Część II: Rozdział 24

Otworzyłam drzwi i niepewnie spojrzałam przed siebie. Jak to dobrze, że czułam stojącego za mną Liama, bo inaczej padłabym na progu ze stresu. Przede mną stali rodzice Moniki, wysoka blondynka z krystalicznie błękitnymi oczami i wysoko uniesioną brodą oraz niższy od niej szatyn, paraliżujący mnie swoim wrogim, władczym spojrzeniem.
-Gdzie jest nasza córka?- Zapytał niskim głosem, nie trudząc się witaniem nas. Zmarszczyłam brwi. No chwila, hello, trochę kultury mimo wszystko obowiązuje. Momentalnie odzyskałam wigor i wyprostowałam się.
-Dzień dobry. Nie spodziewaliśmy się państwa wizyty.- Powiedziałam z udawaną uprzejmością.
-Możesz sobie darować, dziecko.- Prawie splunął mi pod nogi.- Zawołaj Monikę, zabieramy ją ze sobą.
-Możemy wiedzieć, dokąd?- Odezwał się zza moich pleców Liam.
-Jak to dokąd, do domu!- Wykrzyknęła pani Pater.- Wystarczająco dużo narobiliście jej problemów, byłoby lepiej, gdyby w ogóle was nie poznała!
-Idź i ją zawołaj.- Polecił mi eks generał. A co to, rozkaz?
-Nie będzie mi pan wydawał poleceń.- Odparłam chłodno, zakładając ręce na piersi.- Nie jestem pańskim żołnierzem, tylko niezależną kobietą.
-Raczej sprzedajną dziwką, która daje się pieprzyć za kasę i rodzi pseudogwiazdom bękarty.
Otworzyłam usta z oburzenia. Nikt mnie nie będzie tak obrażał! Zerknęłam za siebie na Liama. Jak to dobrze, że to zdanie wykrzyczał po polsku. Wolałam potem nie ścierać krwawych śladów z podłogi.
-Jak pan śmie?!- Wybuchnęłam, kontynuując kłótnię w ojczystym języku.- To, że lubi pan tłamsić innych nie znaczy, że mnie też zmiesza pan z błotem! Nie jestem jakąś dziwką, zaszłam w ciążę, ale z mężczyzną, którego kocham i to jest moje pierwsze dziecko! Jak ja mam cholernie dość idiotów, którzy oceniają mnie po pozorach!
-Przestań nas obrażać, zawołaj Monikę i wyjeżdżamy!- Z trudem powstrzymałam się od dania matce Moniki po gębie, żeby przestała piszczeć.
-Monika nigdzie nie jedzie.- Oznajmiłam stanowczo.- Tu jest jej dom. Kiedy zniknęła, wy nie kiwnęliście nawet palcem, żeby ją znaleźć, a teraz, kiedy znów jest z nami i próbuje stanąć na nogi, wy chcecie ją stąd zabrać! Monika nie jest przedmiotem, żeby ciągle ktoś ją przestawiał z miejsca na miejsce!
-Nie zabierzesz mi mojego dziecka! Już jedno straciłam, nie pozwolę ci, żebyś odebrała mi drugie!- Matka Moniki podeszła niebezpiecznie blisko mnie. Musiałam się cofnąć o krok, żeby uniknąć popchnięcia lub ciosu.
-Mama...?- Oczy wszystkich zwróciły się na schody, z których schodziła Monika, podtrzymując ramieniem Harry'ego. Oboje patrzyli na nas nic nierozumiejącym wzrokiem. Styles zszedł powoli z ostatniego stopnia i oparł się o balustradę, wyjmując ręce z kul. Monika podeszła bliżej i po prostu patrzyła na rodziców.
-Moje dziecko!- Pani Pater rzuciła się w przód, żeby ja przytulić, ale dziewczyna przerażona jej nagłym gestem, cofnęła się z powrotem do Harry'ego.- Co oni ci zrobili?!
-Przywitaj się z matką! Nie tak cię wychowaliśmy!- Huknął jej ojciec, wchodząc głębiej do domu. Monika pokręciła głową.
-Co tu robicie?- Wyszeptała, obejmując się rękami.- Kiedy wyjeżdżałam tutaj, powiedzieliście, że nie chcecie mnie widzieć...
Whoa... Szok. Tego nie wiedziałam. Myślałam, że Monika sama z premedytacją urwała z nimi kontakt i wyemigrowała z Niką do Londynu, żeby z nami zamieszkać. Spojrzałam na Liama z niepokojem, ale on śledził uważnie rozgrywające się tu wydarzenia, próbując coś ogarnąć z naszego szeleszczącego języka. Niby kiedyś go coś uczyłam, ale nadal nie wyszedł poza poziom "Kali jeść, Kali pić".
-Co ty pleciesz, córeczko!- Jej ojciec podszedł bliżej, ale z każdym jego krokiem Monika kuliła się coraz mocniej.- Chodź, wracamy do domu.
-Ja jestem w domu.- Nagle Monika podniosła głowę i spojrzała wyzywająco na swojego tatę. W tym momencie o wiele bardziej przypominała tę dawną dziewczynę jeszcze z początku tego lata.- Nigdzie się nie wybieram.
-Zobacz, co oni ci zrobili...- Odezwała się drżącym głosem jej matka.- Pomożemy ci.
-Harry mi pomaga.
-Co to za życie i pomoc, co?!- Krzyknął mężczyzna.- Jest tak nieodpowiedzialny, że mało się nie zabił, a wcześniej pozwolił im na uprowadzenie ciebie!
