Część II: Rozdział 17

Odłożyłam słuchawkę w poczuciu wielkiej krzywdy. Nic nowego, nihil novi na całej linii. Ślad Flasha, bla, bla, bla, wyjeżdżamy, bla, bla, bla, nie znaleźliśmy jej, bla, bla, bla.

Miałam już tego dość. Jake powiedział, że mamy uzbroić się w cierpliwość i poczekać na wiadomość. Na razie kilka osób rozpoznało Flasha na portrecie pamięciowym i wskazało miejsce, gdzie ostatnio był widziany. Udało się dotrzeć do numeru rejestracyjnego jego samochodu, który wskazywał na Peterborough. Właśnie tam jechał dziś Jake ze swoją ekipą.

-Coś się stało?- Zapytał Kasai, wchodząc do kuchni. Wyglądał znacznie lepiej niż pół godziny temu. Prawie nie było widać, że ryczał jak małe dziecko.

-Teoretycznie znaleźli coś w sprawie Moniki, ale tak naprawdę nic.- Wzruszyłam ramionami zniechęcona.- Jake Hollister twierdzi, że znajdą coś w Peterborough, ale moim zdaniem to tylko szukanie po ciemku igły w stogu siana. Nie ma szans, zwłaszcza że nikt nie rozpoznał Moniki na zdjęciach, nikt jej nie widział w jego towarzystwie.

-Hollister? Mąż Andie?- Upewnił się, nalewając sobie do szklanki soku.

-Tak, właśnie on.- Miałam dodać coś jeszcze, ale Noriaki wypluł na mnie zawartość szklanki.- Odbiło ci, do cholery?! Jestem cała w twojej ślinie!

-Coś ty tu wlała?!

-Sok wielowarzywny.- Odpowiedziałam, wycierając z twarzy resztki utartej marchewki.

-Jezu, jak można to pić?!- Pieklił się. Rzucił się do kranu, żeby przepłukać sobie paszczękę wodą.

-Normalnie. Jestem w ciąży i zmieniają mi się upodobania. Na przykład dzisiaj rano złapałam się na tym, że wcinałam dżem śliwkowy z polędwicą i to wcale nie było dziwne.- Noriaki posłał mi przerażone spojrzenie.

-Jak tylko zaczniesz robić takie kulinarne eksperymenty tutaj, to mnie uprzedź, żebym zdążył zamówić sobie żarcie z KFC.

~~*~~

Od: Louis =D

Wejdź na Skypa!!!

Od: Louis =D

Czerwony alarm 1D Team!!!

Od: Louis =D

Dobra, bez jaj, chcemy z tobą pogadać!!!

Od: Louis =D

El ma rozładowany telefon, ale też by cię bombardowała smsami!!!

Od: Louis =D

NATALIA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Rzuciłam okiem na wibrujący telefon i zamknęłam kartę pacjenta. Wzięłam szybko komórkę, żeby odpisać temu pacanowi.

Do: Louis =D

Nie wiesz kretynie, że jestem w pracy?!

Od: Louis =D

A to pardon, zapomniało mi się odrobinkę. Kiedy kończysz? Musimy pogadać! Stęskniłem się!!!

Do: Louis =D

Będę na Skypie o dziesiątej wieczorem. Spadaj, matole, masz już żonę, zajmij się nią i nie przeszkadzaj pracującym ludziom!

Po tej odpowiedzi Lou zamilkł na wystarczająco długi czas. Mogłam w spokoju przygotować się do kolejnego zabiegu. Proste laparoskopowe wycięcie wyrostka robaczkowego w stanie zapalnym u jedenastoletniej dziewczynki. Dokończyłam jeszcze wypełniać kartę staruszka, któremu dzień wcześniej cięłam tarczycę. Udało mi się zrobić wszystko idealnie pod dyktando profesora i byłam naprawdę zadowolona. Coraz pewniej czułam się, trzymając skalpel i coś mi się wydawało, że chirurgia to jednak moje powołanie.

Nagle zadzwonił telefon. Szybko podniosłam słuchawkę.

-Natalia Maj, słucham.

-Pani Natalio, czerwony alarm!- Słysząc podenerwowanego profesora, niemal stanęłam na baczność.- Nie będę mógł przyjechać na operację, jestem w biurze dyrektora szpitala. Musi pani operować sama, grafik jest przepełniony, nie mam chirurga, który panią pokieruje.- Musiałam się oprzeć o biurko. Słucham?! Mam wykonać operację… SAMA?!!!

-Ale… panie profesorze… ja nigdy…

-Wiem, wiem, ale teoretycznie jest pani przygotowana?

