Część II: Rozdział 27

"Czy to koniec One Direction?!

Świat znowu stanął w miejscu za sprawą pięciu chłopaków z największego boysbandu wszech czasów. W tym roku to już chyba dziesiąty raz, kiedy 1D szokuje swoich fanów. Wczoraj została ogłoszona radosna nowina: Louis Tomlinson i Eleanor Calder-Tomlinson spodziewają się dziecka. 1D Team znów się powiększy!

@Louis_Tomlinson: Ludzie, będę ojcem!!! Właśnie się dowiedzieliśmy z El... Jestem szczęśliwy jak nigdy!

Mister Tommo szczęśliwy? Cóż, fanki też powinny być szczęśliwe. A jednak tak nie jest.

@fifanzitgirl: Modest już nie ma co wymyślać? Larry is real bitches!

@vinkjarseat: aha jasne. Nie cierpię El i żaden bachor tego nie zmieni.

To tylko dwa z tysięcy tweetów i postów o negatywnej treści, skierowanych przeciwko państwu Tomlinson. Eleanor już wcześniej padała ofiarą plotek i oszczerstw, teraz jednak nawet my uważamy, że miarka się przebrała. Życzymy zdrowia i wszystkiego najlepszego dla malucha, a hejterom mówimy: NIE!

Jednak... Spójrzcie, ile rok 2018 przyniósł nam dramatów w świecie One Direction. Najpierw rozstanie Latalie, potem odejście Moniki, ślub Lou i El, wypadek, pobyt w szpitalu Nialla, Harry'ego, Liama, Nattie i Moniki, potem ciąża i ponowne zejście się Lattie, nagły ślub państwa Styles, a teraz kolejna ciąża... Wymieniliśmy wszystko? Mamy przeczucie, że jeszcze niejedno się wydarzy. Chłopaki z 1D tworzą swoje rodziny? Czyżby to był czas na zakończenie działalności zespołu? Czy chłopaki wrócą z rocznej przerwy? Wprawdzie wypuścili "Addicted", hit, który podbił listy przebojów w mniej niż tydzień, ale to wcale nie znaczy, że to nie była ich ostatnia piosenka. Czekamy cierpliwie, aż zespół się wypowie..."