-Ja sama im na to pozwoliłam!- Wrzasnęła przeraźliwie. Wszyscy zamarli w bezruchu, patrząc, jak z zahukanej dziewczyny, która boi się własnego ciała, wychodzi bestia.- Byłam głupia, bo myślałam, że tam mi będzie lepiej! Ale wiesz co?! Zamydlili mi oczy, tak jak ty to zawsze robiłeś! Moniczko, idź tam, te zajęcia będą od ciebie więcej wymagały! Monisiu, powinnaś wziąć jeszcze ten fakultet, chyba chcesz, żebym był z ciebie dumny! Nigdy nie dorównasz swemu bratu, Wojtek był sto razy lepszy od ciebie! Ty powinnaś umrzeć, nie on!!! Ile razy mi tak mówiłeś?!
-Monika...
-ILE?!
Zapadła cisza, przerywana tylko szlochem jej matki. Monika ze zwykłej wściekłości przeszła w czystą histerię.
-A ty nie jesteś lepsza! Ustawił sobie ciebie i zawsze stoisz po jego stronie, a wiesz, ile razy cię zdradzał?! A ty jak ślepy kret krytykowałaś mnie, a jego ustawiałaś na ołtarzu! Nienawidzę was! Z całego serca was nienawidzę, bo spaczyliście mi spojrzenie na świat! Wszystkich podejrzewam o najgorsze, oskarżam ich o coś, czego nie zrobili! Wy mnie tego nauczyliście!- Nawet nie zauważyłam, kiedy koło mnie stanęła Nika i z otwartą buzią przyglądała się scenie. Shane zaczął lekko popłakiwać. Zabrałam go Liamowi i przytuliłam, żeby się uspokoił. W głębi duszy prosiłam, żeby Perrie zeszła na dół i go zabrała. Lepiej, żeby dziecko nie słuchało takich krzyków.
-Ja cię nie proszę!- Wysyczał ojciec Moniki, cały czerwony z gniewu. Szybkim krokiem podszedł do niej i złapał ją mocno za łokieć.- Jedziesz z nami, czy ci się podoba, czy nie!
-Dzwoń do Chada.- Powiedziałam szybko do Liama, ale zanim on zdążył wyjąć telefon, żeby nadać sygnał ochroniarzowi, stało się coś strasznego.
Monika nie zdążyła się odsunąć, kiedy ojciec złapał ją za rękę i w pierwszej chwili próbowała się wyrwać. Po sekundzie przestała się opierać i zaczęła spazmatycznie oddychać, miałam wrażenie, że się zaraz udusi. Palce rąk wygięła w dziwacznej konfiguracji, jakby wszystkie jej zesztywniały. Prawą rękę trzymała bezruchu w uścisku mężczyzny, lewą złapała się za ścianę i zaczęła nią drapać o gładką tapetę, szukając jakiegoś punktu zaczepienia. Jednocześnie wygięła całe ciało tak, żeby być jak najdalej od trzymającego ją człowieka. Oczy zaszły jej jakby mgłą, usta wykrzywiły się w niemym krzyku. Osunęła się na kolana i zaczęła się trząść, jak podczas ataku padaczki.
-Proszę...- Wyjęczała.- Nie chcę znowu iść... Weź inną, nie mnie... Weź inną... Zabij mnie... albo weź inną...
Dosłownie skamieniałam. Nika wydusiła z siebie ciche "Jezus Maria" i zakryła usta dłonią. Pan Pater puścił ją jak oparzony i w szoku wpatrywał się w swoją córkę, jak przesuwa się szybko pod ścianę, obejmuje kolana rękami i zaczyna rozpaczliwie szlochać.
-Co tu się dzieje?!- Perrie stanęła na szczycie schodów i z przerażeniem patrzyła na całą scenę. Zbiegła na dół i uklękła przy Monice. Liam wysłał Chadowi sygnał i wziął ode mnie Shane'a. Razem z Niką dopadłyśmy Moniki. Na prawej ręce zaczął jej się formować siniak na kształt trzymającej ją przed sekundą ręki. Bałam się jej dotknąć. Podniosłam wzrok i napotkałam spojrzenie Harry'ego. Od razu zrozumiałam, co chciał mi przekazać. Wstałam z kolan i pomogłam mu usiąść na podłodze obok dziewczyny. Odłożył kule na bok i delikatnie objął ją ramieniem.
-Spokojnie, to ja...- Powiedział cicho, kiedy Monika się wzdrygnęła.- Jestem przy tobie, nic ci nie grozi...- Dziewczyna powoli, ostrożnie, nie przerywając histerycznego płaczu, wtuliła się w Stylesa. Ani on, ani Liam, nie mieli pojęcia, co Monika przed chwilą wykrzyczała do swoich rodziców, ale jedno udało im się pojąć: Flash i jego banda musieli takim samym gestem prowadzić dziewczyny na te... tortury. A ojciec Moniki nieświadomie to powtórzył, co wywołało w dziewczynie atak paniki.
-Państwo już wychodzą.- Chad pojawił się w hallu i stanowczym gestem ujął pana Patera za ramię.- Kolejna wizyta, a wezwiemy policję.
-Nie macie na mnie żadnego haka.- Odpowiedział, ciągle próbując otrząsnąć się z szoku.
-Znęcanie się nad córką to mało?- Stanęłam przed nim.- Mamy na to kilku świadków. W domu jest monitoring. Jeszcze raz się pan tu pojawi, a wystąpimy o nakaz zbliżania się i jestem pewna, że Monika nas poprze.
