Część II: Rozdział 1

-POLAND, ARE YOU READY?!!!
Czekałyśmy na to osiem lat. Masakryczne osiem lat, pełne twitterowych akcji, łzawych apeli na Facebook'u i wyklinania polskich managerów, którzy nie umieli się dogadać z Modestem. Ale teraz wreszcie przyszła pora na największy koncert trasy "Our Best Directions Tour".
Kiedy chłopaki ogłosili, że będzie to największa trasa koncertowa ze wszystkich, które do tej pory odbyli, po "Where We Are", "On The Road Again", a zwłaszcza "Crazy Directed", wszyscy fani oszaleli. Gdy powiedzieli, że odwiedzą kraje, w których wcześniej nie byli, wariacja sięgnęła zenitu. A kiedy wybrali Chorwację, Węgry, Szwajcarię, Czechy, Słowację, Słowenię, Cypr, Norwegię, Litwę, Łotwę, Estonię i Rosję, poziom Bałtyku chyba podniósł się o hektolitry łez szczęścia. Kłopot w tym, że nic nie powiedzieli o Polsce. Polish Directioners znów były zrozpaczone, ale mieliśmy dla nich niespodziankę w zanadrzu. Miesiąc po oficjalnym potwierdzeniu trasy puściliśmy nowinę na Twitterze i wszystkich portalach społecznościowych.

Największy koncert One Direction, szalone widowisko przewyższające Madison Square Garden, Rose Bowl, San Siro, Dubai i Wembley! Na zakończenie "Our Best Directions Tour" 1D wystąpi na Stadionie Narodowym w Warszawie. Polish Directioners= five concerts for eight years of waiting <3

Bilety zostały wyprzedane w dwie godziny. Na wszystkie pięć koncertów. Fandom chyba oficjalnie został określony szalonym. Z trendów na Twitterze przez kilka tygodni nie schodził hashtag #ThankYou1DForPoland i #CrazyPartyForBest1DConcertInPoland.
I właśnie dzisiaj stałam z Niką i Monią tuż pod sceną i śpiewałam na całe gardło kolejną piosenkę.
-O my God. Gdybym wiedział, że to będzie takie show, to zorganizowałbym ten koncert na własną rękę już podczas Take Me Home Tour!- Powiedział Harry, śmiejąc się do tłumu.- Ale, ale... Teraz shhh...- Zaczął wszystkich uciszać.- Mister Tomlinson ma ważne ogłoszenie.
-Ja? A tak, ja.- Louis podbiegł do brzegu sceny i mrugnął do mnie. Oho.- Nie wiem, czy wszyscy wiecie, ale nasza kochana przyjaciółka i narzeczona pewnego oszołoma, który właśnie mi gdzieś nawiał...- Rozejrzał się teatralnie za Liamem, który spokojnie popijał wodę w kącie.- Naprawdę, nie wiem, gdzie on jest... O, widzę cię!- Kamera pokazała prosto na Liama, który właśnie zakręcał butelkę.- Jak ty wlazłeś do tego telebima?- Zainteresował się całkiem poważnie Lou. Zbiorowy śmiech na widowni.- No, mniejsza. W każdym bądź razie... Jego dziewczyna ma dziś urodziny. Wszystkiego najlepszego, Nattie!- Kamery wskazały na plakat "Fight With Leukemia".
Tak, to nieprawdopodobne, ale nasza akcja stale rozwijała skrzydła. Chłopaki domagali się, by plakat był na każdym koncercie. Z dodatkowym hasłem "Be Strong And Fireproof". Jasne, przez cztery lata zmieniła się też szata graficzna plakatu, ale ciągle pozostała fundacja, która zbierała ogromne sumy, gromadziła dawców już nie tylko szpiku, ale i narządów, na przykład nerek lub wątroby, z całego świata. Oczywiście, największy nacisk kładliśmy na białaczkę i założyliśmy instytut badawczy w Londynie, który miał służyć wynalezieniu skutecznych lekarstw, bądź sztucznych, zastępczych komórek szpikowych w jak najkrótszym czasie, gdyby chory mimo wszystko nie mógł znaleźć dawcy. Prace szły pełną parą i nie mogłam się już doczekać efektów pierwszych prób.
Kamery skierowały się teraz na mnie, gdy Niall próbował wyciągnąć mnie na scenę.
-No, chodź, zaśpiewasz coś z nami, to twoje urodziny.- Próbował mnie przekonać, ale byłam nieugięta.
-Daj mi na chwilę mikrofon.- Poprosiłam.- Dziewczyny, słychać mnie?- Odpowiedział mi wrzask.- Słuchajcie, dziękuję bardzo wszystkim za życzenia, starałam się odpowiadać na Twitterze każdemu, ale to mega trudne. Teraz dziękuję wszystkim, to wspaniałe móc otrzymywać w dniu urodzin tyle życzliwości z każdego zakątka świata, thank you very much! Dziękuję też chłopakom, za brutalną pobudkę zimną wodą dziś rano, bo przypadkiem przegapię tort i Nialler go zje, zanim Harry skończy go ozdabiać...- Posłałam Zaynowi, mojemu dzisiejszemu budzikowi, piorunujące spojrzenie. Wyszczerzył się i pomachał do mnie jak idiota. I on jest ojcem, Boże, ratuj Shane'a od takiego tatuśka.- W każdym bądź razie, dziękuję za budzenie i za koncert akurat w moje urodziny, ale nie wyjdę na scenę. Czekałyśmy na wasze show osiem lat i ja też chcę się tu dobrze bawić. Oddaję mikrofon i czekam na następną piosenkę.- Uśmiechnęłam się promiennie, wręczając mikrofon Niallerowi.
-W takim razie...- Liam wziął mikrofon.- Daj sobie przynajmniej złożyć życzenia.- Dał znak Joshowi, by zaczął wybijać rytm.- Sto lat, sto lat...- Wybuchnęłam głośnym śmiechem, gdy wszyscy zaczęli mi śpiewać po polsku. Co z tego, że trochę go kaleczyli, ale jednak jakoś im wyszło.
-Wszystkiego najlepszego, Nattie!- Wykrzyknęli chórem i płynnie przeszli do kolejnej piosenki. "Steal My Girl".