- I odpowie na pytanie, czy to koniec One Direction? - Przeczytałam ostatnie zdanie artykułu z Sugascape i wzięłam wdech, żeby wybuchnąć potokiem krytyki i przekleństw, ale Liam mnie uprzedził.
- Jaki koniec?! - Krzyknął, patrząc na mój telefon ze złością. - Jaki koniec?! To nie jest koniec! Jeszcze nie osiągnęliśmy tego, co chcieliśmy!
- Ty to wiesz, ale oni nie. - Wyłączyłam Google Chrome i schowałam telefon do torebki. - Cholerne pismaki. Chyba czas puścić im znowu "History".
- Dobrze, że nie wywęszyli, że coś jest nie tak z Zaynem. - Mruknął pod nosem i podjechał kilka metrów. Siedzieliśmy na ogonie Forda Mondeo, który nie miał ochoty wyprzedzić samochodów naprzeciwko i zmniejszyć korka.
- Jeszcze tego by brakowało. Chciałam z nim pogadać, dowiedzieć się, co on kombinuje, ale on wiecznie gdzieś znika. Perrie jest już na granicy depresji... Uważaj!
- Hamuję przecież. - Liam ze stoickim spokojem wyhamował pięć centymetrów przed tablicą Forda. - Mogę się założyć, że za kierownicą siedzi jakaś baba.
- Mam rozumieć, że kobiety nie umieją prowadzić? - Uniosłam brwi i założyłam ręce na piersi.
- Ty jesteś wyjątkiem potwierdzającym regułę, kangurku.
- No dobra. - Zmieniłam temat. - Co zrobimy z tym artykułem?
- Na razie nic. Niech to podsycają. Potem wyjdziemy im naprzeciw z nową płytą, może nominacją do Grammy, kolejnymi nagrodami i im wszystkim szczęki opadną. Przekonają się raz na zawsze, że do nas należy ostatnie zdanie. - Uśmiechnęłam się pod nosem i wyjęłam znowu telefon, bo przyszło mi jakieś powiadomienie.
- Niall jest niezastąpiony w pocieszaniu fanów. - Zaśmiałam się i pokazałam Liamowi zdjęcie na ekranie.
- This is not the end. - Przeczytał i też parsknął śmiechem na widok Niallera leżącego na łóżku z dziwną miną i wskazującego na bliznę na brzuchu po operacji.
- Tak, jako autorka tej blizny muszę powiedzieć, że jest się czym chwalić. - Stwierdziłam zadowolona i podałam tweeta dalej. Musiałam odpowiedzieć.
@nattie_maj: @NiallOfficial widzę, że polubiłeś swoją bliznę :P
@NiallOfficial: @nattie_maj od najlepszego chirurga, polecam, Niall Horan xD
@nattie_maj: @NiallOfficial jak ci się tak nudzi, to idź posprzątaj salon :>
@NiallOfficial: @nattie_maj nie mogę, jestem na chorobowym, yasss! ^^
@nattie_maj: @NiallOfficial jak cię strzelę tym chorobowym w twarz, to nawet Nika cię nie odratuje!
@NiallOfficial: @nattie_maj jesteś w ciąży, nie wysilaj się ;*
@nattie_maj: @NiallOfficial już ty się nie martw, baby Payne ma genialnego kopa, tylko mi pomoże ;)
@NiallOfficial: @nattie_maj baby Payne wie, że chrzestnego się nie kopie :D
@nattie_maj: @NiallOfficial a kto ci to powiedział, ty samozwańczy ojcze chrzestny???
@1DUpdatesss: Rozmowa @NiallOfficial i @nattie_maj na TT, awww, to frienship goals! <3
@Real_Liam_Payne: @NiallOfficial @nattie_maj mój telefon przez was zwariował, nie możecie pogadać w realu?
@nattie_maj: @Real_Liam_Payne dojechaliśmy już, że piszesz?
@Real_Liam_Payne: @nattie_maj gdybyś podniosła głowę i popatrzyła przez szybę, to byś wiedziała :)
- Zaczynam się zastanawiać, czy nie jesteś uzależniona.
- Od Twittera? A w życiu! - Odpięłam pas i wysiadłam z samochodu.
- Nie, raczej od czytania. Czegokolwiek. W ciągu miesiąca pochłonęłaś połowę biblioteki domowej, kupiłaś dwadzieścia sześć nowych książek i ciągle coś czytasz w necie. Twitter to tylko luźny przykład. - Kliknięciem pilota zablokował auto i podszedł do mnie.
- A co innego mam robić jak nie czytać? Jestem w ciąży, nie w szczytowej formie a'la Radwańska.
- Nie to mam na myśli, po prostu... Rzadziej komponujesz.
- Ach, to. - Zrozumiałam, co miał na myśli. - Nie mam weny od dłuższego czasu.
- Może ci pomóc? - Zaproponował.
- Nie! - Zaprotestowałam gwałtownie, wchodząc przez rozsuwane drzwi do hali sklepowej. - To... niespodzianka.
- No dobra... To w takim razie czego potrzebujemy? - Spytał, obejmując mnie ramieniem.
- Wszystkiego po trochu. - Spojrzałam na niego z uśmieszkiem.