-Możecie mi buty czyścić.- Warknął, wychodząc z domu.- Anita, idziemy!
-Córeczko...- Mama Moniki chciała jeszcze na chwilę przyciągnąć uwagę córki.- Proszę cię...
-Idźcie do diabła!- Monia poderwała się na równe nogi i popędziła po schodach na górę.
Shane, słysząc huk zatrzaskiwanych drzwi na piętrze, wybuchnął rozpaczliwym płaczem.

~~*~~

-To wczoraj...
-To była masakra.
-A już byliśmy tak blisko. Teraz Monika nie otworzy się tak łatwo.
-Wiesz, siła perswazji Harry'ego, pomoc psychiczna Shere Khana...
-Nattie, serio? Może miałaś zamknięte drzwi od pokoju w nocy, ale ja w twojej pracowni słyszałem każde jej chlipnięcie. Płakała kilka godzin. A dziś nawet nie zeszła na śniadanie.
-Wszystko się wali.- Jęknęłam, masując palcami skronie.- Wszystko po kolei poszło się spierdolić.
Na to Liam już nie miał argumentu. Siedzieliśmy w samochodzie przed przychodnią ginekologiczną. Byłam umówiona z Sheilą na wizytę, ale pomyliliśmy godziny i przyjechaliśmy za wcześnie. Słońce mocno świeciło przez szyby auta i silnik musiał być włączony, żeby utrzymać klimatyzację. Otwarcie okna groziło uduszeniem się smrodem spalin samochodowych, które obficie zanieczyszczały zakorkowaną ulicę. Szkoda wielka, że nie było paparazzi, może by się trochę podtruli.
-A jak ty się czujesz?- Spytał, zerkając na mnie kątem oka.- Wczoraj byłaś nieźle roztrzęsiona.
-Jest okej.- Odpowiedziałam, wzdychając.- Głowa mnie tylko boli.
-A mała?- Uśmiechnęłam się pod nosem.
-Zaczyna się porządnie wiercić.- Spojrzałam w dół na brzuch.- Aż dziwne, że jeszcze tego nie widać.
-Wiesz, widać, że rośniesz w oczach.- Parsknął śmiechem. Trąciłam go łokciem w bok.
Taka atmosfera mi pasowała. Już umieliśmy się dogadać... Nawet nie zajęło nam to dużo czasu. Tylko dwa, może trzy tygodnie, a już wróciliśmy do dawnego stylu bycia. No, może bez przytulania, całowania, ale jednak. Nie da się od razu wskoczyć w relacje sprzed kilku miesięcy. I tak uważam za sukces to, co do tej pory zrobiliśmy. Nie powinno się nas jeszcze nazywać parą, ale kumplami, przyjaciółmi już tak.
Włączyłam radio i automatycznie podgłośniłam "My Love". Zaczęłam nucić tekst pod nosem, a Liam po chwili się do mnie dołączył. To jeszcze bardziej przypominało dawnych nas. Śpiewanie wszystkich możliwych piosenek, w każdym miejscu i o każdej porze. Dlatego właśnie od razu po przeskoczeniu na inną stację, zaczęliśmy ze śmiechem śpiewać "Tell Him", które kojarzyłam z "Glee".
-Okej, teraz musimy już iść.- Zaśmiał się, kiedy zaczęłam bić go lekko po ręce, żeby nie wyłączał radia.
-Ej, lubię tę piosenkę...- Wydęłam wargi, gdy ucichło "How To Be A Heartbreaker".
-Ja też, ale za pięć minut masz badanie.
-Pięć?!- W panice wybiegłam z samochodu i popędziłam do przychodni. Wyhamowałam przed gabinetem lekarskim tuż przed wyjściem Sheili. Liam dogonił mnie chwilę potem.
-Natalia... O, jesteście. Chodźcie.- Sheila zaprosiła nas do gabinetu.- Jak się czujesz?
-Znakomicie, chociaż stresów mam od groma.- Oznajmiłam, siadając na fotelu.
-Wstawaj, wstawaj, od razu zrobię ci USG.- Posłusznie przeniosłam się na kozetkę. Sheila usiadła na stołeczku obok.- Hmm, wszystko wygląda w porządku.- Stwierdziła, badając mój brzuch.
-Ostatnio zaczęłam czuć ruchy dziecka. Najpierw delikatne, a ostatnio coraz mocniejsze. Tak raz dziennie, raz na dwa dni.
-No, przyzwyczajaj się, że będzie cię traktować jak worek treningowy.- Wzięła sondę i wylała na nią żel.- Uwaga, zimne.
Wzdrygnęłam się, kiedy dotknęła głowicą mojego brzucha. Liam stanął za plecami Sheili i z napięciem wpatrywał się w ekran. Wydawało się, że za chwilę zacznie z przejęcia wykręcać sobie palce.
-O, tu jest główka, widzisz?- Skinęłam głową, uśmiechając się szeroko.- Zaczynają jej rosnąć włoski, ma już brwi... O, a tu masz rączki. Widzisz? Złączyła je, jakby chciała cię o coś poprosić.- Zaśmiała się. Teraz już szczerzyłam się od ucha do ucha, nie zwracając uwagi na łzy gromadzące się pod powiekami. Byłam szczęśliwa, jak nigdy dotąd.
-Brzuszek w porządku... Nóżki też. O, czułaś to? Właśnie strzeliła ci kopniaka.
