Część II: Rozdział 13

Jeszcze dzień. Dziś jest czwartek, jutro w piątek ostatnie przygotowania, a w sobotę ślub. I nie, wcale nie jestem zestresowana.
Jestem hiper mega super ekstra zdenerwowana i znerwicowana! A jeżeli ja, główna druhna i organizatorka wesela, tak się czuję, to wolę nie wiedzieć, co się dzieje w głowie Eleanor.
Siedziałyśmy w ogrodzie, rozkoszując się ciepłym popołudniem. Na tarasie Lou kończyła ostateczną wersję próbnego makijażu, Els próbowała nie ruszać twarzą, Perrie malowała paznokcie na jutro, a ja i Nika grałyśmy w badmintona, żeby się wyluzować. To znaczy ja grałam. Nika chyba się trochę rozregulowała.
-Nika, cioto, rusz się wreszcie!- Krzyknęłam, gdy ta machnęła rakietką na odwal i lotka przeleciała centralnie nad jej głową.- Co się z tobą dzieje?
-Nic mi się nie chce.- Mruknęła pod nosem, podnosząc lotkę z ziemi.
-Pokłóciła się z Niallem.- Wyjaśniła mi Pezz, zakręcając buteleczkę z granatowym żelowym lakierem.
-Wcale nie!- Tupnęła nogą Nika i z całej siły walnęła lotkę rakietką. Zrobiłam krok w lewo i odbiłam ją tak mocno, że wleciała na czubek jodły.- I widzisz, co zrobiłaś?
-Mam drugą.- Wyjęłam z kieszeni spodenek kolejną lotkę i zaserwowałam w jej stronę. Odbiła ją od dołu. Podbiegłam szybko i odebrałam podanie. Ha! Kolejny punkt dla mnie!
-A co się konkretnie stało? O co poszło?- Zapytała Lou i wymieniła kredkę do ust na szminkę.- El, otwórz lekko usta.- Poleciła, unosząc jej twarz w stronę światła.
-O to, że ta sierota, Horan od siedmiu boleści, płaszczka i padalec, nie umie się określić, co z nami będzie!- Zmarszczyłam brwi. Hę?
-To znaczy?- Odebrałam kolejne wściekłe podanie. Oho, gniew zaczyna ją nakręcać. Nareszcie zagramy jak trzeba.
-No, bo patrz! Perrie i Zayn są już małżeństwem, El i Louis hajtają się pojutrze, ty jesteś... no, byłaś zaręczona z Liamem, a ja?! Ja też chcę poczuć się pewniej, w sensie wiesz... No, wiesz, o co mi chodzi!- Walnęła lotkę tak mocno, że ta przeleciała z głośnym świstem przez całą długość ogrodu.
-Chcesz po prostu wyjść za mąż?- Upewniłam się, podnosząc lotkę z ziemi i serwując.- Chcesz, żeby ci się oświadczył?
-No. Żeby zrobił to jakoś romantycznie, żebym zapamiętała to na całe życie, taki magiczny moment... Wy pamiętacie swoje oświadczyny, nie?
-Ja pamiętam. A zerwanie tych zaręczyn mam wręcz wgrane w pamięci na szybkim wybieraniu.- Prychnęłam pod nosem.
-Jasne, że pamiętam zaręczyny. Takiego momentu się nie zapomina, no, chyba że człowiek byłby nawalony. Szykuj się, że Niall ze stresu najpierw się upije, a potem formułkę wybełkocze.- Zaśmiała się Perrie.
-Moje zaręczyny były wyjątkowo mało romantyczne.- Zachichotała Louise.- Czekaj, El, jeszcze błyszczyk. Tom przyjechał do mnie, kiedy byłam już w ciąży z Lux, stanął na środku pokoju, rozejrzał się, wepchnął ręce do kieszeni i wypalił coś w stylu "wiesz, będziemy mieli dziecko, kochamy się i tak dalej, chcesz za mnie wyjść?" i wyjął z kieszeni pudełeczko z pierścionkiem. Tak że wiesz... Nawet jeżeli oświadczyny nie będą jakieś romantyczne, to zawsze będziesz mogła się z nich pośmiać.
-Ale widzisz, jesteście szczęśliwą rodzinką.- Nika odrzuciła rakietę i usiadła po turecku na trawie.- Wiem, że ludzie uważają małżeństwo za coś w rodzaju więzienia, nie chcą się żenić, bo to tylko papier, ale ja zostałam wychowana inaczej i jasne, teraz jest super, ale co będzie potem? Gdybyśmy byli już małżeństwem, to czułabym się pewniej. Niall mnie kocha i...
-I koniec, kropka.- Dokończyłam za nią.- Niall nie jest typem donżuana, żigolaka, czy kogoś w tym rodzaju. On skoczy za tobą w ogień, ty za nim też i wiem, że na pewno planuje z tobą wspólną przyszłość. Daj spokój, on już pewnie wymyśla imiona waszych dzieci, przecież go znasz.
-Imiona dzieci też znam.- Wymamrotała.
-Serio? Jakie?- Zainteresowała się Perrie. W powietrzu unosił się ostry zapach lakieru i zmywacza, którym Pezz czyściła skórę wokół paznokci.
-Dla chłopca Colin, a dla dziewczynki Marie albo Janet.
-Ładne.- Stwierdziłyśmy zgodnie.
-Tylko na dzieci jeszcze trochę poczekacie. Chyba że... O mamma mia, jesteś w ciąży?!- Krzyknęłam zdumiona.
-Co? Nie! Wczoraj dostałam okresu. Po prostu tak sobie gadaliśmy... I tak wyszło.
-Ech, nie ma to jak te poważne przyszłościowe rozmowy w łóżku.- Parsknęła śmiechem Lou.- Dobra, Eleanor, koniec. Jak myślisz?- Podała dziewczynie lusterko.
-Sama nie wiem...- El zaczęła oglądać swoje odbicie pod każdym możliwym kątem.
-Jest genialnie.- Stwierdziła Perrie. Podeszłam bliżej, bo w okularach nie mogłam dostrzec szczegółów z takiej odległości. Nie chciało mi się dzisiaj zakładać soczewek.
-No, będzie pasowało idealnie.- Uśmiechnęłam się, ale Els dalej się wahała.
-A gdyby tak...
-Nie, Calder, mam dość, to już czwarta "ostateczna" wersja!- Lou narysowała w powietrzu cudzysłów.- Słuchaj, widziałam suknię, zrobiłam ci próbną fryzurę, chyba wiem, co będzie pasowało.
-Louisa nie odstraszysz.- Zażartowała Nika, ale na widok miny Eleanor zaraz zamilkła.- Ty, co jest?
-A jeśli on się rozmyśli?- Wyszeptała i zgarbiła się na fotelu.- Ja chyba nie przeżyję takiego upokorzenia...
-O Jezu!- Popatrzyłam się w niebo.- I znowu muszę zbawiać świat i każdemu dawać kopa w tyłek? Dlaczego ja?! Eleanor Jane Calder, słuchasz mnie?- Heh, chyba zaczęła słuchać już podczas mojej rozmowy z powietrzem.- Louis cię kocha i nie zrobi ci czegoś takiego, jasne? Możemy już iść na odprawę?- Chciałam omówić z resztą kilka ostatecznych kwestii. Chłopaki czekali już na nas w salonie.
-Ale...- Westchnęłam ciężko.
-Jeżeli Louis zacznie się wahać, to zaczniesz naśladować Katy Perry i zaśpiewasz "Hot N Cold". Jestem pewna, że jak coś, to ona ci pomoże.- Els popatrzyła na mnie jakbym urwała się z jakiegoś kosmosu.
-Co?
-Nie znasz tego teledysku?- Udałam zdziwienie i zaczęłam śpiewać na cały głos piosenkę, naśladując miny Katy z filmiku. Chyba mój głos nieźle się niósł po całym ogrodzie, bo dałabym głowę, że grupka fanek, która tradycyjnie ustawiła się pod bramą, wydała z siebie pisk.
-You change your mind
Like a girl changes clothes
Yeah you P.M.S.
Like a bitch
I would know
And you over-think
Always speak cryptically
I should know
That you're no good for me