-Tak, ale…

-No właśnie, da pani sobie radę. Jakby coś, to na sali będzie doktor Holden, niby nie chirurg, a anestezjolog, ale coś pani pomoże. Zadzwonię jeszcze do dyżurki, żeby instrumentariuszki potraktowały panią ulgowo i będzie dobrze.

-No tak, ale…- Znowu mi nie dał dojść do słowa.

-Ja naprawdę nie mogę wyjść i wiem, że stawiam panią w sytuacji podbramkowej, ale tak wyszło. Budżet oddziału jest w opłakanym stanie i muszę chyba zarządzić strajk głodowy pod biurem dyrektora, żebym coś zdziałał. Tak że ja pójdę pikietować, a pani pójdzie operować. Powodzenia!- Trzask. Odłożył słuchawkę.

Stałam przez chwilę osłupiała, wpatrując się w telefon, jakby miał z niego wyskoczyć profesor i osobiście upewnić mnie, że się nie przesłyszałam i będę operować dziewczynce ten przeklęty, zapalony wyrostek.

O rany.

Ale ja nie umiem.

Znaczy umiem, ale tylko w teorii. Nigdy nie operowałam sama. Ostatnie zabiegi wyglądały w ten sposób, że profesor w trakcie odpytywał mnie z kolejnych czynności i kazał niektóre wykonać samodzielnie. No dobra, większość. Ale na wyrostek nie trafiłam jeszcze ani razu. Zaczęłam się znowu stresować. A profesor wiedział o tym, że nie powinnam się w moim stanie nadmiernie denerwować.

Tak, powiedziałam mu o ciąży, żeby potem nie było żadnych problemów. Stwierdził beztrosko, że na razie trzymam się znakomicie i nie należy mi się zwolnienie. I dodatkowo gratuluje bliźniaków. I powinnam się pospieszyć, bo za sekundę obchód.

Zamknęłam wszystkie pootwierane karty i książki, wyłączyłam długopis i powoli wyszłam z pokoju. Droga na blok operacyjny dłużyła mi się jak nigdy. Przecież ja nie dam rady… Zamknęłam za sobą wielkie drzwi prowadzące na blok i poszłam do szatni. Przebrałam się i dokładnie umyłam. Z lustra spojrzała na mnie przerażona dziewczyna, której trzęsły się ręce i w głowie miała kompletną pustkę. Wdech, wydech, wdech. To idę.

Sprawdziłam jeszcze raz w grafiku w pokoju chirurgów, w której sali mam operować. Jedynka. Podobno tam jest w porządku, jeszcze na tej sali nie byłam. Skręciłam korytarzem w lewo, mijając magazyn i pokój pielęgniarek, i weszłam do sali.

-O, pani doktor! Gratuluję pierwszego samodzielnego zabiegu.- Doktor Holden właśnie ustawiał parametry respiratora i regulował poziom gazów usypiających.

-Nie czuję się specjalnie pewnie.- Wymamrotałam cicho i podeszłam do stołu.

-Jeszcze nie ma naszej pacjentki, więc spokojnie, może pani ponarzekać.- Uśmiechnął się pod nosem.- To tylko zwykły wyrostek, operuje się takich tysiące, a właściwie coraz mniej, bo stopniowo wycofują tę operację. Ja jestem obok, w razie co pomogę, ale ostatnio byłem chirurgiem na stażu, tak jak pani, więc kojarzę tylko parę punktów z opisu kolejnych czynności, ale co tam. Damy radę.

-Bo jak nie my to kto…- Zaśmiałam się.- W sumie racja. Jestem w ciąży, mogę wszystko.

-A właśnie! Jeszcze pani nie pogratulowałem. Zdrowia dla malucha.- Poklepał mnie po łopatce i wrócił do pracy.

-Raczej maluchów.- Poprawiłam go i stanęłam nad tacą z instrumentami. Chyba wszystko jest…

-O, to podwójne gratulacje.

-Dziękuję bardzo.- Przez chwilę milczeliśmy, przygotowując się do zabiegu.

-Chyba już wiozą pacjentkę.- Odezwał się anestezjolog. Dosłownie za sekundę na salę wbiegła jedna z instrumentariuszek, a po niej wjechało łóżko z gotową do zabiegu dziewczynką.

Mała była dużo bardziej przerażona niż ja. Szeroko otwartymi oczami rozglądała się po sali i nerwowo zagryzała wargi, jakby zaraz miała się rozpłakać. Nie mogłam jej zawieść, po prostu nie mogłam.

-Cześć.- Uśmiechnęłam się do niej pogodnie. Miejmy nadzieję, że nie zauważyła, jak mocno się telepię w środku…- Jestem Natalia, a ty?

-Gina…- Szepnęła cichutko. Okej, jedziemy dalej.