-Coś załaskotało.- Byłam zbyt przejęta widokiem małej, żeby zwracać uwagę na kopnięcie.
-Sprawdźmy teraz... Ma około dwudziestu trzech centymetrów. Będzie małym dzieckiem, ale nic się nie martw, w domyśle miała być bliźniakiem, jej wielkość to norma. Posłuchajmy teraz serca.- Kliknęła odbiór dźwięku i usłyszeliśmy głośne stukanie, szybsze od normalnego rytmu serca dorosłego człowieka, ale jak najbardziej prawidłowe. Nawet ja mogłam to rozpoznać. Zerknęłam na Liama, który przygryzał wargę, nie odrywając wzroku od ekranu.
-Liam? Czemu nic nie mówisz?- Poderwał głowę i spojrzał na mnie nieprzytomnie. Nawet na odległość mogłam dostrzec łzy w jego oczach.
-Jest... śliczna. Piękna.- Powiedział cicho, pociągając nosem.
-O rany, ale nie musisz płakać.- Wyciągnęłam rękę w jego stronę i mocno uścisnęłam jego dłoń. Odwzajemnił uścisk i zwrócił się do Sheili:
-Możesz nam to nagrać?
-A poczekasz dwa tygodnie? Za dwa tygodnie macie USG połówkowe, równo połowa ciąży. Wtedy na pewno włączę nagrywanie.
-Okej.- Liam z niechętną miną przystał na warunki. Sheila wręczyła mi ręczniki papierowe do wytarcia brzucha i usiadła za biurkiem.
-Dam ci nową receptę, gdyby skończyły ci się tabletki. Tutaj masz jeszcze skierowanie na badanie... Aha, i musimy omówić kwestię porodu.
-Już?- Zdziwiłam się, siadając na fotelu.- Podobno mam jeszcze połowę ciąży do przejścia.
-To prawda, ale nie wykluczamy wcześniaka, prawda?- Sheila wzięła kolejny bloczek z kartkami i zaczęła coś szybko notować.- Jest to ciąża podwyższonego ryzyka, więc trzeba być przygotowanym. Poroniłaś jedno dziecko. Plus trzeba wziąć pod uwagę twoją wadę wzroku. Wysiłek przy porodzie może spowodować pogorszenie widzenia lub nawet utratę wzroku.
-Wiem to.- Wtrąciłam się.- Okulista mówił mi już wcześniej, że gdybym miała rodzić, to prawdopodobnie najlepszym wyjściem będzie cesarka.
-Dokładnie. I dlatego tutaj...-  przesunęła w moją stronę zapisaną kartkę.- Masz skierowanie na ewentualne cesarskie cięcie. Najprawdopodobniej będę w pobliżu, ale gdyby nie, dajesz to lekarzowi i nic cię nie interesują jego wąty, ma ci zrobić cesarkę. Jakby tylko zaczął się poród, natychmiast do mnie dzwonisz, a ja lecę do ciebie i wyciągam twoje maleństwo.
-Dobrze.- Skinęłam głową.
-Cesarka będzie bezpieczna?- Liam oczywiście już zaczął się martwić.
-Nic się nie stanie.- Uspokoiła go Sheila.- Cesarskie cięcie jest normalnym zabiegiem chirurgicznym. Wyjmiemy dziecko, usuniemy łożysko, Natalia dłużej poleży w łóżku niż po normalnym porodzie, ale potem wspomnieniem będzie tylko niewielka blizna. A w dzisiejszych czasach można bliznę normalnie usunąć.
-Ale Natalii nic nie grozi?- Upewniał się. Ponownie wzięłam go za rękę. Wyluzuj, Payne, to tylko poród. I to nie ty będziesz rodził, a ja.
-Przy każdym zabiegu jest ryzyko. Ale moim zadaniem jest zmniejszyć to ryzyko do zera.- Odpowiedziała Sheila spokojnie. Chyba już nie takich ojców widziała.
-Liam, nie panikuj.- Mruknęłam do niego, ale posłał mi oburzone spojrzenie.
-Ja tylko nie chcę, żeby coś ci się stało!- Pisnął, ściskając moją rękę. Wywróciłam oczami.
-Wiem i uwielbiam cię za to, ale co za dużo to niezdrowo.
-Okej, ustalcie sobie, co dalej, ale w domu. Ja mam jeszcze pacjentów.- Sheila wstała z fotela i wręczyła mi kartki.- No, już, zmykać!
Posłusznie pożegnaliśmy się i wyszliśmy, mijając na korytarzu młodą dziewczynę w zaawansowanej ciąży, która na nasz widok mało nie padła trupem na miejscu. Od razu było widać, że Directionerka. Oczywiście nie uszły jej uwadze nasze złączone dłonie (bo Liam nie chciał mnie puścić po wyjściu z gabinetu), recepty trzymane w mojej dłoni i brzuszek wystający spod kurtki. Ciąża totalnie potwierdzona, Twitter dowie się, kiedy tylko ta oto przyszła mama wyjdzie z gabinetu i będzie mogła zająć się sprawami innych. Ależ musiała się czuć podekscytowana, że jej lekarzem prowadzącym jest ta sama doktor, która zajmuje się mną, a w gabinecie przed chwilą siedział Liam Payne z One Direction i ona może oddychać tym samym powietrzem, co on przed chwilą!
Posłałam jej szybki uśmiech, ale ona nie dała rady go odwzajemnić. Z otwartymi ustami wpatrywała się w nas, jakby ją całkiem zamurowało.