(Ty zmieniasz swoje zdanie
Tak jak dziewczyna zmienia ubrania
Tak Ty - P.M.S.
Zupełnie jak dziwka -
Mogłam wiedzieć.
Ty za dużo myślisz
Zawsze mówisz krytycznie
Powinnam była wiedzieć
Że nie jesteś dla mnie dobry)


Zaraz dołączyły się do mnie Perrie i Nika. Nawet Lou zaczęła nucić pod nosem. Pociągnęłyśmy El z fotela i zaczęłyśmy się wygłupiać, tańcząc i śpiewając. Naprawdę potrzebowałyśmy takiego przerywnika w przygotowaniach do ślubu.
Wbiegłyśmy do domu przez otwarte drzwi tarasu i ignorując dziwne miny chłopaków, kontynuowałyśmy nasz dziki taniec w salonie. Wskoczyłam na kanapę, żeby zaśpiewać przejście.
-Someone call the doctor
Got a case of love bipolar
Stuck on a roller coaster
And I can't get off this ride...

You change your mind
Like a girl changes clothes

'Cause you're hot then you're cold
You're yes then you're no
You're in then you're out
You're up then you're down
You're wrong when it's right
It's black and it's white
We fight, we break up
We kiss, we make up

You're hot then you're cold
You're yes then you're no
You're in then you're out
You're up then you're down
You're wrong when it's right
It's black and it's white
We fight, we break up
We kiss, we make up

You, you don't really wanna stay no
You, but you don't really wanna go oh
You're hot then you're cold
You're yes then you're no
You're in then you're out
You're up then you're down

(Niech ktoś zadzwoni po lekarza 
Mamy przypadek dwubiegunowej miłości
Utknęłam na rollercoasterze
I nie mogę przerwać tej jazdy...

Zmieniasz swoje zdanie
Tak jak dziewczyna zmienia ubrania

Ponieważ jesteś gorący, a nagle zimny 
Jesteś na tak, nagle na nie
Jesteś w środku, nagle na na zewnątrz 
Jesteś w górze, nagle w dole
Uważasz że jest źle, gdy jest dobrze.
To jest czarne, a to jest białe
Walczymy, zrywamy
Całujemy się , godzimy

Ponieważ jesteś gorący, a nagle zimny 
Jesteś na tak, nagle na nie
Jesteś w środku, nagle na na zewnątrz 
Jesteś w górze, nagle w dole
Uważasz że jest źle, gdy jest dobrze.
To jest czarne, a to jest białe
Walczymy, zrywamy
Całujemy się , godzimy

Ty, ty tak naprawdę nie chcesz zostać, nie
Ty, ale też naprawdę nie chcesz odejść, och
Jesteś gorący, a nagle zimny
Jesteś na tak, nagle na nie
Jesteś w środku , nagle na na zewnątrz 
Jesteś w górze, nagle w dole)