Staliśmy właśnie w progu najnowszego Argosa na przedmieściach Londynu. Otworzyli go dwa miesiące temu, a nawet dzisiaj były tu tłumy ludzi. Co nas zachęciło do przyjazdu tutaj? Olbrzymi dział "Baby & Nursery". Najwyższy czas urządzić Izzy pokój.
- To chodź najpierw do łóżeczek. - Zaprowadził mnie do urządzonych pokoików dziecięcych, które na szczęście można było kupować w kawałkach. Na przykład z tego cudeńka wywaliłabym tę szafkę, wygląda jak potłuczona. Albo ta lampka, po cholerę żarówki LED-owe dla niemowlaka?
- Zobacz to. - Wskazałam na białe łóżeczko malowane w bladoróżowe zawijasy. - Jest śliczne.
- Ma regulację wysokości materaca. - Zauważył, wczytując się w etykietkę.
- To plus, w końcu jak zacznie siadać nie możemy ryzykować, że wypadnie.
- A to? - Podszedł do kolejnego.
- Też ładne. Ale droższe. Chwila, o całe dwieście funtów?! - Wytrzeszczyłam oczy na cenę. - Co oni, łączyli je platynowymi gwoździami?!
- Nie, zobacz... Ma regulację oparcia. Możesz podnieść górną część materaca, dziecko będzie mogło siadać z oparciem. - Sięgnął pod materacyk i uniósł je lekko w górę.
- Nie, takiego czegoś nie potrzebujemy. Ale ta komoda może być, wszystko się w niej zmieści.
- Wypolerowane kanty, żadnej drzazgi. Bierzemy. - Zadecydował Liam i zapisał numer seryjny komody.
- To łóżeczko weźmy do kompletu. - Z uśmiechem wskazałam na to, które mi się tak podobało.
- Okej, pasuje. Co dalej?
- Idźmy przed siebie, co nam wpadnie w oko, to bierzemy.
Mijaliśmy kolejne działy, zatrzymując się przy nosidełkach, wanienkach, leżaczkach, pościeli, przy wszystkim. Nasza lista powiększała się niemal z każdym krokiem i zaczynałam się zastanawiać, czy Liam nie wpadł w jakiś szał zakupoholika, ale on stwierdził, że jego mała księżniczka ma mieć wszystko, co jej do szczęścia potrzebne. Skoro tak, to proszę bardzo.
Na dłużej zatrzymaliśmy się przy wózkach.
- Gdyby był Patrick, kupowalibyśmy ten... - Stanęłam przy sporym wózku dla bliźniąt. Położyłam rękę na brzuchu i popatrzyłam na Liama. Stanął tuż obok mnie i objął mnie ramieniem.
- Nie martw się. - Pocałował mnie w głowę. - Widocznie tak miało być.
- Wiem i już się z tym pogodziłam... Prawie. - Odwróciłam się do niego i oparłam czoło o jego ramię. Przytulił mnie, uważając, żeby nie zgnieść małej.
- Jestem z tobą, kangurku. I razem przejdziemy przez wszystko, pamiętaj o tym. - Odsunął mnie na długość ramienia i spojrzał prosto w oczy. - Razem, jasne? Wszystko będzie dobrze.
- Wszystko będzie dobrze. - Powtórzyłam za nim, próbując się znów uśmiechnąć. Nie bardzo mi to wyszło, ale Liam udał, że tego nie zauważył i pociągnął mnie do następnych wózków.
- Co powiesz na ten? - Wskazał na spory granatowy wózek z budką i ręcznymi hamulcami. Dotknęłam rączki i spróbowałam go wycofać z miejsca.
- Trochę ciężki. Rama powinna być z aluminium, będzie lżejszy i bardziej zwrotny.
- A ten? Zobacz, jest aluminium, możliwość zmiany pozycji, hamulce ręczne i nożne do zastopowania wózka w miejscu... I kolor pasuje dla dziewczynki. - Wyjechał beżowym wózkiem na środek, żeby sprawdzić jego możliwości. Faktycznie ładny.
- Trochę drogi...
- Nattie. Nasze dziecko będzie miało wszystko z górnej półki, żeby było bezpieczne i zadowolone z życia, okej? - Chyba jest coś ze mną nie tak, jeśli stanowczy Liam to według mnie seksowny Liam i chcę się na niego rzucić w miejscu publicznym, prawda? Co za szalone hormony, ja pitolę.
- Okej. A spójrz na tę spacerówkę! Byłaby idealna na później, jak mała by podrosła! - Zachwyciłam się wózkiem z pasami dla dziecka, regulowanym oparciem, sporym koszem pod siedzeniem i budką w kolorze morskiej zieleni. Cudny...
- To bierzemy oba. - Zadecydował beztrosko Liam i dopisał do listy spacerówkę.
- Zwariowałeś? Od razu oba?
- A czemu nie? - Na widok jego zadowolonej miny mogłam się tylko roześmiać.
- Okej, bierzemy oba. Chodź teraz do... O mamuniu, spójrz, jakie słodkie! - Pisnęłam, podbiegając do regału z ubrankami.
- I kto tu wariuje? - Parsknął śmiechem Liam, kiedy zobaczył w moich rękach pięciopak cudnych śpioszków w motywy Disneya.