-Fajnie cię poznać. Boisz się?- Leciutkie skinienie głową i dużo większe niż leciutkie drżenie dolnej wargi.- Oj, ale nie płacz. Wszystko będzie dobrze, wiesz o tym, prawda? My tu zrobimy taką magiczną sztuczkę, żeby nie bolał cię już brzuszek, a ty w tym czasie sobie pośpisz, okej?- Kolejne skinięcie głową.

-Będzie bolało?- Wyszeptała odrobinę spokojniejsza.

-Obiecuję, że nie.- Ułożyłam rękę jak do przysięgi.- A jak będzie, to po operacji pozwalam ci na mnie nakrzyczeć. Zgoda?- Czy to był maleńki przebłysk uśmiechu?

-Zgoda.- Przytaknęła niepewnie.

-No, to zaczynamy. Najpierw jednak muszę wiedzieć, czy już się nie boisz?- Potrząsnęła ostrożnie głową.- Ej, ale musisz to powiedzieć. Powiedz: nie boję się!- Chyba to było też potwierdzenie tego, że ja, lekarz, nie bałam się wykonywać tego zabiegu. I faktycznie. Strach mnie opuścił, czułam tylko pewność, że muszę wyleczyć Ginę. I jakimś cudem wiedziałam, że na pewno to zrobię. Nie było innej opcji.

-Nie boję się.

-Ale głośniej. Chyba że jeszcze leciutko się boisz…

-Nie boję się.- Powtórzyła głośno.

-Ani odrobinki? Nie ma tam takiego tyciego stracha?- Pokazałam na palcach jak wielki byłby ten strach. Na moje oko, było to jakieś dwa centymetry.

-Nie!

-A takiego?- Zmniejszyłam odległość do pół centymetra.

-Nie! Nie boję się!- Roześmiała się, widząc moją minę.

-Wow, naprawdę jesteś dzielną dziewczynką! To możemy zaczynać?

-Tak!

-To jeszcze ci powiem, że żeby dobrze pracować, możemy włączyć tu sobie muzykę. Jak mi powiesz, kogo lubisz słuchać, to poproszę siostrę, o tamtą- wskazałam na stojącą przy rentgenie pielęgniarkę- i włączy twoją ulubioną piosenkę. Będziemy cię operować i słuchać muzyki.

-Naprawdę?- Prawie usiadła na łóżku, ale ją powstrzymałam.

-Nie, nie. Leż, teraz musisz leżeć spokojnie. To co ci włączyć?

-Ja bardzo lubię Selenę Gomez.- Powiedziała.- I Demi Lovato.- Pomyślałam chwilkę i wpadłam na całkiem niezły pomysł.

-Chyba mam na telefonie piosenkę, w której śpiewają obie. Chcesz posłuchać?- Pokiwała energicznie głową.- Tylko włączymy ją cichutko, żeby nikomu nie przeszkadzała, dobrze?

-Dobrze. Wiesz, ja chciałabym bardzo je zobaczyć. Demi i Selenę.

-Może dałoby radę to zrobić.- Demi chyba była jeszcze w Londynie. Może wpadłaby na sekundę do szpitala?- Siostro? Może siostra przynieść mój telefon? Leży w mojej szafce w szatni.

-Już idę.- Za minutę miałam w ręce telefon i szukałam starej piosenki, którą wgrała mi dawno temu Lena.

-O, to chyba ta.- Włączyłam „One And The Same”.

-Lubię ją. Mam ją na iPodzie.- Uśmiechnęła się Gina.

-No to świetnie.- Ściszyłam muzykę na minimum.- Możemy już zaczynać?

-Tak.

-Okej. Panie doktorze.- Zwróciłam się do Holdena, który przyglądał nam się z uśmiechem.- Proszę przygotować naszą małą dzielną pacjentkę do operacji.

-Robi się, pani doktor.- Zażartował i podszedł do stołu.- Panno Gino, muszę panią podłączyć do sprzętu.- Puściłam do niej oko za plecami Holdena i zaczęłam przeglądać przywiezioną kartę pacjentki. Wszystko było w porządku, oprócz tego stanu zapalnego.

-A teraz zaczynamy odliczanie. Umiesz liczyć do dwudziestu?

-Umiem już do tysiąca! I jeszcze dalej!

-No to super. Zacznij.

-Jeden, dwa, trzy…- Słuchałam jak liczy coraz ciszej i ciszej, aż w końcu urwała na dziewięciu. Holden wykonał wszystkie konieczne czynności zaintubowania i podłączania małej do respiratora.

-Pacjentka uśpiona. Możemy ciąć.- Zameldował anestezjolog i wyregulował poziom gazów płynących w rurce dotchawiczej.

Stanęłam na swoim miejscu, po prawej stronie dziewczynki i wyciągnęłam rękę do instrumentariuszki.

-Skalpel proszę.

-Poradzi sobie pani czy mam pomóc?- Zapytał Holden ze swojego miejsca.