Miałam w nosie, czy Liam właśnie się na mnie patrzył i co sobie myślał. Byłam po prostu w swoim żywiole. A jeśli wpadnie na pomysł, że ta piosenka jest adresowana do niego... Cóż, jego problem. Niech się zdecyduje, czy o mnie walczy, czy siedzi na dupie i patrzy na mnie, jak wampir na swoją ofiarę. Z końcem piosenki zeskoczyłam z kanapy, od razu na niej siadając.
-Nnno! To właśnie ci pojutrze zaśpiewamy, Louis, jeżeli tylko spróbujesz się zawahać.- Oznajmiłam z zadowoleniem, wpatrując się w zdumionego chłopaka.- Gotowi do odprawy? Gdzie Fifa? Gdzie Lottie i Fizzy? I Max?- Rozejrzałam się po salonie.
-Fifa miksuje.
-Lottie w drodze.
-Fizzy zaraz tu będzie.
-Max jest w kiblu.- Padły naraz cztery odpowiedzi.
-Okej, po kolei.- Uniosłam ręce.- Fifa miksuje, tak? Co on, przyrósł do tej waszej konsoli?- Wstałam energicznie z kanapy, otworzyłam drzwi prowadzące na dół i wrzasnęłam na cały głos, aż wszyscy podskoczyli.- FILIP!!!
-Zaraz!- Odkrzyknął. Wywróciłam oczami i zbiegłam po schodach. Wpadłam do Musica.
-Fifa, ruchy! Robimy ostateczne zebranie!- Podeszłam bliżej.- Nad czym pracujesz?- Nie usłyszał. Miał założone słuchawki i kiwał głową w rytm płynącej muzyki.- Fifa!- Szturchnęłam go w ramię. Spojrzał na mnie nieprzytomnie i zdjął słuchawki.
-Mówiłem, że zaraz przyjdę.- Mruknął z niechęcią, odkładając słuchawki na konsolę.
-Jakim cudem usłyszałeś, jak wrzeszczałam z góry, a gdy stałam obok i mówiłam, to nic?- Zainteresowałam się. Uniósł brwi z rozbawieniem.
-Posłuchaj czasem siebie, kiedy wrzeszczysz. Zakład, że w Paryżu gołębie się przestraszyły i odleciały z szumem z wieży Eiffla.- Minął mnie i poleciał na górę. Stałam tam osłupiała.
-Ja wcale tak głośno nie wrzeszczę... Ej!- Dogoniłam go w progu salonu. Zatrzymałam się raptownie.- O, wszyscy są.
-Nom, możemy zaczynać.- Harry skinął głową. Odchrząknęłam i wzięłam ze stolika notes.
-Okej. Mamy do omówienia ważne sprawy. Po pierwsze, jutro. O jedenastej próba w parku. Namioty są już gotowe, stoły poustawiane. Po próbie dziewczyny zajmują się kwiatami. O dwudziestej w hotelu zaczynają się dwie odrębne imprezy. Wy macie swoją na dziesiątym piętrze, my na dwunastym. Macie przez przypadek nie pomylić pięter.- Spojrzałam groźnie na chłopaków.
-A wy?- Zapytał podchwytliwie Zayn, przytrzymując na kolanach wyrywającego się Shane'a.
-My wiemy, że nie pomylimy pięter.- Pokreśliła Lottie, opierając się plecami o kanapę i wyciągając nogi na podłodze.- Wam różne rzeczy mogą strzelić do tych pustych głów. Czytaj dalej, Nattie.
-Okej. Noclegi w hotelu są zaklepane. Personel ma zapowiedziane, żeby wpuszczać tylko gości z listy, oni mają opłacony pobyt. Żaden dziennikarz się nie wślizgnie. Następnego dnia ślub.- Przekręciłam kartkę.- Uroczystość punktualnie o siedemnastej. Ksiądz będzie już godzinę wcześniej, żeby podpisać papiery i załatwić formalności. Przygotowujemy się do ślubu w hotelu, udostępnią nam ich bramę, która przechodzi do parku, żeby uniknąć tłumów i zamieszania. Fanek nie odetniemy, ale ochrona jest podwojona i chyba nawet Paul zaangażował policję. Miejsce na ślub jest oddalone, więc nie będzie nic widać. Jedynie goście, którzy przyjadą... No, szykuje się niezła jazda. Dziennikarzy nie wpuszczamy, tylko przedstawicieli "The Sun", bo z nimi podpisaliśmy umowę na wyłączność. Może chociaż raz napiszą prawdę... Jakieś pytania?
-Jedno.- Podniósł rękę Louis.- Którędy droga ucieczki dla pana młodego, ewentualnie panny młodej?- Eleanor walnęła go z hukiem w ramię.- Ała!
-Podstawimy ci helikopter.- Parsknęłam śmiechem.
-Ekstra! Wreszcie poczuję się jak Bond!
-O rany... Louis Marchewa Bond!- Niall wybuchnął charakterystycznym śmiechem.
-Dobra, spokój!- Usiadłam po turecku na podłodze, bo zaczęły mnie boleć nogi.- Jedziemy dalej. Jak mówiłam, zaczynamy o siedemnastej. Wchodzi Louis. Staje pod ołtarzem i czeka. Za ucieczkę powyrywam ci nogi, a Els tylko po mnie poprawi.- Rzuciłam mu spojrzenie. Chyba zrozumiał.- Za Louisem świadkowie. Zaczynamy od tych stojących najdalej, czyli ja z Harrym, jako główna druhna i główny drużba idziemy na końcu. Czyli to będzie tak...- Odwróciłam kolejność, którą miałam wypisaną.- Perrie i Zayn, za wami Nika i Niall, dalej Fizzy i Max, Lottie i Liam, a na końcu my. Perrie, Zayn, wy będziecie najdalej w razie, gdyby działo się coś z Shanem. Będziecie bliżej niego.
-Małe pytanko.- Teraz zgłosiła się Nika. Kiwnęłam głową.- Masz kogoś, z kim pójdziesz na wesele?- Zaryzykowałam zerknięcie na Liama. Siedział jak na szpilkach, wpatrywał się we mnie z napięciem, czekając na odpowiedź.