~~*~~

-Rany, w życiu się tak nie wybawiłam!- Nika śmiała się na cały korytarz hotelowy. Szłyśmy w kierunku naszych apartamentów w warszawskim hotelu Hilton. Nareszcie wieczór spędzony z chłopakami. Przyjechałyśmy specjalnie na ten koncert, po którym mają zrobić sobie dłuższą przerwę. Jakieś drobne wywiady, może krótkie występy w telewizji, ale bez koncertów. Za rok planują wydać nową płytę, ale pozostały czas spędzą z rodziną. W końcu trzeba zająć się synkiem, w przypadku Zayna, wreszcie się oświadczyć, w przypadku Nialla, który chowa pierścionek już od roku, ewentualnie się ożenić, co planuje zrobić Louis. Pod koniec czerwca szykuje się wesele, słynne na cały Londyn. Eleanor wszystko planuje i zaangażowała mnie do tego, jako pierwszą druhnę. Próbowałam się wymigać, ale nie miałam wyboru. Jestem pierwszą druhną i zaraz po El organizatorką całej uroczystości.
-Koncert fantastyczny, a to dopiero pierwszy z pięciu!- Ekscytowała się Monika.- Niby byłam na Wembley i w L.A., i gdzieś tam jeszcze, ale mimo wszystko najbardziej czekałam na ten jeden występ.
-Ja chyba tak samo.- Przytaknęłam. Weszłyśmy do apartamentu, który zajmowaliśmy całą grupą. Chłopaki byli już na miejscu.
-No wreszcie! Ile można czekać?- Krzyknął Harry, nawet nie podnosząc na nas wzroku.
-Ktoś się stęsknił.- Szturchnęłam porozumiewawczo Monię w ramię.
-Taa, właśnie widzę. Kipi tęsknotą.- Zakpiła, podchodząc do sofy.- Skarbie, nie za wygodnie ci?
-Właściwie to zasłaniasz mi ekran.- Wyszczerzył się jak głupek.
-No wiesz! Foch.- Obraziła się.
-Oj, żartowałem...- Pociągnął ją za rękę na swoje kolana.- Mmm, ładnie pachniesz.
-Chwila, gdzie jest Liam?- Zapytałam, zauważając brak mojego faceta. Liam, gdzie ty się podziewasz?
-A właśnie.- Zayn, który właśnie uruchamiał Skype'a, odwrócił się w moją stronę.- Powiedział, że ma dla ciebie urodzinową niespodziankę i masz iść do apartamentu 507, dwa piętra nad nami. Cześć, kochanie!- Wykrzyknął z wielkim uśmiechem na twarzy, gdy na ekranie pojawiła się Perrie.
-Hej wszystkim! Shane, pomachasz tatusiowi?- Trzymała swojego dziesięciomiesięcznego synka. Maluch był jednak bardziej zajęty obgryzaniem gumowej książeczki niż przywitaniem się z tatą, ale Zayn i tak patrzył się na dziecko jak na ósmy cud świata. Jak zresztą wszyscy, którzy mieli z Shanem do czynienia. Maluszek rozbrajał każdego. Odziedziczył wesołe usposobienie po matce, piękne oczy i zdolności plastyczne (do dziś nie mogę sprać upaćkanego farbą T-shirtu po tym, jak miesiąc temu Shanem opiekował się Nialler. Notka do zapamiętania: nigdy nie dawaj niespełna rocznemu dziecku farb plakatowe. Zwłaszcza, gdy jedyną nianią w pobliżu jest Horan...) po ojcu, a zamiłowanie do muzyki po obojgu. Zasypiał tylko przy śpiewaniu, płacz uspokajało się włączonym radiem. Poza tym... Aniołek. Grzeczne, idealne dziecko.
Perrie posadziła go na macie rozłożonej w dziecięcym pokoju apartamentu Malików i postawiła laptopa na podłodze obok.
-Jak tam Polska? Dziś pierwszy koncert?- Zaczęła się dopytywać.
-Super.- Wyszczerzył się Niall.- Takiego koncertu chyba jeszcze nie mieliśmy.