Wyszliśmy przed przychodnię i od razu udaliśmy się do samochodu. Usiedliśmy w środku, pootwieraliśmy okna, ale Liam, ku mojemu zdumieniu, nie ruszał z miejsca. Siedział zamyślony, skupiając wzrok na znaczku Hyundai na kierownicy.
-Liam? Wszystko w porządku?- Zapytałam, przechylając się w jego stronę. Odwrócił do mnie głowę i aż się zdziwiłam, jak blisko siebie były nasze twarze.
-Tak... Ja po prostu nie chcę cię więcej stracić.- Powiedział cicho, patrząc mi prosto w oczy. Spuściłam wzrok, ale się nie odsunęłam.
-Nie stracisz mnie. Ani małej.- Odparłam niepewnie. Wyciągnął rękę i podniósł kosmyk włosów, który opadał mi na twarz.
-Ale pewności nie masz. Wolisz nie ryzykować, iść powoli do przodu, mieć dużo czasu do namysłu, choć z reguły decydujesz się szybko, a ja chciałbym jakiejś gwarancji. Potwierdzenia, że wszystko będzie dobrze.- Wyszeptał.
-Przepraszam...
-Nie przepraszaj. Ja to rozumiem. A ty nie masz za co przepraszać. Ja powinienem do końca życia powtarzać, jak bardzo cię przepraszam.
-Raz wystarczy.- Powiedziałam prawie bezgłośnie.
Patrzyliśmy sobie w oczy, jak zahipnotyzowani swoimi odbiciami w naszych źrenicach. Delikatnie założył mi kosmyk włosów za ucho, a potem przesunął palcami po policzku, aż przeszedł mnie dreszcz. Mimowolnie się uśmiechnęłam. W tamtej chwili byłam pewna, całkowicie pewna, że chcę z nim być do końca świata. Sophia już była nieważna, nie istniała i miała się więcej nie pojawić. Ale był on. I nigdzie się nie wybierał. Miał zamiar zostać przy mnie na zawsze. I tym razem nikt ani nic nam tego nie odbierze.
-Mogę...?- Zawiesił głos, patrząc na mnie znacząco.
Dać mu tę gwarancję, o którą prosił? Nawet nie prosił, ile błagał. Przeniosłam wzrok niżej, na jego usta i bez wahania go pocałowałam. Po raz pierwszy po pięciu miesiącach. Poruszył się, nie odrywając swoich warg od moich i objął mnie ramieniem, przypadkowo uderzając ręką o dźwignię zmiany biegów. Syknął przez zęby, ale całował mnie dalej. Delikatne muśnięcia przerodziły się w znacznie mocniejsze, bardziej namiętne pocałunki. Dłońmi przyciągałam go do siebie mocniej, pragnęłam, aby nasze ciała stopiły się w jedno i nigdy więcej nie zostały rozdzielone.
Pamiętacie piosenkę Seleny Gomez "A Year Without Rain"? A day without you is like a year without rain... Mój deszcz właśnie spadł.
Oderwaliśmy się od siebie po dłuższej chwili, żeby złapać oddech.
-Wow...- Udało mi się wydusić z siebie po chwili. Liam zaśmiał się pod nosem, głęboko oddychając.
-Po czymś takim masz tyle czasu, ile tylko zapragniesz.

~~*~~

-Wreszcie jesteś!- Zawołałam radośnie, prawie rzucając się na siedzącego na naszej kanapie Nialla.
-Boże, udusisz mnie!- Wystękał gdzieś spod mojego ramienia.- Też się cieszę, Nattie.
-Natalia, za to, że go wypuścili wcześniej, masz u mnie duże piwo, serio.- Nika mocno mnie przytuliła.- Albo nawet czteropak. Oczywiście, jak już urodzisz.- Dodała pospiesznie, kiedy Liam wydał z siebie ostrzegawcze chrząknięcie.
-Dzięki, ale chyba spasuję. Za to jutro możesz mi zrobić bigosik.
-Ooo tak! Zdecydowanie! Nikuś zrobisz nam bigosik?- Nialler popatrzył na nią prosząco.
-Zrobię ci nawet pięciodaniowy obiad, byleby wszystko już było z tobą dobrze.- Nachyliła się nad nim i go czule pocałowała.
Horan wyglądał już dużo lepiej. Włosy powolutku mu odrastały, miał na głowie już regularnego jeżyka. Gorzej, że włosy były brązowe i ciągle narzekał, że jeszcze nie pozwalamy mu pofarbować. Z nogą wszystko było w porządku, a ręką też. Problemy wewnętrzne z wątrobą i śledzioną znikły jak kamfora. Nialler miał tylko leżeć, dużo odpoczywać i chwilowo być na lekkostrawnej diecie, czego osobiście dopilnuję i zjem sama cały bigos. Jestem w ciąży, ujdzie mi to na sucho. Gorzej, bo spóźniłam się na wielkie powitanie, ale odbiję to sobie na...
-To co, czas na imprezkę?!- Wydarł się Louis na cały regulator. No właśnie. Eleanor trzepnęła go po łbie.
-Wrzeszcz tak dalej, a sąsiedzi pomyślą, że się nawaliłeś. Albo że cię molestujemy.
-Nawalę się na imprezce, a na molestowanie zaczekaj, aż będziemy sami.- Wszystkie jednogłośnie wydałyśmy jęk obrzydzenia.
