Część II: Rozdział 32

Dzisiejszy rozdział wyjątkowo z dedykacją... dla Nicole Shanti vel Rosalie Fragile, która dziś obchodzi urodziny!

Złożyłam Ci już życzenia, a teraz pora na prezent ;)

HAPPY BIRTHDAY, HONEY <3 <3 <3

PS: Dla tych, którzy nie wiedzą, o kogo chodzi - Nicole pisze wspaniałe opowiadanie ( http://opowiadanieoonedirection1629.blogspot.com/ ), które było jednym z pierwszych fanfików o 1D, jakie przeczytałam i w którym się zakochałam. Dzięki niej poznałam takie piosenki chłopaków, jak "More Than This" i "Live While We're Young" (MTT była wspomniana w rozdziale, LWWY było na jej szablonie, a ja byłam wtedy na etapie "What Makes You Beautiful" i "Kiss You", czyli dopiero zaczynałam moją przygodę z 1D), a także dzięki niej zaczęłam pisać swoje opowiadanie. Kiedyś je zareklamowałam u niej i poprosiłam o opinię... I została na dłużej :D

Teraz obie czytamy swoje blogi xD

_____________________________________________________

- On jest mój!
- Nie, on jest mój!
- Zostaw go lepiej w spokoju!
- Zapłacę ci, żebyś mi go oddała!
- Nie ma mowy, on zostaje ze mną!
- Oddawaj mojego...
- Nie zabierzesz mi go!
- Ej, ej, ej, chwila! - Zayn stanął pomiędzy mną a Eleanor, ryzykując podrapaniem po buźce. - O kogo wy tak walczycie, co jest?
- Chce mi go odebrać, a ja na to nie pozwolę! - Wrzasnęłam, próbując dosięgnąć jej włosów.
- Jest mój, mówiłam to od początku! To, że jesteś dłużej w ciąży nie znaczy, że on ci się należy bardziej! - Odkrzyknęła El, bijąc Zayna, żeby zszedł jej z drogi.
- Zgubiłem się. - Stwierdził ze skołowaną miną. - Liam! Louis! Ogarnijcie swoje dziewczyny, ja nie wytrzymam!
- Co się dzieje? - Do kuchni wbiegł Liam, a zaraz za nim Lou. - Dziewczyny?
- Ona chce mi ukraść kurczaka! Moją porcję gyrosa!
- Co...? - Tomlinsonowi opadła szczęka. Zayn opuścił ręce. Liam gapił się na nas jak na wariatki.
- Ja go kupiłam i ja go przyrządziłam! Też mam dziecko do wyżywienia!
- Do jasnej cholery, dasz mi tego kurczaka albo oberwiesz kostką do gitary!
- Kłócicie się... o obiad?! O porcję żarcia? - Liam potrzebował potwierdzenia.
- TAK! - Odpowiedziałyśmy jednogłośnie.
- O Boże, nie wytrzymam! - Zayn wybuchnął śmiechem, a zaraz za nim pozostali.
- To nie jest śmieszne. - Obraziłam się i z założonymi rękami wymaszerowałam z kuchni. Po chwili wróciłam, zakładając płaszcz. - A żeby ci ten kurczak stanął w gardle. Liam! Wieziesz mnie do Maca!
- Czekaj, pójdę po kluczyki... - Kręcąc głową, poszedł na górę i za chwilę wrócił, niosąc swoją kurtkę.
- MacDrive? - Upewnił się.
- Jeszcze się pytasz? - Skinęłam głową. Wsiadłam do Lamborghini, tak szybko, na ile pozwalał mi mój obecny stan. Zagryzłam wargi, intensywnie się nad czymś zastanawiając.
- Coś zapomniałaś? - Liam od razu to wyłapał. Uruchomił silnik i przed otwarciem garażu spojrzał na mnie pytająco.
- W skali od jednego do miliona, jak bardzo jestem wkurzająca i żałosna? - Zamknęłam oczy, czekając na wyrok. Miałam świadomość, że wpieniałam wszystkich naokoło i momentami przechodziłam samą siebie w wygadywaniu głupot i przykrych rzeczy. Najgorsze było to, że orientowałam się po fakcie.
- Jakiś biliard. Plus sto punktów za komizm sytuacji. - Odparł z humorem i wreszcie wyjechał na podjazd. Westchnęłam ciężko i zapięłam ostrożnie pas. Ostatnio nawet w pas samochodowy się nie mieściłam, miałam wrażenie, że ściska mnie tak mocno, że Izzy zaraz wystrzeli mi z brzucha jak korek od szampana. - Ale spokojnie, kangurku, jeszcze cię nie wyrzucimy z domu...
- Kasai mnie z przyjemnością znów przygarnie. Już widzę, jak skacze do góry z radości na mój widok. - Skakałby z radości, ale z moim listem pożegnalnym w garści.
- Właśnie, jak jego sprawy z Dan? - Nie byłabym sobą, gdybym szczegółowo nie opowiedziała Liamowi, co się święciło między Danielle i Noriakim. Cała historia w zasadzie opierała się na tym, że Dan pojechała na ten casting do "Step Up", Kasai miotał się, miotał, aż w końcu poleciał za nią do Nowego Jorku. Tam wyszło, że casting przenieśli do Los Angeles, więc klnąc pod nosem na całą, cytuję, "zasraną Amerykę", poleciał do Kalifornii. I na tym trop się urwał.
- Nie mam pojęcia, ale chyba do niej niedługo zadzwonię. - Mruknęłam, patrząc niechętnie na gigantyczną kolejkę do McDrive'a. - Jakie ryzyko, że złapią nas paparazzi, jeśli wejdziemy do środka?
- Spore, a nie mamy ochroniarza. - Zatrzymał się za srebrnym Seatem. - Nie zmieniaj zdania co pięć minut, bo cię tu zostawię.
- W Maku? - Roześmiałam się. - To nie byłby taki zły pomysł.
- Ech, Natalia... - Pokręcił głową i włączył "Thrift Shop".