-Poradzę sobie. Wiem, że dam radę.

Boże, pomóż mi, żebym nie zrobiła tej małej przez przypadek krzywdy…

Wykonałam pierwsze cięcie.

-Pani doktor, co z Giną?!- Ledwie wyszłam z bloku operacyjnego, a już dopadli mnie zdenerwowani rodzice. Uśmiechnęłam się do nich uspokajająco.

-Operacja przebiegła pomyślnie, wyrostek wycięty, rana zszyta poprawnie i Gina zaraz pojedzie na swoją salę na oddziale chirurgicznym.- Poinformowałam ich z nieukrywaną radością.

Udało się. Sama, całkowicie sama wykonałam zabieg appendektomii. I nie uszkodziłam żadnego, nawet mikroskopijnego odcinka jelita, żadnego mięśnia, cięłam dokładnie w tym miejscu, co trzeba, bez nerwów, na spokojnie.

-Dziękuję!- Mama Giny miała aż łzy w oczach z radości. Odruchowo położyłam rękę na brzuchu. Teraz wiedziałam, jak to jest czuć strach o swoje dziecko. Można powiedzieć, że bałam się o swoje maluchy przez cały czas.

-Nie ma za co.- Wyminęłam ich z uśmiechem i skierowałam się do gabinetu lekarskiego. Ledwie przekroczyłam próg, a wpadł na mnie profesor.

-No i jak było? Wszystko w porządku? Holden panią pilnował?- Zasypał mnie gradem pytań.

-Dobrze, tak i tak.- Odpowiedziałam.- Dziewczynka ma wycięty wyrostek, nic nie uszkodziłam i zrobiłam wszystko sama. Doktor Holden był obok, ale nie musiał mi pomagać.

-Zaraz zda mi raport i dokładnie go odpytam.- Odparł, patrząc na mnie nieufnie. Skinęłam głową i przeszłam do biurka, żeby skończyć uzupełnianie historii choroby kilku pacjentów. Profesor chodził po gabinecie w tę i z powrotem, a kiedy przyszedł Holden, wybiegł z gabinetu jak oparzony, ciągnąc anestezjologa za sobą.

-Siema, pracusiu.- Podniosłam głowę znad papierów i zobaczyłam Andie, wchodzącą do gabinetu.

-Cześć.- Wyszczerzyłam się na jej widok.- Co tam?

-Kilka zaświadczeń do podpisania przez dziadka profesorka, a u ciebie?

-Ha! Pierwszy raz samodzielnie operowałam!- Pochwaliłam się. Andie zmarszczyła brwi.

-Dziadek cię dopuścił do stołu?

-Brakowało mu ludzi.

-Fiu fiu.- Gwizdnęła z podziwem.- Nieźle. Nigdy nie pozwalał na to stażystom. Musiałaś na to zasłużyć.

-Oby teraz Holden wystawił mi dobrą opinię.- Westchnęłam i złożyłam zamaszysty podpis na wynikach badań.

-Holden? Bez kitu, lubi cię. Piąteczkę masz jak w banku. Jake do ciebie dzwonił?- Zmieniła temat.

-Taaa, dzwonił. Jest w Peterborough i ani śladu Flasha. Moniki też nie widać, a Harry znowu złapał doła i odrzuca moje połączenia. Zayn mnie na bieżąco informuje, czy żyje i czy je.- Spochmurniałam. Styles znowu się zamknął w sobie. Przez telefon urządził mi awanturę, bo nie pozwoliliśmy mu jechać z Jakiem szukać Moniki i obecnie jedynym jego towarzyszem był Shere Khan i gitara, na której uparcie grał "Addicted" i "Drag Me Down". Przynajmniej tyle, ten tekst mógł go tylko podtrzymać na duchu, a nie bardziej zdołować.

-Harry to trochę taki narwaniec, nie?- Andie uniosła jakieś zdjęcie rentgenowskie do światła.

-Przede wszystkim to cholernie zakochany facet.

-Ja pierdolę, drugi Werter.- Zadrwiła. Już miałam jej odparować, bo przecież musiałam bronić przyjaciela, gdy do pokoju wszedł profesor.

-Amanda? Co tu robisz?

-Cześć, dziadziu. Doktor Wise przesyła ci to coś.- Podała mu czarną teczkę.

-Patrzcie no, jak to interna nie może się obejść bez chirurgii.- Wymruczał, przeglądając papiery. Postawił parafkę na kilku stronach i oddał wnuczce.- Powiedz mu, żeby najpierw nauczył się porządnie łaciny, zanim znowu walnie błędne rozpoznanie.

-Jasne.- Uśmiechnęła się krzywo i wyszła z gabinetu.