-Tomlinson, jesteś jakiś niedorobiony.- Stwierdziła z niesmakiem Perrie.- A jeśli obudziłeś Shane'a...
-Spokojnie, kochanie, pójdę wtedy do niego.- Zayn posłał jej uśmiech.
-Czyli co? Zwołujemy jeszcze kogoś, czy imprezujemy od razu?- Zapytał Harry, głaszcząc rozwalonego na kolanach Moniki kota.
Siedzieli na drugiej kanapie, ramię przy ramieniu, ale było widać, że Monika znów stara się trzymać dystans od innych. Niby od pseudowizyty jej rodziców minął tydzień, to ona i tak codziennie przynajmniej raz płakała i odcięła się od nas jak na samym początku. Tylko Shere Khan i Harry mogli naruszyć jej przestrzeń osobistą. Nikt poza nimi. Nawet ja.
-Dzwoń po Eda, jest teraz w Londynie.- Rzucił Liam, wyjmując telefon.- Sprawdzę chłopaków z 5SOS, ale oni chyba są znowu w Australii. A moglibyśmy poznać dziewczynę Luke'a.
-Tę nową?- Zainteresowała się Pezz.- Jak ona ma na imię? Alexis?
-Nieee... Anabelle. Chyba.- Stwierdziła Nika.
-Nie, mówię ci, że Alexis.
-Spytam, okej?- Liam podniósł telefon do ucha.- Halo, Luke? Siema, stary. Słuchaj, gdzie jesteście? Aha. Aha. Nie, bo urządzamy małą imprezkę. Horan wyszedł ze szpitala, ma dziś urodziny, poza tym ja mam spóźnioną imprezę urodzinową... Aha. Ty, a twoja dziewczyna jak ma na imię? Zmieniasz je jak rękawiczki, dziwisz się? Aha. Okej. Dobra, nara. Pozdrów chłopaków. Wiem. Postawię mu następnym razem. Na razie.- Rozłączył się.- Perrie, miałaś rację. Alexis.
-Co komu postawisz?- Zapytałam z ciekawością.
-Piwo Mike'owi. Przegrałem zakład, nawet nie pamiętam jaki.- Liam wzruszył ramionami.- Nialler, masz życzenia od chłopaków, podobno wysłali ci już tweety i jakieś foty na Instagramie.
-Sprawdzę potem. A co z Edem?- Wszyscy popatrzyliśmy na Harry'ego.
-Już jedzie. Jak się dowiedział, że jesteś w domu, to od razu ruszył, żeby cię przywitać.- Zaśmiał się Harry, wkładając telefon do kieszeni. Podniósł kule z podłogi i wstał z kanapy.- Dobra, ja się pójdę ogarnąć, bo wyglądam jak pół dupy zza krzaka.
-Pojadę ogarnąć jakieś alkohole.- Louis zerwał się z fotela i narzucił bluzę.- El, jedziesz ze mną?
-Nie, zostanę.- Pokręciła głową i posłała mu buziaka.
-Czekaj, Tommo, ja pojadę.- Liam poszedł za nim do garażu. Kiedy odpalili silnik, na górze rozległ się płacz małego Malika. Zayn natychmiast zerwał się z podłogi i pognał na górę.
-Fajnie, że Zayn tak chętnie się zajmuje Shanem.- Nika oparła głowę na ramieniu Nialla z głębokim westchnieniem.
-Taaa... W tym tygodniu zwłaszcza.- Mruknęła Perrie, szarpiąc za powłoczkę ozdobnej poduszki.
-Przecież się pogodziliście.- Zauważyła Eleanor. Pezz wzruszyła ramionami.
-Niby tak, ale nie pogadaliśmy tak... od serca. Wiecie, na te wszystkie ciężkie tematy.
-Może nie było odpowiedniej pory.- Powiedziałam pocieszająco.
-No, ale dziś nie mam zamiaru się tym przejmować.- Oznajmiła głośno i włączyła telewizor.
Akurat leciał "Kac Vegas". Po stwierdzeniu Niki, że dziś będzie właśnie tak wyglądać, otworzyły się drzwi wejściowe. Myślałyśmy, że to chłopaki z alkoholem, ale w salonie pojawił się nasz ulubiony rudzielec.
-Eddie!- Pisnęłam i wstałam, żeby go uściskać.- Jak Kanada? Dłużej już nie mogłeś tam siedzieć?
-Wiesz, wpadłem tylko, żeby zobaczyć, ile już zdążyłaś przytyć.- Zaśmiał się, odwzajemniając uścisk. Uderzyłam go lekko w ramię.
-To, że cię lubię, nie znaczy, że nie mogę ci przywalić.- Pokręcił głową i zaczął się witać z resztą.
Wstrzymałam oddech, kiedy podszedł do Moniki. Cholera, to chyba nie był dobry pomysł, żeby zapraszać kogokolwiek. Ed wiedział tyle, co reszta świata, czyli że Monika zniknęła na jakiś czas ze sceny, ale po wypadku wróciła. Nic o porwaniu, torturach, narkotykach. A to oznaczało, że nie wiedział też o jej lękach, panikowaniu i strachu przed obcymi osobami. Tak było też teraz. Nie zauważył, że wcisnęła się jak najgłębiej w kanapę, żeby jej nie dotknął i po prostu ją przytulił, rzucając jakąś żartobliwą uwagę. Ona wyrwała się natychmiast z jego objęć i pobiegła na górę. W salonie zapadła cisza.