-Nie.- Odparłam zdecydowanie.- Idę sama.
-Okeej...- Nika, ty coś kombinujesz, wariatko.- Harry, ty z kimś idziesz?- Zmrużył oczy.
-A widzisz tu gdzieś Monię?- Zapytał ponuro. Nika uśmiechnęła się kpiąco.
-Problem rozwiązany. Idźcie jako para. I tak jesteście głównymi świadkami.- Zastanowiłam się chwilkę.
-To w sumie nie jest taki zły pomysł...- Powiedziałam przeciągle, patrząc na Stylesa.- No dobra. Haroldzie, czy zgodzisz się być moją parą na weselu naszych przyjaciół?- Zapytałam, udając głos dżentelmena.
-Ależ oczywiście, droga Natalio, z przyjemnością będę twoim partnerem!- Odpowiedział piskliwie, wachlując się ręką. Wszyscy wybuchnęli śmiechem.
-Dobra, więc to mamy załatwione.- Otarłam łzy i wróciłam do notesu.- Co dalej... Okej, mam. Po ślubie przechodzimy z jednego namiotu do drugiego, większego. Wiem, że wcześniej chcieliście ślub w altance, ale nie zmieścilibyśmy gości. Dobra, goście składają wam życzenia, przechodzą do drugiego namiotu, wy wchodzicie z pompą do środka i my przejmujemy pałeczkę.- Puściłam oczko do Stylesa.- Harry, przemowa do pierwszego toastu gotowa?
-A jak ci się wydaje?- Wyszczerzył się.
-Czyli gotowa.- Zignorowałam jednoczesny jęk El i Louisa.- Po toaście pierwszy taniec. Louis, radzę ci, przyłóż się, bo na weselu ja będę śpiewać, zamiast odliczać ci kroki.
-Yhym.- Nie było go stać na nic więcej. Czyżby informacja o toaście go tak osłabiła? Słusznie się boi.
-Potem jedzonko.
-Nareszcie.- Westchnął teatralnie Niall. A jakże.
-Po jedzonku tańce, przeplatane dalej z jedzonkiem. Muzyką zajmuje się Fifa, jak będzie trzeba, to cię zastąpię.
-Czyżby DJ Nats zdecydowała się na wielki powrót?- Zayn popatrzył na mnie porozumiewawczo.
-Czyżby DJ Malik obawiał się konkurencji?
-Uuu, Zayn, uważaj!- Lou wzięła od niego Shane'a i posadziła sobie na kolanach.
-Akurat się boję.- Prychnął pod nosem Zayn.- Pojedynek na remiksy?
-Faktycznie, odważny jesteś, ale nie teraz. Mamy robotę.- Pomachałam notesem w powietrzu.- Na czym to ja... A, tak! Koło dziesiątej robimy oczepiny. Czyli ten moment, kiedy panna młoda rzuca welon, pan młody krawat i ci, którzy łapią, tańczą wspólny taniec. Ustaliliśmy, że będzie to walc. Chyba najprościej. Każdy umie pobujać się do wolnej.
-Trzeba tylko dobrze celować, bo jak Lou rzuci, to dziewczyna będzie tańczyć z czekoladową fontanną.- Fizzy nie mogła się oprzeć, żeby nie dogryźć bratu.
-Młoda, spadaj na drzewo i nie wtrącaj się w dyskusje dorosłych.- Odciął się natychmiast.
-Możecie być poważni jeszcze przez pół godziny?- Zapytałam zniecierpliwiona.
-Pół godziny?- Jęknął Max.
-Tak, może trochę dłużej.- Zbiorowe westchnienie.- Dacie mi skończyć? Dziękuję. umówiliśmy się, że koło jedenastej kończymy oficjalne wesele, czyli tradycji brytyjskiej stanie się zadość. Wypraszamy gości typu rodzice, dziadkowie, dzieci i robimy mega imprezę, czyli poweselne after party. Wesele do białego rana. Wtedy możemy zrobić pojedynek na remiksy, Malik.
-Z przyjemnością, Maj.
-Dobra. To chyba tyle... A! Wracamy po weselu tutaj. Nie telepiemy się do hotelu, żeby uniknąć zdjęć. Tu przynajmniej można spokojnie wjechać i wysiąść za zamkniętą bramą. Listę gości znamy, jedzenie było degustowane, kwiaty wybrane, muzyka też... Wszystko jest. Koniec.
-To chwila, co mówiłaś o tym, że jeszcze pół godziny?- Zapytał zdezorientowany Niall. Popatrzyłam na zegarek.
-Bo dosłownie za pięć minut przyjedzie tu Andie ze swoim mężem, który jest detektywem. Przedstawiłam mu sprawę Moniki i chciał porozmawiać z nami wszystkimi. Zaczął już wstępne poszukiwania.
-Jeżeli mnie to nie dotyczy, to czy mogę się ulotnić?- Zapytał z nadzieją Fifa. Nika trzepnęła go po głowie.
-Chodzi o Monikę, kretynie!
-Dominika, ja poznałem ją dopiero w Krakowie na urodzinach Natki. Nie znam jej tak dobrze i wątpię, czy pomogę w poszukiwaniach.- Tłumaczył się, rozkładając ręce.
-Dobra. Fifa, Max, Fizzy, Lottie, Lou... Wy możecie iść. Ta sprawa w sumie faktycznie dotyczy naszej dziewiątki. Lecę po coś do picia.- Wstałam z podłogi i ruszyłam do kuchni. Nalałam sobie soku do szklanki i zerknęłam na lodówkę. Hmmm. A co mi tam, raz się żyje. Odłożyłam napełnioną szklankę i zanurkowałam w lodówce. Zaraz... Na dolnej półce Harry zachomikował nutellę... A w szufladzie Perrie trzymała chyba sałatki, takie genialne, dobre... Na co ja właściwie mam ochotę? O, może ten dobry człowiek wchodzący do kuchni mi podpowie...
-Ej, co macie teraz dobrego do żarcia?- Zapytałam, nie wyciągając głowy z lodówki. Parówki, serek pleśniowy, o, mój ulubiony jogurt zbożowy...