-Pani Natalio.- Popatrzyłam na niego niepewnie. Miał poważną minę. Oho, coś zwaliłam. Szlag by to trafił.

-Tak?

-Jestem z pani dumny.- Jego twarz rozświetlił szeroki uśmiech, który tylko powiększył zmarszczki na policzkach i czole.- Spisała się pani znakomicie. Jeszcze ze trzy takie operacje, tylko pod moim okiem i będzie pani mogła pracować jako samodzielny chirurg.

-Dziękuję.- Wow. Czyli jednak się do czegoś tu nadaję. Wow. Ale zajebiste uczucie.

~~*~~

-Fajnie, że przyszłaś.- Uściskałam Demi z radością.- Ja skończyłam dyżur, ale teraz cię zaprowadzę do małej. Potem się zmywam, bo Niall dzwonił, że gdzieś chce mnie wyciągnąć, a jestem ledwie żywa.

-Nie ma sprawy, mogę posiedzieć dłużej. Może ktoś tu jeszcze jest moim fanem.- Zaśmiała się, idąc za mną korytarzem. Na końcu orszaku podążał Ian, jej nowy osobisty ochroniarz.- Tylko potem mam samolot na dwudziestą do Los Angeles, więc wiesz.

-No, na razie jest trzecia, więc powinnaś się wyrobić.- Otworzyłam drzwi do sali Giny.- Gina? Cześć.

-Hej, Nattie.- Gdy zobaczyła mnie po operacji bez maski, od razu mnie rozpoznała.- Mama zaraz przyjdzie i teraz siedzę sama. Pobawisz się ze mną? Mam lalki.- Zaprezentowała mi dwie Barbie, jedną blondynkę, a drugą czarnowłosą z niebieskimi pasemkami.

-Nieee, ale znam kogoś, kto może chcieć się z tobą pobawić. Chcesz ją poznać?

-Kto to?- Poprawiła się na łóżku.

-Demi, chodź!- Zawołałam, a oczy Giny mało nie wyleciały z orbit.

-O rety! To jest Demi Lovato!!!- Pisnęła na widok wchodzącej dziewczyny. Zerwała się z łóżka, ale zaraz ją powstrzymałam, bo zerwałaby kroplówkę.

-Uważaj, mała. Demi teraz z tobą posiedzi, okej?

-Okej!- Uśmiechnęłam się na widok Giny przytulającej swoją idolkę i wyszłam z sali. Zostawiłam w gabinecie fartuch, wzięłam torebkę i skierowałam się do windy.

Powolny ruch w dół znowu wywołał we mnie mdłości, ale byłam na to przygotowana. Wsadziłam w usta miętówkę i wyszłam na pełne słońce. Mrużąc oczy, odszukałam samochód Horana. Albo mi się wydaje, albo ktoś w nim siedział… No nie, jeśli Nialler wziął na przejażdżkę Liama, to chyba mu przypierdolę. A maluchy mi w tym pomogą.

Niall wysiadł z samochodu i otworzył dla mnie drzwi pasażera.

-Przytargałeś kogoś ze sobą?- Zapytałam, marszcząc brwi. W aucie grała stara płyta Katy Perry „One of the Boys”. Rozpoznałam ją po „Fingerprints”.

-Niespodzianka.- Puścił mi oczko. Zajrzałam do środka podejrzliwie.

-No, nie wierzę! Co wy tu najlepszego robicie?- Krzyknęłam na widok Louisa i Eleanor, śmiejących się do mnie z tylnego siedzenia.

-Jak to co? Finał Wimbledonu dzisiaj!- El przytuliła mnie od tyłu. Zamarłam w trakcie wsiadania do samochodu.

-Nie!

-Tak! Zabieramy cię, żebyś na własne oczy zobaczyła zwycięstwo Radwańskiej w Wimbledonie!- Odpowiedział radośnie Louis.

-O matko! Kocham was, jesteście najlepsi!!!- Z radości rzuciłam się na Nialla, który dziś robił za kierowcę i przydusiłam go w pełnym wdzięczności uścisku.- A Nika? Ona też uwielbia tenis.

-Nika ma dziś drugą zmianę, zostaje do dziewiątej w laboratorium. W zasadzie to dzięki niej masz ten bilet, zmienili jej godziny w ostatniej chwili.

-Szkoda. Znaczy dla niej, bo dla mnie super.- Wyszczerzyłam się złośliwie.- Dobra, ale korzystając z chwili przed meczem, ludzie! Opowiadajcie, jak było, bo przedwczoraj na Skypie niewiele mogłam z was wydusić, oprócz tego, że zmieniliście miejscówkę.