- Ale weź wyobraź sobie w tym Izzy! Będzie ślicznie wyglądała! I zobacz te cudne, maleńkie skarpeteczki... - Rozpływałam się w zachwytach nad rozmiarem niemowlęcych skarpetek o długości chyba pięciu centymetrów.
Od zawsze uwielbiałam rzeczy dla dzieci i zachwycałam się ubrankami i akcesoriami dla nich. Kiedy tata zaczął pracować w Anglii byłam jeszcze na tyle mała, żeby go ubłagać, by przywiózł mi prawdziwego dzidziusia w stylu BabyBorn. Na Boże Narodzenie znalazłam pod choinką prawdziwy wózek, w którym zmieścił by się noworodek z lalką wielkości miesięcznego dziecka w środku, a do tego łóżeczko, nosidełko, leżankę, szafę z materiału i wanienkę, do której można było nalać wody i wypuścić. W szafie była sukieneczka i śpioszki na zmianę, na półeczce pod wanienką plastikowe mydełko, jakieś płyny, do tego jeszcze butelka z mlekiem, łyżeczka, miseczka i grzechotka. Byłam wtedy najszczęśliwszym dzieckiem pod słońcem i mój pokój na długo zamienił się w małe mieszkanko, w którym mieszkałam jako mamusia małej Julci. Przez całe ferie świąteczne, a potem zimowe wciąż bawiłam się w dom, zmieniały mi się tylko scenariusze. Wychodziłam z Julcią na spacer do pokoju babci, robiłam zakupy z maluchem w nosidełku w pokoju rodziców, spotykałam się z koleżankami na herbatce w salonie na dole, jeździłam z Julcią na wakacje lub do szpitala, kiedy Julcia miała mieć wycinany wyrostek. Tak, instynkt macierzyński czułam już od najmłodszych lat. A kiedy Perrie zaszła w ciążę, to naprawdę jej zazdrościłam. Chciałam wtedy mieć takiego malucha do przytulenia, przewinięcia, usypiania... Nawet te bezsenne noce i wieczne zmęczenie Pezz mnie nie odstraszało. Kiedy tylko miałam czas, to jej pomagałam przy Shanie, a nocą, kiedy rozmawiałam z Liamem, pytałam go, czy miałby do mnie pretensje, gdybym zaszła w ciążę. Najpierw myślał, że żartuję, ale potem spoważniał i powiedział, że od zawsze chciał mieć dzieci, a od kiedy się zaręczyliśmy coraz częściej nad tym myślał. Tymczasem wszystko wyszło nie tak, jak sobie wymarzyliśmy, cztery miesiące byłam sama, a potem straciłam jedno dziecko. Czasem nie trzeba mocno marzyć, bo marzenia mogą się spełnić nie w taki sposób, jak byśmy chcieli.
- Boże, będę się bał wziąć ją na ręce, bo jeszcze ją połamię. - Liam wziął do ręki małą czapeczkę z nausznikami do zawiązania pod brodą.
- Jakoś Shane'a trzymałeś na rękach. - Wrzuciłam do wózka, który przezornie ze sobą zabraliśmy przy wejściu cały stos pajacyków, body i koszulek.
- Ale to będzie moje dziecko. Moje. I jak ja je połamię? - Miał tak komiczną minę, że wybuchnęłam śmiechem.
- Jakoś od tysiącleci faceci są ojcami i rzadko słyszy się o przypadkach, że połamali swoje dzieci. - Wzięłam jego ręce położyłam na swoim brzuchu. - Będziesz wspaniałym ojcem, kochanie. Ja w ciebie wierzę i ona też. - Wpatrywał się w swoje dłonie, a potem nagle uśmiechnął się szeroko i podniósł wzrok na mnie.
- Pierwszy raz od kwietnia powiedziałaś do mnie "kochanie". - Zmarszczyłam brwi.
- Serio? Wcześniej nie?
- Nie.
- Wow... No cóż, przyzwyczajenie drugą naturą, prawda? W końcu musiałam to powiedzieć. - Niezręczna sytuacja. Naprawdę to mi się wymknęło bezwiednie. Chciałam się od niego odsunąć, ale przesunął ręce na moje plecy i przyciągnął mnie bliżej.
- Przyzwyczajenie? A mnie się wydaje, że bardzo tęsknisz za tym, co było kiedyś i chciałabyś do tego wrócić, ale za bardzo się boisz. - Stwierdził z cwaniackim uśmiechem.
- Gdzie się podział ten Liam, który bał się, że go rozpoznam w parku i czerwienił się przy każdym zboczonym tekście chłopaków na nasz temat? - Przechyliłam głowę, obserwując go z rozbawieniem.
- Przecież go wyrzuciłaś w kąt dawno temu. - Zaśmiał się i szybko cmoknął mnie w czoło. Spojrzał w dal ponad moim ramieniem. - Fanki na trzeciej.
- I spokojne zakupy szlag jasny trafił. - Westchnęłam i wyswobodziłam się z jego objęć. Podeszłam do regału, kątem oka lustrując teren. Na końcu labiryntu regałów stały dwie dziewczyny i rozprawiały o czymś z ożywieniem, wskazując dokładnie na nas. Palcem się nie pokazuje.