-Proponuję spytać Niallera, on jest stałym bywalcem.- Oh shit. Na głos Liama podskoczyłam i walnęłam głową o wyższą półkę.
-Jasny gwint.- Syknęłam, wysuwając się z lodówki.- Musisz tak straszyć?!- Pomasowałam głowę. Będzie wielki siniak, jak nic. Zwędziłam szybko nutellę Hazzy, zgarnęłam bułkę z koszyka do kieszeni i złapałam szklankę z sokiem.
-Nic ci nie jest?- Zapytał zaniepokojony Liam.
-Nic.- Warknęłam.- Ale byłoby lepiej, gdybyś się w ogóle nie odzywał.
Wyszłam z kuchni i usiadłam na swoim ulubionym miejscu na podłodze, przed stolikiem, opierając się plecami o kanapę. Pożyczyłam nóż, którym Eleanor kroiła przed chwilą arbuza, wytarłam go w chusteczkę i posmarowałam przekrojoną bułeczkę nutellą. Bosko. Kocham czekoladę.
-To chyba oni.- Nika poderwała się na dźwięk dzwonka do drzwi. Za chwilę wprowadziła do salonu skrzywioną Andie i jej męża, Jake'a.
-Siemanko.- Pomachałam jej zza kanapy.- Bułeczkę?- Klapnęła ciężko na podłogę i rozejrzała się po pokoju.
-Normalnie nie wierzę, że jestem w domu jakiegoś boysbandu, nie wierzę. Kim jestem i co zrobiłam z prawdziwą mną?- Wyszeptała zdegustowana, ale za chwilę powiedziała na głos.- Cześć wszystkim!
-Cześć.- Jake też się przywitał i usiadł na wskazanym fotelu.- Okej, słabo was kojarzę, więc lepiej mi się przedstawcie.- Szybko dokonano wzajemnej prezentacji.
-Wiesz już coś?- Harry kręcił się niespokojnie.
-Po pierwsze, musicie wiedzieć, że tajemniczych zniknięć i porwań mamy przynajmniej jedno w tygodniu i to nie jest żart. Z tego, około dziesięć procent odnajduje się w ciągu miesiąca. Może nawet mniej. Po drugie, zacząłem trochę szperać w papierach. Od Natalii mam wszystkie informacje na temat Moniki, z wami sobie pogadam indywidualnie, najlepiej się umówimy na telefon, bo tak zbiorowo to nie ma sensu...- Wyjął z teczki jakąś kartkę.- Spisałem sobie wszystkie sprawy z ostatnich pięciu lat, w których pojawia się motyw sekty. Kolega z policji udostępnił mi te dane. Zaginęło jedenaście kobiet, Monika jest dwunasta. Znaleziono tylko cztery, które przebywały w jednej, że tak powiem, wspólnocie. Reszta w dalszym ciągu jest zaginiona. Poszukiwania prowadzono na szeroką skalę, ale policja szybko się poddała. Dobrze zrobiliście, że angażujecie się w prywatne śledztwo. Ważnym tropem może być żądanie okupu. Jesteście bogaci, słychać o was wszędzie. Jednak coś mi w tym nie pasuje. Gdyby żądano okupu, już by do was dzwonili, zakładając, że porywaczy jest kilku. Monika nie zostawiłaby tego smsa, zakładając, że został wysłany przez nią. Do tego opis zachowania... Cóż, wasza przyjaciółka bez wątpienia padła ofiarą sekty i w tym momencie przekonuje się, że pójście z nimi to był błąd.
-Jak to, w tym momencie?- Perrie wzięła na ręce Shane'a, który zaczął marudzić.
-Nie wiem, czy wiecie, jak funkcjonuje sekta. Może w skrócie to przybliżę. Organizacja sekty to z reguły guru, jego współpracownicy, najbliżsi przyjaciele, ci, którzy w sekcie są najdłużej, a dopiero potem mamy do czynienia z ludźmi przez nich wybranymi. Guru, w tym wypadku chyba Flash, wyszukuje swoje ofiary. Ludzi zagubionych, takich, którzy nie wiedzą, co dalej robić w życiu, zniechęconych, smutnych, a czasami wściekłych. Przekierowuje ich emocje na cały świat, przekonuje, że jedynym rozwiązaniem jest się oczyścić, to znaczy dołączyć do sekty. Trzeba to przyznać, że osoba stojąca na czele sekty jest bardzo charyzmatyczna. Umie skupić uwagę i dominować, wręcz oczarowuje innych. Nie wiem, jak to inaczej nazwać, ale ludzie, którzy wchodzą do sekty naprawdę są jak zaczarowani. Dołączają do wspólnoty i na początku jest super. Tak, jak guru im obiecał, modlą się, rozmawiają, członkowie sekty robią im pranie mózgu. Dopiero potem sekta ujawnia swoje prawdziwe oblicze.
-To znaczy?- Harry cały zbladł. Siedział koło mnie, więc złapałam go za rękę, żeby mu dodać otuchy. Chyba nawet tego nie poczuł.
-Zaczyna się złe traktowanie. Bicie, poniżanie... Kojarzycie czarne msze? Wielki obrzęd, raz na jakiś czas, gdzie składane są ofiary. parodiowana zwykła msza chrześcijańska, a na koniec... No cóż, coś w stylu orgii. Gadałem z kolegą, który zajmował się kilkoma takimi sprawami. Jeżeli Monika poznała Flasha dwa miesiące temu, to jest szansa, że nie zmanipulował jej do końca, ale z drugiej strony... Byłoby lepiej dla niej, gdyby ciągle tkwiła w tym amoku. Osoby bardzo zżyte z sektą nie dostrzegają w tym nic złego. Jeżeli Monika ciągle miała jakieś wątpliwości, to do tej pory już się zorientowała, że tak pięknie w sekcie nie będzie. Niestety, nie wypuszczą jej ze swoich łap tak łatwo. Musimy jak najszybciej ją odnaleźć.