-Zrobiłem coś nie tak?- Zapytał bezradnie Ed, patrząc po nas zdumionym wzrokiem. Chciałam mu odpowiedzieć, ale z góry dobiegły nas jakieś krzyki.
-Później ci wytłumaczę, to długa historia.- Rzuciłam, biegnąc na górę. Mało nie zderzyłam się z wchodzącymi Louisem i Liamem. Słyszałam, jak za mną Eleanor pospiesznie wyjaśnia Sheeranowi, co się tu działo. Wpadłam na piętro, a za mną reszta gromadki, depcząc mi po piętach. Z mieszkanka Malików wychylił się zdezorientowany Zayn z Shanem na rękach. Nie zwracając na nich uwagi, weszłam do pokoju Harry'ego. Siedział na łóżku i patrzył na Monikę, która chodziła po pokoju, płacząc i wykrzykując jakieś urwane zdania. W jego spojrzeniu malował się przestrach i zdziwienie, żal i smutek, rozczarowanie i cierpienie.
-Ja już... Nie mogę, nie potrafię...! Jestem ułomna i nic na to nie poradzisz!- Krzyczała dziewczyna, nerwowo przeczesując palcami włosy.
-Skarbie, co ty mówisz... Wszystko będzie dobrze, pomożemy ci...- Harry próbował jej przemówić do rozsądku, ale nic nie wskórał.
-Nie! Nie będzie dobrze! Ja nie mogę ciągle się bać, Harry! Nie mogę płakać za każdym razem, kiedy ktoś się do mnie zbliży! To mnie niszczy, a niedługo zniszczy też ciebie! Ty też będziesz miał mnie dość!
-Nie będę miał cię dość, zrozum to...
-Będziesz. Będziesz żałował każdej chwili, którą spędzisz na uspokajaniu mnie zamiast na imprezie, koncercie, wywiadzie, piwie z przyjaciółmi! Powinnam odejść!
Aż sapnęłam z oburzenia i zrobiłam krok do wnętrza pokoju. Odejść? Nie ma mowy! Już chciałam coś powiedzieć, ale uprzedził mnie Styles.
-Odejść?- Powtórzył ze złością. Poprzednie emocje zastąpił czysty gniew i oburzenie.- Odejść! Gdzie niby? Chcesz wyjechać?!
-Nie chcę, ale muszę.- Powiedziała, siąkając nosem. Harry pokręcił nerwowo głową i odgarnął włosy z czoła.
-Chyba po moim trupie.- Powiedział dobitnie.- Nie po to cię szukałem, żebyś teraz mi uciekała! Znowu!
-Harry...
-Nie, teraz ty mnie posłuchaj! Jestem cierpliwy i wytrzymam wszystko. Nie pozwolę ci wyjechać i naprawię cię, jasne? Zaufaj mi, wiem, że boisz się ufać ludziom, ale ja nie jestem taki, jak ci, którzy cię skrzywdzili.
-I co, Harry?- Podniosła na niego oczy pełne łez.- Zostaniesz ze mną, a potem będziesz chciał założyć rodzinę. Nawet jeśli kiedyś się przemogę i pozwolę ci dotknąć, to i tak nie zajdę w ciążę. Nie będziesz miał ze mną dzieci, a zawsze tego chciałeś.
-I co z tego?! Będę z tobą, to się liczy!- W Harrym buzowało coraz mocniej. Wydawało się, że z każdą minutą czerwienieje coraz mocniej, a z końców włosów strzelają mu iskry.- Kocham cię, do cholery!
-Znienawidzisz mnie.- Załkała.- Może ojciec miał rację, jestem do niczego i powinnam była tam umrzeć...
-Monika, co ty bredzisz!- Wziął kule, zaplątał się w nie, a w końcu rzucił je z wściekłością na drugi koniec pokoju i pokuśtykał powoli do dziewczyny stojącej pod oknem.- Jesteś najlepszym, co mnie w życiu spotkało! Zmieniłaś mnie i ja teraz zmienię ciebie. Na lepsze. Naprawiłaś mnie po idiotycznym związku, napisałem dla ciebie miliard piosenek, w tym największe hity, "Addicted" i "Perfect", kocham cię i będę o tym trąbił całemu światu, tylko się ode mnie nie oddalaj.
-A co później?- Odsunęła się od niego z bólem wypisanym na twarzy.- Przecież się ze mną nie ożenisz...
-A niby dlaczego nie?!- Odwrócił się gwałtownie w stronę regału. Zachwiał się lekko na gipsie, ale złapał równowagę i otworzył jakąś szafkę.
-Co ty robisz?- Wyrwał się Liam, ale zaraz został uciszony przez resztę. Wszyscy stali tam za mną i przepychali się, żeby mieć lepszy widok. Dla świętego spokoju przesunęłam się wgłąb pokoju i Louis z westchnieniem ulgi stanął obok mnie pod ścianą.
Monika przeszła przez pokój i usiadła na łóżku, chowając twarz w dłoniach. Chciałam już podejść i ją objąć na pocieszenie, gdy mój wzrok przyciągnął Styles, a raczej to, co trzymał w ręce.
-Oh my God.- Powiedziałam na głos, przykładając dłonie do ust. Ktoś za mną głośno wstrzymał oddech. Harry przyczłapał z powrotem do łóżka i usiadł obok Moniki.
-Dlaczego mam się z tobą nie ożenić, co? I dlaczego później, a nie teraz?- Spytał, wyciągając rękę z czerwonym pudełeczkiem w jej stronę. Monika podniosła głowę.