- Udawajmy po prostu, że ich nie widzimy. Jak coś, to Zeke jest pod telefonem. - Liam zerknął na większe opakowanie. Wziął je z półki. - Podoba ci się?
- Pokaż... O jejku, jaki cudny! - Przyjrzałam się różowemu becikowi w niebieskie uśmiechnięte słoniki. Był przesłodki. - Bierzemy.
- To chodźmy może jeszcze do tych akcesoriów typu butelki i tak dalej. - Zaproponował, wskazując na tabliczkę informacyjną.
- Nie, myślę, że na dzisiaj wystar... Spójrz na te śliniaczki! Są taaakie słodkieee! - Chłopak wywrócił oczami i podążył za mną do działu kuchennego.
Kiedy rozpływałam się nad cudnymi śliniaczkami i smoczkami, które hurtowo wrzucałam do wózka, dwie fanki nieco się ośmieliły i podeszły bliżej. Widocznie były już po zakupach, bo w dłoniach trzymały siatki z logo Argosa. Stanęły obok nas akurat w momencie, gdy Liam stwierdził, że obie trzymane przez niego butelki są idealne i wrzucał je do wózka.
- He-e-ej... - Jednej z nich nieźle drżał głos. Odwróciłam się do nich z uśmiechem.
- Cześć. - Przywitaliśmy się jednocześnie.
- O matko, czyli to nie był żaden fake z tą ciążą! - Uniosłam brwi. Dobra, Nat, ogarnij hormony i tylko się na nie nie wydzieraj...
- Ode mnie chyba nigdy nie dostaliście żadnych fake'ów. - Zakpiłam. - Nie, to prawda, jestem w ciąży.
- Widzisz? Mówiłam ci! - Ta niższa odwróciła się do wyższej z triumfalną miną.
- A El i Lou? - Od razu spytała wysoka.
- To też prawda. - Potwierdził automatycznie Liam. Zaraz cały świat będzie wiedział. Wysoka się skrzywiła. O nie, znowu Larry Shipper.
- A... możemy zrobić sobie z wami zdjęcie? - Zapytała niska.
- Pewnie. - Uśmiechnęłam się i razem ustawiliśmy się do zdjęcia. Błysnął flesz i selfie pokazało się na ekranie. - Fajnie wyszło. Wstaw na Twittera, to zretweetuję.
- O matko... Jasne, wstawię! - Niska mało nie dostała zawału na miejscu.
- Dobra, a teraz przepraszam, dziewczyny, ale musimy dokończyć zakupy. - Liam otoczył mnie ramieniem i znacząco chwycił za rączkę wózka.
- Wcale się nie spieszymy. - Posłałam mu piorunujące spojrzenie.
- Ale my musimy lecieć, autobus nam ucieknie. Chodź, Chloe. Dzięki za fotkę. - Wysoka pociągnęła koleżankę za rękę.
- Czekaj, Liz, jeszcze autograf... Proszę, Liam. - Wyciągnęła w jego stronę paragon Argosa i długopis.
- Spoko. - Nabazgrał szybko "Nice meeting, love, Liam" i oddał jej karteczkę.
- Już?
- Już. Miło było was poznać! - Krzyknęła, odchodząc.
- Wzajemnie. - Odpowiedziałam, ale chyba mnie nie słyszały.
- Okej, chodźmy, bo zlecą się tu zaraz reporterzy. Ta Chloe nie będzie siedziała cicho. - Liam popchnął wózek w kierunku kasy.
Miał rację. Staliśmy w kolejce, kiedy przez oszklone ściany marketu spostrzegliśmy dwa wozy paparazzi i kilkanaście dziewczyn. Grupa stale się powiększała.
- Cholera. Dzwoń do Zeke'a. - Powiedziałam szeptem do Liama. On już miał w ręku telefon. Jak zwykle myśleliśmy w tym samym czasie.
- Nattie? - Odwróciłam się na dźwięk swojego imienia. Przede mną stała na oko dziesięcioletnia dziewczynka i ściskała rączkę beżowego misia.
- Hej. - Uśmiechnęłam się do niej. - Co słychać?
- Ja tylko... chciałam ci to dać. - Wyciągnęła misia w moją stronę. Otworzyłam usta i spojrzałam niepewnie na Liama.
- Ale... - Zająknęłam się. - Z jakiej okazji?
- Dla twojego dzidziusia. Właśnie go kupiliśmy, bo moja mama też jest w ciąży i będę miała braciszka. Ale zobaczyłam ciebie i pomyślałam, że twój dzidziuś się z tego misia ucieszy. A Jace dostanie jeszcze dużo misiów. Proszę. - Wzięłam ostrożnie misia do ręki.
- Dziękuję... - Niewiele myśląc, uklękłam na posadzce i mocno przytuliłam dziewczynkę. - Dziękuję, skarbie.
Paparazzi oczywiście skrupulatnie wykorzystali okazję do zdjęcia. Następnego dnia wszystkie gazety plotkarskie na okładce pokazywały zdjęcie przyszłej mamy przytulającej w sklepie dziewczynkę oraz Liama Payne, który wpatrywał się w tę scenę z szerokim uśmiechem.