-W ogóle przyjechaliśmy wcześniej, bo za tydzień ósma rocznica powstania One Direction.- Zaczęła Els.- A zmieniliśmy miejscówkę, bo stwierdziliśmy, że warto zobaczyć coś więcej, niż tylko klapki Pierce'a Brosnana, które zgubił podczas kręcenia „Mamma Mia!”. Tydzień temu polecieliśmy z Grecji na Trynidad i Tobago.

-Jezu, wyglądam przy was jak córka młynarza.- Mruknęłam niezadowolona. Zawsze uwielbiałam się opalać, a teraz w ciąży nie ma opcji, żebym wystawiła brzuch na słońce. Daleko mi do spowodowania jakiejś wady wrodzonej u moich maluchów.

-No, słoneczko było zajebiste.- Louis rozwalił się wygodniej na fotelu.- A kiedy Niall zadzwonił, że możemy wpaść na mecz i zobaczyć, jak twoja idolka rozwala na korcie swoją dawną rywalkę. Swoją drogą, dziwna sprawa, jak bardzo spadła ostatnio kondycja Sereny, ale z drugiej strony, to ile ona ma już lat? Pięćdziesiąt?- Nawijanie Louisa podziałało na mnie uspokajająco. Po nerwowym dyżurze byłam mega zmęczona, ale obecność dwóch dodatkowych osób wcale mi nie przeszkadzała. Wręcz przeciwnie, czułam się bardziej jak w domu.

W końcu wesoło rozmawiając i komentując miesiąc miodowy naszego młodego małżeństwa, dojechaliśmy na korty Wimbledonu. Niall dzięki znajomości z Novakiem Djokovićiem otrzymał dla nas specjalne wejściówki. Przed bramkami czekał na nas jeszcze Mark, ochroniarz Horana, który dzięki nam też załapał się na mecz. Weszliśmy na trybuny, zegar wskazywał, że mecz zacznie się za jakieś dwadzieścia minut. Już czułam tę atmosferę podekscytowania. Nigdy nie byłam na Wimbledonie. Okej, kilka razy z Liamem pojechaliśmy na mecz tenisa, ale zawsze wychodziła z tego dyskusja, czy lepiej oglądać turnieje ATP czy WTA. Ja, solidaryzując się z moją płcią, wolałam WTA i cały czas wiernie kibicowałam Agnieszce Radwańskiej, która po rezygnacji Szarapowej i po rozniesieniu w pył Petry Kvitovej i Simony Halep była nie do pokonania. Obecnie znów znajdowała się na trzecim miejscu rankingu, ale jeśli wygrałaby dzisiejszy mecz z Sereną Williams, to po raz pierwszy wylądowałaby na najwyższej pozycji. Dalej, Isia!

-Chcecie coś do picia, żarcia?- Mark postanowił widocznie pobawić się w kelnera.

-Ja piwo!- Wyrwał się od razu Niall. Spojrzeliśmy na niego znacząco.- No co? Wracamy z Markiem. Prawda, Mark?- Jak dziecko.

-Prawda.- Odpowiedział spokojnie ochroniarz. Co wam przynieść?

-Mi też piwo.

-Ja tak samo.

-Ja proszę wodę.

-Co?!- Zdziwili się jednocześnie El i Louis. Kurde.

-A, faktycznie, ty nie możesz.- Zreflektował się Nialler.- Mark, przynieś Nattie wodę z cytrynką, okej?

-Spoko. Zaraz wracam, nie gryźć nikogo, bo jeszcze zarazicie wścieklizną.- Mark zmył się, nucąc pod nosem "So What!", a Els i Lou wbili we mnie oskarżycielskie spojrzenia.

-Natalia, mów zaraz, co się dzieje!- Zażądał groźnie Louis.

-Nic.- Czas na obronę. Jak na złość, nie miałam żadnych pomysłów na wymówki, a huczące w głośnikach "Like A Drum" wcale mi nie pomagało.

-Nattie, nie masz nawrotu, prawda?- Przestraszyła się El. Od kiedy ją znam, zawsze bała się panicznie chorób. Niall, ten skunksowaty zdrajca, nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem na cały stadion.

-Nattie jest w ciąży, idioci.- Odwróciłam się w jego stronę i spiorunowałam go wściekłym wzrokiem.- Ups. Miałem nie mówić?

-Tak!- Warknęłam strasznym głosem.

-To prawda?- Zapytali znowu równocześnie El i Tommo.