-Co dokładnie jej grozi?- Zapytała przerażona Eleanor. Ja bałam się odezwać. Co ja narobiłam... Mogłam ją powstrzymać, jakoś pomóc...
-Jeżeli uda nam się ją znaleźć... Cóż, nie będę ukrywał. Może być pobita, połamana... Wielokrotnie zgwałcona. Z całkowicie zniszczoną psychiką. Dlatego powiedziałem, że byłoby dla niej lepiej, gdyby ciągle była zauroczona tą wspólnotą. W pełni świadoma będzie wszystko czuła dwa razy mocniej.- Andie popatrzyła na mnie i poklepała pocieszająco po nodze.
-Będzie dobrze. Znajdziecie ją, prawda?- Zwróciła się do męża.
-Zrobimy wszystko, co w naszej mocy. Mamy mało czasu. Na razie poszukujemy śladów Flasha. Rysopis Natalii był dość dokładny... Ktoś musiał go widzieć w okolicy, może zapamiętał samochód, którym jeździł, ludzi, z którymi się spotykał. Oprócz tego, sprawdzamy dawne mety narkomanów, rozpracowanych band, gangów czy sekt. Jakiś trop na pewno się pojawi.
-Musimy mieć nadzieję. Monika na pewno się znajdzie.- Odezwał się Liam, starając się podtrzymać nas i siebie na duchu.
-To w zasadzie tyle miałem do przekazania.- Jake wstał z fotela.- Tu macie mój numer.- Podał Zaynowi wizytówkę.- Wyślijcie mi wszyscy swoje numery smsami, żebym mógł się z wami umówić na jakąś rozmowę. Każdy trop jest ważny.
-Trzymajcie się.- Andie stanęła obok męża.- Może to nie jest najlepszy moment, ale... Zyskujecie przy bliższym poznaniu. Ale za waszą muzykę w życiu się nie wezmę.- Kilkoro z nas zaśmiało się na te słowa.
-Ja też już się będę zbierać.- Mruknęłam, podnosząc się z podłogi.- Spotkamy się jutro w parku. Będę tam koło dziesiątej, a przedtem wpadnę do hotelu, sprawdzić, czy wszystko gotowe.
-Okej.- Els podeszła, żeby mnie przytulić.- Dzięki, że to wszystko robisz.
-Nie dziękuj, jeszcze nie było wesela. Mogę wszystko zepsuć.- Oddałam uścisk.
-Przynajmniej wszyscy to zapamiętają.- Louis dołączył się do przytulasa.- Chodźcie tu wszyscy!
-Horan Hug!- Niall od razu do nas podbiegł. Za chwilę wszyscy, cała nasza dziewiątka plus Shane została wzajemnie podduszona w uścisku.
-Tak lepiej.- Mruknęła Nika.- Od razu czuję się lepiej po tej rozmowie.
-Będzie dobrze. Musi być, prawda?- Harry popatrzył po nas z nadzieją w oczach.
-Jasne, że będzie!- Powiedziałam jednocześnie z Liamem. Zapanowało niezręczne milczenie, które w ułamku sekundy przerwał Shane.
-Baaaamiilaa! Ma! Maaa!- Oderwaliśmy się od siebie.
-Co powiedział?
-Że chyba trzeba zmienić pampersa.- Wymamrotała Perrie, niosąc synka do pokoju.- Trzymaj się, Nattie!
-Na razie!- Pomachałam małemu, który zerkał na nas znad ramienia matki.- Okej, gdzie moja torba?
-W Musicu.- Odpowiedziała Nika.- Po przyjeździe poleciałaś od razu do mistrza konsoli.
-Dzięki.
Zbiegłam na dół. Drzwi były otwarte, więc od razu weszłam i zlokalizowałam moją torbę na podłodze obok regału z nutami. Zarzuciłam ją na ramię, gdy zatrzymał mnie Fifa.
-Dobrze, że jeszcze jesteś, mam coś dla ciebie.- Zmarszczyłam brwi i podeszłam do konsoli.
-Co takiego?- Pomachał mi przed nosem płytą CD.
-Niespodzianka.- Wyszczerzył się i podał mi płytę. Obejrzałam ją uważnie.
-Zgrałeś mi na płytę zdjęcia?- Zapytałam rozbawiona, wskazując na napis "Pictures" na nalepce.
-Nieee.- Odparł przeciągle.- Pamiętasz, jak wczoraj gadaliśmy o tych wszystkich zdjęciach?
Gestem pokazał na ściany. Podniosłam głowę. Wszystkie nasze fotografie. Naszych wygłupów, występów chłopaków, po prostu wszystko. Skinęłam głową.
-No właśnie. Powiedziałaś, że bardzo ci jej brakuje. Ze wszystkich przedmiotów w domu, najbardziej tęsknisz za tym pokojem i tymi zdjęciami. Dlatego wieczorem i dziś rano zgrałem ci parę takich... przypominaczy.
Uśmiechnęłam się szeroko i rzuciłam się na niego z uściskiem.
-Jesteś najlepszy, dziękuję.- Cmoknęłam go w policzek.- Zaraz jej odsłucham, jak tylko wsiądę do samochodu.
-I uśmiechaj się! Tak trzymaj, będzie dobrze.- Szturchnął mnie palcem w policzek. No, dobra, musiałam się uśmiechnąć.
-Do jutra!- Pożegnałam się z resztą i poszłam do swojego samochodu. Jezu, jak tu się nagrzało... Otworzyłam szeroko okna i uruchomiłam silnik, żeby włączyć klimatyzację. Czekając na ochłodzenie tej Sahary, włączyłam płytę od Fify. Poznałam od razu pierwszą piosenkę. Nie miksował jej, to było oryginalne "Pictures Of You".
-This is the clock upon the wall
This is the story of us all
This is the first sound of a new born child
Before he starts to crawl