~~*~~

- No wreszcie odebrałaś! - Zawołała Danielle z pretensją, kiedy wreszcie wygrzebałam z torebki telefon. 

- No, odebrałam. Co jest? - Odgarnęłam włosy z czoła i zatrzymałam Liama gestem ręki. Szliśmy właśnie na cmentarz z Prestonem, wiał silny wiatr i nie było szans na usłyszenie czegokolwiek w marszu.
- Pamiętasz piosenkę Coldplaya "Adventure Of A Lifetime"? No to właśnie ja tu przeżywam przygodę życia. Dziś dostałam wiadomość. Mam tę rolę! - Zapiszczała mi do ucha, aż musiałam odsunąć telefon.
- Gratuluję! - Ucieszyłam się. - Dostała rolę! - Przekazałam natychmiast Liamowi. Uśmiechnął się i nachylił do mnie.
- Dobra robota, Dan! - Powiedział do mikrofonu.
- Dzięki, ludzie. - Mogłam usłyszeć, jak się uśmiecha. - Coś niesamowitego. Ale na castingu nie chcieli ode mnie przygotowanego układu. Dasz wiarę, że pozwolili mi zatańczyć jazz, a potem włączyli mi The Baseballs i miałam zatańczyć freestyle do ich coveru "Hot'N'Cold"?
- Było im pokazać tego jive'a, którego próbowałam cię nauczyć. - Zaśmiałam się. - Jaka to rola?
- Będę grała najlepszą przyjaciółkę głównego bohatera, czyli tą trzecią zostawioną we friendzone. - Nadawała radośnie. - Ale to fajna rola, bo będzie można się wykazać na parkiecie, a na tym mi najbardziej zależy. Aha, i znów zagra Channing Tatum! Będzie nauczycielem w szkole tańca! Nawet Jenna Tatum wystąpi w jednej scenie!
- To już wiem, na jaki film bankowo pójdę do kina. Załatw mi bilety na premierę. - Zażartowałam, znów odgarniając włosy z twarzy. Słowo daję, nienawidzę angielskiego wiatru.
- Nie wygłupiaj się, będziesz w pierwszym rzędzie, Liam też! Ale najpierw dajcie mi zagrać w tym filmie, jeszcze nie mam grafiku zdjęć ani nic.
- A co z Noriakim? - Zapytałam. Chwila ciszy. Dłuższa chwila ciszy. - Danielle?
- A co ma być? - Odpowiedziała pytaniem na pytanie, ale słyszałam zmianę w jej głosie. Była bardziej... niepewna. Ostrożna.
- Poleciał do ciebie. Chcę wiedzieć, w jakim stanie wróci, żeby albo go pocieszyć skopaniem mu tyłka w Fifie, albo go zastrzelić, kiedy będzie zbyt radosny. - Wywróciłam oczami. Liam z trudem stłumił śmiech.
- Był u mnie. - Przyznała niechętnie. - I gadaliśmy. I się pokłóciliśmy. I może... moooże z tych emocji znów poszliśmy do łóżka... - Wstrzymała oddech i po chwili dokończyła. - A potem powiedziałam mu, że na razie nic z tego nie będzie i lepiej dla niego, żeby poszukał sobie kogoś innego.
- Co zrobiłaś? - Zatkało mnie. Nie no, nie wierzę. Rozejrzałam się i usiadłam na ławce przystanku autobusowego pod cmentarzem. Poczułam jak Izzy zaczęła się znów kręcić.
- On nie rzuci dla mnie Londynu i nie przyjedzie do L.A. Ja nie zostawię Hollywood, nie teraz. Lepiej dla nas, żebyśmy o sobie zapomnieli.