-O matko, znów będę wujkiem!- Zaczął się cieszyć Louis. Mało nie zleciał z fotela na trawę kortu. Jasne, może jeszcze niech cały Londyn się dowie, rozwrzeszczana małpo.
-Liam już wie? Jak zareagował?- Eleanor musiała zadać znienawidzone pytanie. Przynajmniej była pewna, że to jego dziecko. Do pełni szczęścia brakowałoby mi pytania "czyje to dziecko?!".
-Liam nic nie wie. Nie mam pojęcia, jak mu powiedzieć i nie zrobię tego w najbliższej przyszłości.
-Czekaj chwilę, wstań! Widać coś?- Lou złapał mnie za łokcie i pociągnął w górę. Stanęłam prosto i wygładziłam bluzkę.- Szczerze to na razie wyglądasz, jakbyś się przejadła.
-Ale już coś widać, wcześniej nie było nic.- Dodał Niall.
-Trochę było, ale nie zwróciłam na to uwagi, a szkoda. Może bym się wcześniej domyśliła.
-Chłopiec czy dziewczynka?
-Louis, przecież nie da się tego jeszcze sprawdzić.- Wywróciła oczami El.
-Zawsze może być i to, i to.- Parsknął śmiechem Nialler.- Będą bliźniaki.
-O rany, to jeszcze lepiej!- Wykrzyknęła El i przyciągnęła mnie do uścisku.- Gratuluję, skarbie!
-Nie wiem, czy zauważyliście, ale parę razy pokazali was na ekranie.- Oznajmił Mark, podając nam picie.- Będą gadać o tobie, Nattie.
-Kiedyś i tak by zaczęli, skoro siedzę koło dwóch największych plotkar One Direction.- Mruknęłam i wzięłam łyka lemoniady.- Byle tylko nie zaczęli za szybko podejrzewać ciąży. O, zaraz zaczną rozgrzewkę.
-Grają "Hello".- Ucieszyła się Calder... pardon, pani Tomlinson, która podobnie jak ja uwielbiała ten remiks Solveiga.
-Jest Serena.- Zauważył Niall.
-Wyszła Aga!- Krzyknęłam podekscytowana. Pierwszy raz widziałam moją idolkę tak blisko na trawiastym korcie. Horan załatwił nam miejsca w pierwszym rzędzie.
Zawodniczki usiadły na swoich ławkach i chwilę później zaczęły ćwiczyć serwy. Obserwowałam uważnie Williams, której wyraźnie przeszkadzał uszkodzony bark, bo nie była w stanie wykonać swojego supermocnego asa serwisowego. Agnieszka za to przyjęła swoją zwykłą taktykę niepokazywania wszystkich atutów i zaczęła ćwiczyć forehandy i backhandy.
-Ooo nie, Niall! Śpiewamy, nie ma bata! One way or another, I'm gonna find you, I'm gonna get ya', get ya', get ya', get ya'...- Louis zaczął wyśpiewywać na całe gardło ich wersję "One Way Or Another", a Niall, El i ja zaraz do niego dołączyliśmy. Chyba nawet Mark coś nucił pod nosem. Niemal od razu pokazali nas na ekranie. Przerwaliśmy dopiero wtedy, gdy z głośników podano informację o rozpoczęciu meczu finałowego Wimbledonu 2018 między Sereną Williams a Agnieszką Radwańską. Serwowała Amerykanka.
Od razu było widać, że masakrycznie się wysilała. As serwisowy był tak na wyrost, że aż mnie zabolała ręka na samą myśl. Aga odebrała podania, nie przesadzała z siłą. Pierwszego gema przegrała, ale po obejrzeniu masy meczów z jej udziałem wiedziałam, że to jej specjalna taktyka na przeczekanie. Sprawdzimy przeciwniczkę, ocenimy jej możliwości, dodamy jej pewności siebie, a potem dowalimy z grubej rury takie uderzenia, żeby się nie pozbierała do końca ostatniego seta.
Przez kolejne gemy wymiana piłek była zabójcza, prędkości uderzeń dochodziły do dwustu kilometrów na godzinę, rakiety niemal trzeszczały w trakcie uderzeń, a głośne "ochy" zawodniczek słychać było chyba na drugim końcu Londynu. Serena ganiała Isię po całym korcie, żeby wykończyć ją fizycznie zamiast siłowo. Agnieszka nie dawała za wygraną, odbierała piłkę za piłką, ale widać było, że zaczyna się męczyć. Głowy obracały nam się w tę i z powrotem, aż do końca pierwszego seta. Aga wygrała go siedem do pięciu. Kolejny był dla niej dużo gorszy. Serena wściekała się na całe otoczenie i chyba nadwyrężyła sobie ramię od tych wolejów, bo zeszła na przerwę, trzymając się za bark z wykrzywioną z bólu miną. Zaraz doskoczyli do niej masażysta i trener.
-Mówię wam, że nie wydoli. Nie da rady.- Mówiłam do reszty, nie spuszczając oka z kortu. Odstawiłam kubek na podstawkę i odruchowo pogładziłam się po brzuchu. Tak, maluchy, wy też będziecie fanami tenisa, czuję to. Wasza mamusia bardzo lubi tę grę i wy też bankowo ja polubicie.
Kolejna połowa drugiego seta była jeszcze bardziej zacięta, ale Serena całkiem nie dawała rady. Przy mocniejszych uderzeniach prawie krzyczała z bólu, ale nie poddawała się, aż do momentu, gdy Agnieszka pięknym lobem umieściła piłkę idealnie w rogu kortu, wygrywając mecz. Zerwaliśmy się z miejsc, wiwatując. Prawie popłakałam się z tych emocji. Wow, Polka wygrała Wimbledon!
-Wiedziałam! Wiedziałam!- Krzyczała Eleanor, bijąc brawo.
Pozostaliśmy jeszcze na rozdaniu nagród i dopiero potem, razem z resztą widowni ruszyliśmy do samochodu. Droga szybko nam minęła na wspominaniu lepszych zagrań z meczu.
-Nie ma co, nie żałuję, że pojechałem.- Stwierdził na koniec zadowolony Louis.- Ale Nattie, kiedy wpadniesz do nas na dłużej?
-Na pewno będę dwudziestego trzeciego, na waszych urodzinach. Robicie imprezę?
-Ty powinnaś być główną organizatorką i świętować z nami.- Nachmurzył się Niall.
-Będę z wami, obiecałam, że przyjadę po pracy i nawet Liam mnie nie powstrzyma.- Uspokoiłam go.
-Powiesz mu wtedy?- Zagryzłam wargę.
-Nie wiem. Chciałabym odwlec ten moment jak najdłużej.- Przyznałam.
Wysiadłam z samochodu pod mieszkaniem Kasaiego i chwilę patrzyłam za odjeżdżającymi przyjaciółmi. O wiele bardziej wolałam pojechać z nimi do domu, tego prawdziwego domu, niż iść na górę i znosić humory Japońca. Westchnęłam ciężko i weszłam do budynku. Życie jest do dupy. Na dodatek dziś muszę zadzwonić do rodziców i powiadomić ich, że będą dziadkami.
-Maj, chodź tu szybko!- Kiedy tylko weszłam do mieszkania, usłyszałam wrzask Noriakiego. Zrobiłam dwa kroki i stanęłam jak wryta na widok gigantycznego kosza żółtych róż ustawionego na środku salonu. Obok nich stał Kasai i wpatrywał się we mnie krzywo.
-Co... Co to jest?- Wydusiłam z siebie i podeszłam bliżej.
-Na moje niewprawione oko to jest wiecheć dla ciebie. Kurier przytargał to coś pół godziny temu. W dodatku przyszłaś później i nie było w lodówce nic do odgrzania!
Zignorowałam jego miauczenie i kucnęłam przy koszu. Dotknęłam delikatnie płatków róży i zaciągnęłam się wspaniałym zapachem. Kątem oka dostrzegłam ukrytą w liściach karteczkę. Szybko ją wyciągnęłam i otworzyłam. Oczy zaszkliły mi się na widok tego cytatu. A jednak zaczął działać.