This is the war that’s never won
This is the soldier and his gun
This is the mother waiting by the phone
Praying for her son

Pictures of you
Pictures of me
Hung up on your wall for the world to see

Pictures of you
Pictures of me
Remind us all of what we used to be

(Oto zegar wiszący na ścianie,
Oto historia nas wszystkich,
Oto pierwszy dźwięk noworodka
Zanim jeszcze zacznie raczkować.

Oto wojna, której nie sposób wygrać,
Oto żołnierz i jego broń,
Oto matka czekająca przy telefonie,
Modląca się za swojego syna.

Zdjęcia ciebie,
Zdjęcia mnie,
Powieszone na twojej ścianie, by świat je zobaczył.

Zdjęcia ciebie,
Zdjęcia mnie,
Przypominają nam wszystkim, kim kiedyś byliśmy)

Przełączyłam na kolejną, żeby najpierw sprawdzić, co mi zgrał. Kolejne "Pictures Of You", tym razem z przeróbką. Całkiem fajne. Dalej... Następne było "Photograph" Eda. Pamiętam, jak się śmiał, że po obejrzeniu tego teledysku wszyscy się będą z niego nabijali, jakim był beznadziejnym dzieckiem. Cóż, wyszło odwrotnie. Na zawsze zapamiętam ten teledysk. Następnie remiks "Halo" Beyonce. Uwielbiałam tę piosenkę! Odchyliłam głowę na oparcie fotela i przymknęłam oczy. W połowie piosenki Fifa zaczął miksować. Wow, niezły efekt, serio. Chyba trzeba go porządnie pochwalić, gdy się jutro zobaczymy.
Kolejną piosenką było "About The Boy" Little Mix. Ekhem... Jeżeli to ma być jakaś aluzja, to cofam pochwałę dla Filipka. W jednej sekundzie. Przełączyłam na następną. Dziwne, wyglądało na to, że to ostatnia... Nagrał tylko sześć piosenek? Jakieś szumy i trzaski, które nagle się urwały i zabrzmiał charakterystyczny housowy beat. Okej.
-Baby, look what you've done... Baby, look what you've done...- Zabrzmiało echo głosu Harry'ego. "Stockholm Syndrome"?
-Let me chan-chan-change your ticket, oooh!- Teraz "Change Your Ticket"? Parsknęłam śmiechem, kiedy uświadomiłam sobie, że zrobił mix z piosenek chłopaków. Beat zaczął się przeplatać z melodią do "Better Than Words", ale słowa zostały podłożone z "One Thing", a potem przeplatane z linijkami innych piosenek. Efekt powalający. Po pierwszym odsłuchaniu mogłam rozpoznać "She's Not Afraid", "I Want", "What Makes You Beautiful", "Through The Dark" i chyba "Moments". Ale tego ostatniego nie byłam pewna. Dziwnie było słuchać "Moments" w przyspieszeniu, jakoś sobie tego nie wyobrażałam. Przynajmniej już nie byłam zdziwiona, czemu na płycie było tylko sześć piosenek. Ostatnia miała chyba czterdzieści megabajtów.
Zanim dojechałam do domu, zdążyłam przesłuchać całą płytę po raz drugi. Fifa miał rację, naprawdę przypominała mi te wszystkie wspólne chwile, które uwieczniliśmy na zdjęciach. Zgasiłam silnik i weszłam do budynku. Za chwilę stałam przed drzwiami, szukając kluczy. No nie wierzę, znowu zostawiłam je w środku? Nie, to niemożliwe. Raz mi się to zdarzyło, ale drugi? Zrezygnowana siadłam na schodach i wywaliłam wszystko z torebki na schodek obok. Schowałam z powrotem portfel, komórkę, słuchawki, saszetkę z dokumentami, paczkę chusteczek, jakieś ulotki reklamujące ubezpieczycieli i pizzę tańczą o pięćdziesiąt procent w absurdalnych godzinach od ósmej do jedenastej rano. Przekopałam się przez stosik papierków, brudnych chusteczek, opakowań po batonikach bądź orzeszkach, ewentualnie kartach pamięci do telefonu (cały czas ściągałam muzykę i regularnie musiałam kupować nowe karty, bo kończyła mi się pamięć). Kluczy nie było. Wrzuciłam śmieci do torebki, notując w pamięci, żeby wywalić je przy najbliższej okazji i wyciągnęłam telefon. Wykręciłam numer do Noriakiego i w tej samej chwili otworzyły się drzwi mieszkania.
-Trzy, dwa, jeden...- Rozdzwonił się telefon, który trzymał w ręce.- Wiedziałem.- Uśmiechnął się chamsko i pomachał mi przed nosem kluczami.
-Zabrałeś mi je, ty debilu!- Wyrwałam mu klucze z ręki i wkroczyłam energicznie do mieszkania.
-Sama je zostawiłaś. Leżały centralnie na środku stołu w kuchni. A teraz proszę o obiadek, bo potem muszę wyjść.
-A co, randka?- Spytałam wpieniona i rzuciłam torbę na moją kanapę.
-Może. I nic nie kombinuj, nigdy ci nie zapomnę soli zamiast cukru w kawie.- Krzyknął, wychodząc do swojego pokoju.
-Jak sobie życzysz.- Pogroziłam pięścią w jego kierunku. Zabrałam się za robienie najprostszej potrawy świata, a mianowicie klusek z serem. Akurat paczka Lubelli, którą wygrzebałam w jednym z polskich marketów, leżała na wierzchu w szafce. Włączyłam wodę i zabrałam się za szorowanie naczyń, których nie zmyłam po swoim śniadaniu. Jedyny plus w Kasaim to taki, że sam bez przypominania zmywa swoje naczynia. A właśnie, ciekawe, czy sprzątnął po sobie łazienkę. Jeżeli wybiera się na randkę, to pewnie siedział pod prysznicem dwie godziny. Swoją drogą, co za samobójczyni chce się z nim umówić...
-Natalia, do cholery jasnej!!!
Do kuchni wpadł czerwony ze złości Noriaki. Był ubrany w same spodnie, które... O rany. Ryknęłam śmiechem, aż pociekły mi łzy. Musiałam przytrzymać się stołu. On... On... Uprał jasnoszare spodnie z moją czerwoną sukienką! Wiedziałam, że rzuciłam kieckę do prania, ale nie sądziłam, że gdy nadejdzie jego kolej, nie pomyśli, żeby to posortować... A sukieneczka farbowała, oj, farbowała.
-Możesz mi powiedzieć, co to jest?!
-To jest efekt nieumiejętnego używania pralki.- Powiedziałam, opierając głowę o ścianę, żeby się uspokoić.- Jezu, Kasai, przecież oddziela się rzeczy jasne od ciemnych, nie wiesz tego?
-Ty lepiej powiedz, co ja mam z tym zrobić?!- Pieklił się niemiłosiernie, ale to była jego wina.
-Zdjąć spodnie i włożyć inne. Wyglądasz, jakbyś dostał okresu, ale bez tamponów i podpasek.- Znowu pociekły mi łzy śmiechu.- O matko... Daj to później, jakoś ci to wywabię.
-Ciesz się, bo dwie twoje białe bluzki też się tam prały.- Momentalnie przeszedł mi dobry humor.
-Coś ty powiedział?!