~~*~~

Przeciągnęłam się tak mocno, aż mi chrupnęły stawy. Spanie na kanapie w salonie to jednak nie był dobry pomysł. Z drugiej strony nie chciało mi się iść na górę, bo zaczęłam drzemać już podczas czytania "Diabeł ubiera się u Prady" i szkoda mi było się rozbudzać. A tak w ogóle to Izzy zmusiła mnie do spania. A teraz obudziła mnie kopniakiem. Swoją drogą, to było dziwne, że jeszcze nie było widać jej ruchów. Liam przysięgał, że nic nie czuł, kiedy dotykał mojego brzucha podczas codziennej gimnastyki małej. Ja natomiast miałam niezwykle wyczulone wszystkie receptory i każde najlżejsze poruszenie dziecka odczuwałam mega mocno.
Ziewając, przeszłam do kuchni. Przy wyspie siedziały Perrie i Jade z Shanem na kolanach. Uśmiechnęłam się do nich i szybko przemknęłam do zamrażarki, żeby wyciągnąć pudło lodów wiśniowych. Nie chciałam im przeszkadzać w rozmowie. Dziewczyny też musiały sobie poukładać całość. Jade szykowała się do wyjazdu do Japonii i wychodziło na to, że długo się nie zobaczą. Perrie natomiast musiała jej się wyżalić ze swoich popsutych relacji z Zaynem. Dziś znów gdzieś przepadł, ale jutro miałam zamiar go dopaść, choćby nie wiem co. Wymknęłam się szybko z kuchni, ale jednak udało mi się coś niechcący podsłuchać.
- ... nie tak to miało wyglądać. Miałyśmy występować do końca świata.
- Wszystko kiedyś się kończy. Jak...
- Nawet tak nie mów! Nie ma opcji, jesteście sobie przeznaczeni!
- A widzisz, jak to teraz wygląda? Mam wrażenie, że on już się znudził, że chce rzucić wszystko...
- I co? Poddasz się? Zaśpiewasz mu "Boy" albo "The End"?
- Wiem, wiem... Nie po to pisałyśmy te piosenki.
- O właśnie.
Skrzywiłam się, siadając z powrotem na kanapę i sięgając po książkę. Nie mogło być aż tak źle, prawda? Rany, żebym się nie spóźniła z tą interwencją.
- A ty co myślisz, Izzy? Wujek się opamięta? - Pogłaskałam brzuch. Cisza. - Teraz, kiedy potrzebuję twojego kopniaka, to ty siedzisz cicho. Ech, będziesz coś chciała, młoda. - Pogroziłam jej żartobliwie i wróciłam do czytania.
W domu panowała cisza. Słyszałam tylko odgłosy maszyn w siłowni. Harry i Niall ćwiczyli z rehabilitantem, żeby wrócić do formy, a Liam spontanicznie do nich dołączył. Wprawdzie Hazz nie miał jeszcze zdjętego gipsu, ale uparł się, że przynajmniej jego ręce muszą być znowu sprawne. Reszta rozjechała się na wszystkie strony świata. Louis i Eleanor wybyli do Doncaster, żeby oznajmić radosną nowinę rodzinie Tomlinson (jakby nie istniał internet i jeszcze się nie dowiedzieli), a potem mieli zahaczyć o Manchester, żeby odwiedzić rodzinkę Calderów. Zayn oczywiście był z kumplami i NB w studiu, a Nika i Monia gdzieś się ulotniły. Nika na pewno wzięła dłuższy urlop, więc podejrzewałam, że włóczą się po jakichś sklepach w ramach oswajania Moni z normalnym życiem.
Zdążyłam już powrócić do świata Mirandy Priestley, kiedy usłyszałam kroki na schodach. Przez drzwi widziałam, jak Liam pędzi do kuchni po wodę. W tym samym momencie odezwał się dzwonek do drzwi. Nie miałam zamiaru ruszać się z kanapy, ale kiedy usłyszałam niechętny głos Liama, od razu wstałam. Czyżby jakiś nieproszony gość?
- Co ty tu robisz?
- Wpadłam do Natalii. Mogę wejść?
- Od kiedy niby się przyjaźnicie? - Weszłam do hallu i uśmiechnęłam się na widok Danielle stojącej na progu.
- Dani, hej! - Przywitałam się z nią radośnie. - Wchodź, właź!
- Matko, urosłaś, odkąd cię ostatni raz widziałam. - Popatrzyła na mnie i wyciągnęła rękę. - Mogę dotknąć?
- Jasne, ale nie licz, że kopnie. Na razie tylko ja to czuję. - Niepewnie dotknęła wypukłego brzucha i zaśmiała się.