-O czym ty bredzisz...- Nagle zamarła, ze wzrokiem utkwionym w pudełeczku. Styles otworzył je i naszym oczom ukazał się pierścionek. Na pierwszy rzut oka z jakimś błękitnym kamieniem. Dopiero po dokładnym przyjrzeniu się dostrzegłam, że to tanzanit. Takiego pięknego koloru nie miał żaden inny kamień szlachetny.
-Pierścionek kupiłem jakiś czas temu i czekałem na odpowiednią okazję. To miało wyglądać inaczej, ja miałem klęczeć i w ogóle już na wesele Elounor mieliśmy pójść jako narzeczeni, ale... Monika, kocham cię i nie mam zamiaru patrzeć, jak płaczesz, bo chcę cię uszczęśliwiać. Nie, nie robię tego z litości, robię to, bo jesteś dla mnie najważniejsza. Chciałem z tym znowu zaczekać, ale nie dajesz mi wyboru, więc chyba muszę wreszcie zacząć działać, mimo że cholernie przeszkadza mi ta noga.
-Harry...- Monia zaczęła w panice kręcić głową.- Nie ma mowy. Nie zrobię ci tego.
-Czego? Nie uczynisz mnie najszczęśliwszym, zakochanym facetem na ziemi?
-Nie, bo cię tym skrzywdzę.- Parsknął śmiechem na jej słowa.
-Zadam ci jedno proste pytanie.- Powiedział, momentalnie poważniejąc.- Kochasz mnie?
-Harry...- Jęknęła, łapiąc się za głowę. Nerwowo zaczęłam obgryzać paznokieć. Powiedz tak, idiotko!
-Kochasz czy nie kochasz?- Powtórzył z naciskiem.
-Kocham cię...- Odpowiedziała słabym głosem. Harry uśmiechnął się z zadowoleniem.
-Na taką odpowiedź liczyłem.- Wsunął jej na palec pierścionek.
-Ale...
-Żadnych ale, kochanie. Czas postawić cię przed faktem dokonanym.- Podniósł głowę i spojrzał na naszą zszokowaną gromadkę.- Co tak stoicie? Louis, dzwoń po tego znajomego księdza, który wam udzielał ślubu. El, masz jeszcze welon?
-Aha...- Skinęła głową, gapiąc się na niego, jakby wyrosła mu trzecia głowa.
-Super, oddamy ci jutro. Nattie, wyciągaj tamtą ukrytą kieckę. Na razie się w nią nie zmieścisz.
-A skąd ty...- Pisnęłam nieswoim głosem, szybko zerkając na Liama. Stał z niemądrą miną, próbując ogarnąć, co się tu, do diabła, działo.
-Daj spokój, chyba wszyscy w tym domu już ją odkryli.- Co za bezczel... Okej, kupiłam sukienkę na zakupach z Eleanor przed jej ślubem, zanim jeszcze wybrała krawcową, marząc, że po jej ślubie, zajmiemy się z Liamem swoim. Ale on... Styles, do cholery, szperałeś w mojej szafie?!- Perrie, poszukaj kwiatów na teraz, Nika, dzwoń do Lou, zajmiecie się makijażem i fryzurą. Liam, zawiadom moich rodziców, mają cztery godziny na dotarcie tutaj w odświętnych ciuchach. I Gemma. Prezenty przyjmiemy później. Niall, ty jesteś kaleką, zadbaj o muzykę. Ed... O, siema, stary, już jesteś... Załatw katering. I nie zapomnij o torcie. Louis, ogarnij ogród, jest genialna pogoda na ślub. Zayn, weź mi skombinuj garniak, ale na mój rozmiar, nie twój. A nie, cholera, jedź po obrączki! Liam, jak skończysz z rodzicami, chodź i pomóż mi z tą zbroją.
Staliśmy jak te kołki w płocie, patrząc na Stylesa, który jak gdyby nigdy nic, w pięć minut zaplanował sobie swój ślub. Gdybym go nie znała, pomyślałabym, że to żart. Niestety, znałam go doskonale. Był gotów to zrobić, na dwieście procent. Co więcej, Monika siedziała skołowana i nawet nie wiedziała, jak zaprotestować temu szaleńcowi.
-No, na co czekacie?- Klasnął w dłonie.- Do roboty, macie cztery godziny!




_______________________________________________
HAHAHAHAHAHAHAHAHA xD xD xD
Chcieliście kolejny ślub? Proszę bardzo ;)

To nie jest spontaniczny pomysł, wszystko było przemyślane od samego początku :D

Ależ dawno nie było takiej sytuacji, żebym dodała tak szybko następny rozdział... Kocham, kiedy mi robią takie roszady i makareny w planie zajęć, piątek miałam cały wolny, kupiłam najnowszą książkę Małgorzaty Musierowicz "Feblik", przeczytałam, zakochałam się w niej i stwierdziłam, że też chcę znaleźć takiego Józka lub chociażby Ignasia (który zmężniał i wreszcie zaczęłam go lubić... wcześniej to była taka miągwa, a teraz prawdziwy facet :) i skończyłam rozdział... Wow ^^

Dziękuję wam za wszystko, za motywację i te cudowne teksty typu: "Nie przejmuj się, my poczekamy, rozumiemy, że nauka jest najważniejsza...". Dziękuję. Jesteście najwspanialszymi czytelnikami na całym świecie <3

Buziaki od waszej zwariowanej, strzelającej durnymi pomysłami na kolejne rozdziały
Roxanne xD