-Nattie, życzenia ci już składałam rano, ale jeszcze raz wszystkiego najlepszego.- Posłała mi buziaka.- Co Liam wymyślił?
-Właśnie idę się dowiedzieć.- Zaśmiałam się. Odwróciłam się do drzwi, ale zanim wyszłam z apartamentu, usłyszałam jeszcze wrzask Tomlinsona.
-Tylko się zabezpieczajcie!
-Spadaj!- Odkrzyknęłam i zamknęłam za sobą drzwi.
Wjechałam windą na jedenaste piętro i odszukałam drzwi z numerkiem 507. Przygryzłam wargę i ostrożnie zapukałam. Za chwilę drzwi się otworzyły i wyjrzał zza nich mój chłopak.
-Jesteś wreszcie!- Zawołał z ulgą.- Myślałem, że będę musiał zaproszenie wysyłać.
-Byłabym szybciej, gdyby oszołomy mi powiedziały. Zayn przypomniał sobie w ostatniej chwili.- Oznajmiłam, wchodząc do pokoju. Zapalone były tylko pojedyncze lampeczki w kątach sporego pomieszczenia. Ścianę na wprost mnie zastąpiła ogromna szyba ukazująca widok na nocną, rozświetloną Warszawę. Nie był to widok jak z London Eye, ale i tak powalał na kolana. Podeszłam bliżej.
-Podoba ci się?- Liam objął mnie od tyłu i położył głowę na moim ramieniu. Wyciągnęłam rękę, żeby pogłaskać go po policzku.
-Jest pięknie.- Przyznałam. Odwróciłam się, żeby go pocałować. Tęskniłam za tym. Dopiero wczoraj zobaczyliśmy się po trzech miesiącach rozłąki. Niby miałam co robić, bo zdawałam ostatnie egzaminy na uniwersytecie, pracowałam w katedrze anatomii i kończyłam praktyki na izbie przyjęć w Szpitalu św. Tomasza koło Westminsteru, ale strasznie tęskniłam za swoim narzeczonym. Mruknęłam protestująco, gdy rozłączył nasze wargi.
-Najpierw coś zjemy. Sprawdzę, jak się trzyma nasza kolacja, a ty się przebierz.- Wskazał mi uchylone drzwi do sypialni. Posłusznie ruszyłam w tamtym kierunku i gdy dotarłam do rozłożonych na łóżku ciuchów, wybuchnęłam śmiechem.
-Serio? Już się boję, jak bardzo wyszukana będzie nasza kolacja, skoro kazałeś mi się przebrać w bluzę i legginsy!- Krzyknęłam do niego. Jak zwykle wiedział, kiedy byłam zmęczona i miałam mega ochotę na wskoczenie w piżamę i zakopanie się pod kocem. Zdjęłam sukienkę i rajstopy i szybko nałożyłam czarne legginsy, granatową długą bokserkę i szarą bluzę z długim rękawem, kończącą się nad brzuchem. To był mój ulubiony zestaw. Wsunęłam jeszcze na nogi kapcie-balerinki i pobiegłam do głównego pomieszczenia. Z głośników laptopa leciała playlista Davida Guetty. Wyłapałam melodię "Lovers On The Sun". Liam właśnie stawiał na podłodze między puchatymi poduszkami do siedzenia... torby na wynos z McDonalda.
-Boże, Liam, czytasz mi w myślach.- Roześmiałam się, siadając na poduszce. Jak na potwierdzenie zaburczało mi w brzuchu.
-Widzisz, jak ja cię dobrze znam.- Cmoknął mnie w głowę i klapnął koło mnie.- Jak zawsze, dla szanownej pani McWrap z bekonem, McRoyal i duże frytki. Dla pana BigMac, McRoyal, małe frytki. Coś do picia zaserwować państwu?
-Hmm, wydaje mi się, że sok pomarańczowy będzie odpowiedni.- Zachichotałam.- Ale proszę jeszcze zapytać mojego towarzysza.
-Pan Payne mówił już wcześniej, że zda się na panią.- Wygłupiał się dalej Liam i wyciągnął zza fotela dwie wysokie szklanki.
