśmy... No i proszę, myśli znowu uciekają w jego kierunku.
Od: Hazza :D
Masz zajęcia z Moniką? ;)
Serio, Styles? Tylko to wyłapałeś z mojej wypowiedzi???
Do: Hazza :D
Taaa... Po co ci ta informacja, i tak pewnie z nią teraz piszesz.
Od: Hazza :D
Nie, karta jej się skończyła i nie pozwala mi, żebym jej doładował.
Do: Hazza :D
I dobrze robi xD
Od: Hazza :D
Źle. Nie mam z nią kontaktu :(
Do: Hazza :D
Uzależniłeś się od niej? :P
Nie odpisał. Zadzwonił.
-Nie śmiej się ze mnie!
-Ja się nie śmieję. Zwłaszcza teraz, kiedy pół autobusu podsłuchuje moją rozmowę, Hazz.- dziewczyna siedząca przede mną odwróciła się w moją stronę na dźwięk tego imienia i aż wstrzymała oddech na mój widok.- To mówisz, że chodzą jak struci?
-No. Ale ja nie.- parsknęłam śmiechem.
-Dzięki, Styles. Mogę wiedzieć, dlaczego?
-Bo jutro jedziemy do Bradford i za kółkiem będzie siedział ktoś odpowiedzialny.
-Ja jeżdżę odpowiedzialnie!- zaperzyłam się wychodząc z autobusu i kierując się w stronę szpitala.
-Aha, a ja jestem Kleopatra Wielka.
-Wiesz, patrząc od przodu może nie, ale gdyby ubrać cię w sukienkę i wyprostować ci włosy...
-Bardzo śmieszne, Nattie. Gdzie jesteś teraz?
-Idę do szpitala.
-Do szpitala?!- przeraził się.- Co się stało?!
-Co jest?- usłyszałam głosy reszty.
-Harry, zainwestuj w nowy mózg, bo teraz w czaszce hula ci przeciąg. Zapomniałeś już, co ja studiuję? Mam zajęcia w szpitalu, ciołku.
-Aaa, no tak.- zajarzył.- Chłopaki, fałszywy alarm. A w ogóle, dać ci któregoś do telefonu?- nie zdążyłam odpowiedzieć, bo ktoś zastąpił mi drogę. Podniosłam głowę znad chodnika i stanęłam jak słup soli. Oczy zrobiły mi się wielkie jak pięciozłotówki, a serce zaczęło bić w tempie Formuły 1.
-Nareszcie cię spotkałem.




___________________________________________
Ha! Rozdział dodany o dwudziestej z minutami to zdecydowanie sukces! :D
Co sądzicie? :P

Kolejny pewnie tradycyjnie w weekend... Natalia znowu w Polsce, ale spokojnie, na One Direction w akcji nie trzeba będzie długo czekać... Ale cicho sza! Więcej nie zdradzę :-x

Komentujcie kochani! Dziękuję za poprzednie opinie i serdecznie zapraszam na "Would you know my name..." :*

Z ogłoszeń parafialnych to chyba tyle... Głowa mnie boli, zdecydowanie za dużo czasu spędzam przed kompem. Ale co zrobić, kiedy tak zarąbiście mi się pisze? ;P

Pozdrawiam i ślę buziaki <3
Roxanne xD