- No, mam nadzieję, że kiedyś coś poczuję.
- Sorry, ale mogę wiedzieć, co tu robisz? - Zamordowałabym go wzrokiem, serio.
- Mógłbyś grzeczniej? - Posłałam mu wymowne spojrzenie.
- Nic się nie stało. Natalia, słuchaj! - Danielle zrobiła podekscytowaną minę. - Zadzwonili do mnie z Los Angeles, robią kolejną część Step Up i chcą mnie do jednej z ról drugoplanowych!
- Nie!
- Tak!
- Aaaa! - Zapiszczałam i rzuciłam się do niej z uściskami. Za chwilę obie skakałyśmy po całym hallu.
- Nattie! Zwariowałaś?! - Liam złapał mnie za rękę. No tak, mam się opanować.
- Sorki, zapomniałam się. - Znów odwróciłam się do Dan. - Jezu, to wspaniale, gratuluję!
- Dzięki, ale właśnie z tego powodu tu jestem. Chciałabym, żebyś mi pomogła w przygotowaniu do castingu.
- Jasne, chodź! - Szerokim gestem wskazałam jej schody na dół. - Mamy sporą salę, jest gdzie tańczyć.
- Nattie, ty chyba nie będziesz tańczyć. - Zbulwersował się Liam. Wywróciłam oczami. Zaczynał mi dziś działać na nerwy.
- Zluzuj gacie, nie będę. Chodź, Dani.
Zeszłyśmy po schodach do piwnicy i skierowałyśmy się do sali tanecznej. Otworzyłam drzwi i wpuściłam dziewczynę pierwszą. Dawno tu nie byłam. W zasadzie... Chyba od przygotowań do ślubu Tomlinsonów.
- Wow... Ale ekstra. - Danielle rozglądała się wokół. - No, to jest raj dla tancerza.
- Nie dla tancerza w ciąży. - Parsknęłam śmiechem. - Rozgrzewaj się. Nie będziemy marnować czasu.
- Nie mam takiego zamiaru. Jak dostałam taką zajebistą szansę, to chcę ją wykorzystać w stu procentach. - Odpowiedziała, zakładając adidasy. Pilotem włączyłam wieżę i ustawiłam "Just Dance" Lady Gagi.
- Kiedy do mnie zadzwonili... myślałam, że to pomyłka... ale kiedy powiedzieli moje nazwisko... to praktycznie oszalałam. - Opowiadała, rozciągając się w szpagacie na podłodze.
- Kiedy masz casting? - Zapytałam, siadając wygodnie na podłodze pod lustrem. Powiedzmy, że to było wygodnie dla mojego kręgosłupa.
- Za dziesięć dni. Muszę się idealnie przygotować i za tydzień lecę do Kalifornii.
- Trochę mało czasu. - Zauważyłam. Danielle skupiła się na idealnym mostku ze stania. Po chwili podniosła się i zrobiła trzy szybkie gwiazdy. - Jak tam z Noriakim? - Wypaliłam z grubej rury. Dani otworzyła szeroko oczy i potknęła się na parkiecie.
- Co? Czemu pytasz? - Chwila, czy ona się czerwieni?
- Ciekawość. I prosił mnie, żebym poruszyła z tobą ten temat. - Odparłam podejrzliwie.
- Uhm... Możliwe, że się parę razy spotkaliśmy i raz nawet... doszło do czegoś więcej. - Popatrzyła na mnie niepewnie. Wybałuszyłam oczy.
- Poszliście do łóżka?! - Pisnęłam zszokowana. Okej, spodziewałam się tego, ale z drugiej strony... Kuźwa, mówiłam jej, że Noriaki to nie dla niej. - I co?
- Nic. Trochę piszemy. Tyle. To nie była jakaś głębsza znajomość. - Wzruszyła ramionami.
- Nie przeszkadza ci to?
- Jakoś nie bardzo. Nie szukam teraz faceta na stałe. - Wzięła lekki rozbieg i zrobiła szybkie salto. - Okej. Jakie proponujesz piosenki?
- To zależy. Mówili ci, czego oczekują? - Podniosłam się z podłogi. To jednak nie był dobry pomysł, żeby na niej siadać.
- Dwie piosenki. Jeden jazz, a drugi hip hop lub mash up.
- Mam pomysł na mash up. - Podchwyciłam pomysł. - Co powiesz na "Better When I'm Dancing"?
- Tytuł pasuje. Zaraz sprawdzimy kroki. A druga?
- Jazz... jazz... Czekaj. Chyba mam. - Chwyciłam za pilota i zaczęłam przewijać piosenki. - Jest.
- Ale to staroć. - Danielle wsłuchała się w "Gitan".
- Może czas ten staroć odkurzyć? - Uniosłam brwi. Przez chwilę słuchała w milczeniu, a potem skinęła głową.
- Do dzieła.