-I miał rację.- Wzięłam od niego napój. Stuknęliśmy się szklankami.
-Sto lat, Nattie.- Skinęłam głową z uśmiechem. Zaraz zabraliśmy się za pałaszowanie naszych zestawów.
-I jak ci się podobał koncert?- Spytał Liam po chwili. Przełknęłam za duży kęs tortilli.
-Genialny.- Przyznałam.- Chyba najlepszy jak do tej pory.
-Chcemy zrobić z niego film, jak z San Siro.- Powiedział. Uniosłam brwi.
-Czemu nie mówiliście?
-Powiedzmy, że to tylko pomysł. Ale kamery już były.
-O Boże, uchwyciły mnie.- Jęknęłam.- Na pewno wyglądałam w tym momencie jak kretynka.
-Nattie, wyglądałaś ślicznie. Co ty, kamerami się przejmujesz?
-Nie lubię, gdy... A zresztą. Masz rację.- Wytarłam ręce w serwetkę.- Co się będę przejmować. Najwyżej ktoś pomyśli, że wyglądam idiotycznie i to zatweetuje, a potem ja to oleję.- Razem parsknęliśmy śmiechem.
-I tak trzymaj. W tej dziewczynie się zakochałem. W takiej...
-No, w jakiej?- Zapytałam, ciekawa jego odpowiedzi. Chwilę się namyślał, a potem przysunął się do mnie i objął mnie ramieniem. Siedzieliśmy wpatrzeni w magiczny widok za oknem, słuchaliśmy pierwszych dźwięków "Dangerous", a mój kochany chłopak zaczął mówić cichym głosem.
-Zakochałem się we wspaniałej dziewczynie. Jest piękna, inteligentna i dobra. To najbardziej bezinteresowna, odpowiedzialna i odważna kobieta, jaką znam. Nikt nie może się z nią równać.- Spojrzałam na niego już prawie zaszklonymi oczami, ale on kontynuował, nawet na mnie nie zerkając.- Sama walczyła z ciężką chorobą, starała się pomóc innym, nie zwracając uwagi na siebie i na to, że mogła sobie pogorszyć. Naprawiła moje życie i stała się jego nieodłączną częścią. Zdobyła moje serce i pokazała, jak można cieszyć się życiem mimo wszystko. Ocaliła wiele osób. Co więcej mogę o niej powiedzieć...- Teraz na mnie popatrzył.- Nie ma słowa, które...
-Wystarczą te.- Zarzuciłam mu ręce na szyję.- Kocham cię.- Nachyliłam się, żeby go pocałować.
Nasze usta złączyły się w delikatnym pocałunku, który stopniowo przeobrażał się w mocniejsze, bardziej namiętne doznanie. Ręce rozpoczęły wędrówkę po naszych ciałach, palce delikatnie głaskały napiętą skórę, języki zderzały się w walce o dominację. Jednym szybkim ruchem ściągnęłam bluzę, w której było mi zdecydowanie za gorąco i wsunęłam dłonie pod podkoszulek Liama. Przesunął wargi w dół, po linii mojej szczęki na szyję i obojczyki. Westchnęłam, przymykając oczy i pociągnęłam za jego T-shirt, żeby zwrócić jego uwagę na zbędną część garderoby. Szybko zrzucił koszulkę, a ja skorzystałam z chwili jego nieuwagi i popchnęłam go lekko na podłogę. Położył się posłusznie. Usiadłam na jego biodrach i nachyliłam się do kolejnego pocałunku. Wolno przesuwałam palcami po jego klatce piersiowej i brzuchu, pozwalając, by on z kolei przeczesywał palcami moje włosy opadające wokół mojej twarzy.
Z każdym kolejnym pocałunkiem, każdym dotknięciem, każdym coraz cięższym oddechem, każdym westchnieniem coraz bardziej się w sobie zatracaliśmy, skupialiśmy się na sobie i tym niesamowitym uczuciu, które wzajemnie sobie zapewnialiśmy...