"Now I'm searching every lonely place, every corner calling out your name, 

trying to find you, but I just don't know WHERE DO BROKEN HEARTS GO?

Proszę Cię, daj mi szansę wszystko odkręcić. Teraz to będzie o wiele prostsze. Kocham Cię i przepraszam, Liam"

_______________________________________________________________
Witam Was, misie moje kochane, po dłuższej przerwie! Jak mijają Wam wakacje? ^^

Dziś o piątej nad ranem wróciłam z Chorwacji, jutro o siódmej rano ruszam do Lublina z moją BFF, żeby z zapasem Rivanolu i gazików jałowych, w sandałach i skarpetkach podreptać na Jasną Górę :) będzie fajnie, grupa numer osiem rządzi! xD

Rozdział na "Dance..." chyba pojawi się jutro, bo dziś już nie dam rady. Niby przespałam pięć godzin, ale dalej odczuwam skutki dwudziestogodzinnej podróży. Słowacja jest cała rozkopana, niby to było tylko dwieście kilometrów i w porównaniu z Węgrami to pikuś, ale jednak męczyło bardziej -.-

One Direction wypuściło nowy singiel!!! "Drag Me Down" już ściągnięte na telefon i odsłuchane pięćdziesiąt razy ^^ piosenka genialna, tak bardzo w moim stylu! Jak ktoś jest zdolny, to znajdzie ją w rozdziale ;)

Przepraszam za nieodpisywanie na wasze komentarze, ale wolę nie wiedzieć, ile wybuliłabym kasy na internet w roamingu. Odpiszę chyba dopiero po powrocie z pielgrzymki, sorry *.*
Ale musicie wiedzieć, że czytam wszystko i dziękuję wam! DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ!!! ;***

Kolejny rozdział---> 18 sierpnia :) będzie się działo ^^

Kocham Was bardzo <3
Roxanne xD