~~*~~

W głośnikach dudniło "Everybody Fucks", z butelek lał się szampan, obcasy stukały po parkiecie, ogólnie... Czad imprezka!
-Laski, mamy kolejne wino od tego przystojnego kelnera!- Jade, przyjaciółka Perrie z Little Mix, stanęła w drzwiach, wymachując dwiema butelkami hiszpańskiego wina.
-Dawaj tutaj!- Georgia i Lottie zaraz się nimi podzieliły.
-Ej, ej, protestuję, też chcę!- Nika zaraz podstawiła swój kieliszek.
Impreza trwała od jakichś dwóch godzin. Byłyśmy już nieco podchmielone. Chociaż to chyba pojęcie względne. Ja wypiłam tylko dwie lampki wina i jedną szampana, bo chciałam być jutro przytomna i w pełnej gotowości, bo znając naszą bandę, coś pójdzie nie tak. Nika z kolei piła jak zwykle, czyli ostro. A reszta... Może tylko Perrie się powstrzymywała, gdyby zadzwoniła mama Zayna, która dziś opiekowała się Shanem. Pozostałe piły toast za toastem, o czym świadczyły cztery puste butelki po szampanie, siedem po winie i jedna po wódce. Ale druga wódka też już się kończyła. Zostały soki. To się dobrze nie skończy. Jakie szczęście, że mamy trzy łazienki w tym apartamencie plus dwie na korytarzu. Przyda się, kiedy nadejdzie Wielki Bełt.
-To teraz wypijmy za... Za noc poślubną!- Jesy wzniosła w górę swój kieliszek, a wszystkie imprezowiczki zawtórowały jej głośnym śmiechem.
-Dla nich to już nic nowego.- Zachichotała Leigh, upijając łyk wina.- Powiedz, Els, dobry jest Louis w łóżku?
-O nie, nie chcę tego słyszeć o moim bracie!- Zaprotestowała Fizzy i rzuciła poduszką w Perrie, która wybuchnęła głośnym śmiechem.
-Nie chcesz.- Potwierdziłam.- Leigh, wprowadź się do nich, to się przekonasz. Wystarczy, że postoisz trochę na korytarzu.- Przełączyłam piosenkę na "Sex, Love, Rock N Roll".
-Nie powiem, kto najbardziej hałasował po nocach!- Eleanor odstawiła kieliszek i popatrzyła wymownie na Nikę.
-Racja, hałasował, bo już nie hałasuje.- Podjęła Nika i skierowała swój wzrok na mnie.
-Ej, co ja? Ja jestem grzeczna.- Uniosłam ręce w górę.
-Aha, a weź podstaw jej do pokoju Liama...
-Zaraz cię walnę.- Zagroziłam, szykując do celnego rzutu pustą butelką.
-Właściwie, o co wam poszło?- Zainteresował się Jade, siadając na oparciu mojego fotela.
-Zdradził mnie z jakąś szmatą i teraz jestem sama.- Wzruszyłam ramionami. Alkohol chyba pomagał w szybkim opowiadaniu o moim byłym związku. Normalnie gotowa byłam się popłakać.
-Jest z nią?
-Nie wiem. Pojechała z nim na galę BRITS, ale potem na nagraniu jej nie widziałam.
-Jak przylezie na wesele, to skopię jej tę krzywą mordę.- Nika już wstawała, żeby dowalić Sophii, ale Lou ją powstrzymała.- Wesele jest jutro. Lepiej pij.- Nika nie czekała na dalsze zachęty. Wychyliła kieliszek wódki o smaku mango jednym haustem, bez popity i bez skrzywienia.
-Wow, ja też chcę tak pić.- Leigh próbowała wziąć przykład z Niki, ale po pierwszym łyku sięgnęła po sok.
-Polskie geny.- Dominika z zadowoleniem nalała kolejny kieliszek.- Gdyby tu była Monia, to byśmy wam obie pokazały. Ale jakiś skurwiel musiał ją porwać i jej nie ma.
-To pewne? To porwanie?- Georgia nie próbowała iść w zawody z Niką, pozostała przy samym soku. Nic dziwnego, poprzednie shoty już chyba wypaliły jej gardło.
-Niby nieee...- Perrie odchyliła się na oparcie sofy.- Mogła też uciec sama. Jednak trzeba ją odnaleźć, bo Harry nam sfiksuje.
-Eee, dlaczego ja nie mam takiego faceta?!- Jade chciała mnie objąć ramieniem, ale straciła równowagę i spadła na moje kolana. Wybuchnęłyśmy śmiechem.- Każdy... facet... to głąb...- Wydusiła między atakami śmiechu.
-A przynajmniej ci, z którymi się spotykałaś.- Jesy śmiała się razem z nią.
-Słuchajcie!- Lottie podskoczyła w miejscu.- Mam mega pomysł!
-Byle coś z procentami. Kończy się to dobre wino.- Eleanor przechyliła butelkę, wypijając z niej ostatnie krople.
-Wbijmy do chłopaków!- Fizzy zaraz przytaknęła siostrze.
-Tam bankowo będzie alko!
-No i faceci! Obgadałyśmy już wszystko, od wesela El po Lattie, musimy się teraz bardziej zabawić!
-Tylko zasada, laski!- Wyłączyłam "Get On The Floor" i zrzuciłam Jade z kolan.- Zaskoczmy ich, wiecie, wbijmy tak niespodziewanie. Aha, i żadnej nie wolno zostać na noc z facetem.
-Zróbmy wejście jak w "Mamma Mia!", tam, gdzie śpiewali "Voules Vous"!
-To oni wbili do dziewczyn!
-To kij z tym! Idziemy?
-No to jazda!
Pospiesznie dopiłyśmy nasze drinki i wyszłyśmy na korytarz. Zjechałyśmy windą na piętro chłopaków. Zatrzymałyśmy się za rogiem i wychyliłyśmy zza ściany. Wyraźnie było słychać męskie głosy, śmiechy przeplatane z "She Makes Me Go" Arasha i Seana Paula. Co najlepsze, przed drzwiami czekało kilka dziewczyn.
-Zamówili Louisowi striptizerki!- Podała głośnym szeptem Perrie, która stała najbliżej.
-Co?! O nie, nie ma pieprzonej opcji!- Eleanor ruszyła do przodu, zanim zdołałyśmy ją zatrzymać. Podążyłyśmy zaraz za nią.
-Cześć, co tu robicie?- Zaczęła pozornie niewinną rozmowę.
-Zaraz mamy wejście, a co?
-Sorry, ale zlecenie odwołane.
-Jasne. Spadaj, laleczko, bo nie ty nas zamówiłaś.
-Jak ci zaraz przyłożę...- Przytrzymałam Els razem z Jesy, bo już rwała się do bicia. Odstawiamy alkohol El. Na długo.
-Dziewczyny, serio, zlecenie odwołane.- Wkroczyła Leigh.- Macie tu stówę na swoje potrzeby i spadać. My wchodzimy.- Blondyna po chwili wahania wzięła forsę i się zmyła. Chyba widok rozjuszonej Eleanor odrobinę ją przestraszył.
-A wy tu czego?!- Krzyknęła na pozostałe Nika. Zaraz pospieszyły za swoją koleżanką.- Niedoczekanie, żeby takie coś przyklejało się do mojego Horana.- Prychnęła i mocnym pchnięciem otworzyła drzwi apartamentu.- Witam panów! Ktoś zamawiał super laski?
-Wiedziałem, że to zrobią, wiedziałem!- Sheeran parsknął śmiechem na nasz widok.
-Nie gadaj, tylko chodź tańczyć!- Pociągnęłam go za rękę w stronę parkietu, z radością rozpoznając w piosence "Live It Up". Kątem oka widziałam, jak dziewczyny zabierają się za swoich facetów.
Teraz dopiero zaczęła się zabawa.




__________________________________________________________
Miało być wczoraj, ale nie wyrobiłam. Pardon, macie dziś :) i tak zamiast wtorku, jest w niedzielę xD

Pogoda jest tak zarąbista, że szkoda marnować czas przed kompem ^^ wczoraj i dziś smażyłam się na słońcu, spaliłam sobie dekolt, zużyłam podobno przeterminowany kakaowy olejek przyspieszający opalanie (pachniał bosko, uwielbiam zapach kakao!) i ogólnie mam powera do działania. Jeździłam na rowerze, ćwiczyłam na siłowni w parku, teraz tylko żeby to coś dało i spłaszczył mi się ten brzuszek, bo za dwa tygodnie Chorwacja!!!

Zaraz zabiorę się za odpisywanie na wasze komentarze, dziękuję wam za nie bardzo <3 Dzięki za obserwowanie, za Blog Miesiąca: Maj, jeszcze raz :***

Kocham was bardzo <3
Roxanne xD

PS: W następnym ślub. Kto się cieszy? ;D