~~*~~

-This is no big deal! And this is how we do, yeah!- Śpiewaliśmy wszyscy razem, jadąc samochodem z Prestonem i Chadem, naszymi ochroniarzami do domu. Mały busik wyprzedzał inne samochody na londyńskiej obwodnicy, gdy jechaliśmy z Heathrow w stronę naszej dzielnicy. Stara piosenka Katy Perry "This Is How We Do" akurat leciała w radiu, a nasza muzykalna drużyna nie mogła przepuścić okazji, by wywrzaskiwać ją na całe Wyspy.
-Jesteśmy.- Ogłosił męczeńskim tonem Chad, parkując na naszym podjeździe.- Wysiadać, bando.
-My jesteśmy grzeczne dzieci!- Oburzył się Harry, gramoląc się z samochodu.
-Taa, zwłaszcza ty.- Nika wywróciła oczami.- A kto dzisiaj rozwalił pilot od telewizora w samolocie, a potem rozregulował prysznic, że gdyby nie Preston, to potopilibyśmy się w powietrzu?
-Nie moja wina, że kurek był rozwalony!- Jęknął Hazz, pomagając Monice z jej torbą.
-Bo to nigdy nie jest twoja wina.- Odparł Zayn, pędząc do drzwi wejściowych.- Czeeeść, skarbie! Chodź do taty!- Uniósł raczkującego w jego stronę Shane'a i okręcił wokół własnej osi.- Boże, synku, jak ja za tobą tęskniłem!
-Bo za żoną nie ma sensu tęsknić.- Perrie mrugnęła do mnie, podchodząc do swoich dwóch mężczyzn. Zayn zaraz przytrzymał mocniej Shane'a, i jedną ręką objął Perrie.
-Moja wspaniała rodzina.- Wręcz rozpływał się z dumy.
-Rzygam tęczą.- Eleanor wypadła za Perrie z domu, wywracając oczami.- Natalia, jesteś mi potrzebna!- Ominęła zdumionego Louisa, który stał jak idiota na środku podjazdu z rozłożonymi do uścisku ramionami.
-Ale... Chwila, skarbie, wymieniasz mnie na Natalię?- Zapytał, chcąc się upewnić, czy dobrze zrozumiał całą sytuację. Ja w sumie też wolałam to ogarnąć...
-Cześć, Lou, na razie, Lou.- Zawróciła, żeby cmoknąć go w policzek i pociągnęła mnie za rękę do garażu.
-Ale jak to?- Louis dalej był w szoku.
-Kochanie, lepsze przywitanie będzie wieczorem, a na razie, cóż... Z suknią ślubną mi nie pomożesz. Jeszcze wywołasz pecha swoją obecnością.- Uśmiechnęła się łobuzersko. Wsiadła za kółko i otworzyła mi drzwi od środka.- Wsiadasz, czy mam cię zapakować własnoręcznie?
-Ja... Jasne, wsiadam.- Wsunęłam się na fotel obok kierowcy.
-Dziś pierwsza przymiarka, mam nadzieję, że pamiętasz.- Wcisnęła gaz do dechy, wyjeżdżając na ulicę.
Teraz już pamiętam.




_____________________________________
I oto pierwszy rozdział "Nothing's..." :)
Zadowoleni? Podoba wam się jak na razie? :D

Chciałam dodać go dzisiaj, specjalnie w ramach prezentu urodzinowego. Tak, dzisiaj kończę dziewiętnaście lat. Cholera, moje ostatnie "naście"... Ja chcę być znowu dzieckiem! :X

Dziękuję wam za wszystkie komentarze itp. itd. Nie spodziewałam się, że pod prologiem chyba w godzinę pojawi się już dziesięć komentarzy. Naprawdę niecierpliwie czekaliście na drugą część. Oby się teraz spodobała ;-) 

A na nadchodzące święta Wielkanocne chciałabym Wam wszystkim złożyć najserdeczniejsze życzenia: zdrowych, spokojnych Świąt, spędzonych z rodzinką, smacznego jajka, mokrego Dyngusa i wszystkiego najlepszego <3 <3 <3 

Buziaki ;***
Roxanne xD