___________________________________________

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU, MISIE!!!

Rozdział dodaję w ostatnich minutach 2015 roku... Cholera, chciałabym cofnąć czas. Mam wrażenie, że spieprzyłam cały ten rok i naprawdę chciałabym go zacząć od nowa i naprawić wszystkie błędy.

Notki długiej nie będzie, bo wracam pod kołdrę umierać na ból brzucha. Cały dzień się czułam beznadziejnie. W ogóle się zastanawiam... Jak to jest, że młoda dziewczyna, lat 19, nie ułomna na ciele i na duszy, nie ma z kim pójść na imprezę? I nie chodzi mi o Sylwka, bo w planach miałam pójście do przyjaciółki i wiem, że byłoby super (nie, Kaśka, nie piszę tego tylko dlatego, że to czytasz ;* po prostu naszła mnie wena, żeby pod koniec tego zwalonego roku i na początku kolejnego idiotycznego roku się wyżalić), ale chodzi mi też o na przykład Bal Medyka, który ma być niedługo, czy choćby to nieszczęsne wesele kuzyna w lipcu. Dlaczego muszę na siłę szukać faceta? Czy ze mną jest coś nie tak, czy wszyscy chłopcy wokół są ślepi? Ja naprawdę nie mam dużych wymagań. Co ze mną jest nie tak, żeby ryczeć w poduszkę, bo żaden gość nie jest na tyle inteligentny, żeby zwrócić na mnie uwagę? Dobra, ten płacz to pewnie przez wahania nastroju przy okresie, ale no litości...

Ten przyszły rok będzie ch***wy. I tyle w tym temacie.
Roxanne xD