- Wątpię, czy o sobie zapomnicie po tych upojnych nocach. - Prychnęłam. - Dan, wiesz, czemu on do ciebie poleciał?
- No?
- Bo się w tobie zakochał, idiotko. Jedną miłość stracił, a teraz druga dała mu kosza. - Tylko nie wrzeszcz, nie chcesz, żeby cały Londyn się dowiedział...
- Co? Jaka pierwsza miłość? - Spytała zdziwiona. Oczywiście. Nie powiedział jej.
- Byłaś w jego pokoju? Widziałaś tapetę?
- No... Jakaś Chinka tam była.
- Japonka. Jego była narzeczona, Mitchiyo. Lub dziewczyna, nie pamiętam, czy się zaręczyli. Popełniła samobójstwo, bo jej rodzice zmusili ją do usunięcia dziecka. Jej i Noriakiego.
- C-co? - Wstrzymała oddech. - Myślałam, że to jakaś przypadkowa laska...
- Niespodzianka. Może jeszcze go zawróć, póki nie wsiada na pokład British Airways na LAX.
- Ale on... Poleciał dwa dni temu. Nie był jeszcze u ciebie? Nie odzywał się? - Zamarłam. Nie dostałam od Kasaiego żadnej wiadomości. Na pewno bym tego nie przeoczyła.
- Nie... Nie pisał... - Wyjąkałam. Spojrzałam spanikowana na Liama. - Nie było ostatnio żadnej katastrofy lotniczej, prawda?
- Nie. Nattie, co się dzieje? - Spytał zaniepokojony. Usiadł obok mnie. - Tylko się nie denerwuj.
- Jestem spokojna. - Odparłam trzęsącym się głosem. - Dan, zadzwonię do niego i dam ci znać. - Rozłączyłam się, nie czekając na jej reakcję i wybrałam numer Noriakiego. Jeden sygnał, drugi, trzeci... Połączenie odrzucone. Spojrzałam na komórkę i spróbowałam jeszcze raz. To samo. Jeśli odrzuca połączenia, to znaczy że... Zagryzłam wargi i napisałam smsa.

Do: Kasai 
Żyjesz? Gdzie jesteś?

Odpowiedź przyszła po sekundzie.

Od: Kasai
Dajcie mi wszyscy święty spokój.

No to pięknie. Zrobiłam screena i wysłałam do Danielle. Nie miałam siły na kolejną rozmowę.
- Co się stało? - Spytał Liam, masując mnie delikatnie po plecach.
- Noriaki zniknął. W sensie pewnie jest teraz w Anglii, ale nie odzywał się dwa dni... Dan z nim zerwała.
- Aha. Czyli masz zamiar leczyć kolejne złamane serce? - Uśmiechnął się krzywo.
- W tej chwili idę podleczyć swoje. - Westchnęłam i wstałam powoli z ławki. - Chodź, Patrick czeka.
W milczeniu przeszliśmy przez bramę i po krótkim spacerze dotarliśmy do grobu synka. Na otwartej przestrzeni wiatr był jeszcze silniejszy i miałam wrażenie, że przenika mnie na wskroś. Liam postawił kolejną świeczkę na maleńkim grobie i stanął koło mnie. Wzięliśmy się za ręce i po prostu patrzyliśmy...
- Czasem się zastanawiam... jakim by był człowiekiem. - Odezwał się Liam. - Co by odziedziczył po mnie, a co po tobie. Co by lubił robić?
- Na pewno śpiewać. - Uśmiechnęłam się smutno. - Oboje to uwielbiamy.
- Miałby twoje oczy i uśmiech.
- Nie. Twoje oczy. I twój nos.
- A co ci się nie podoba w twoim? - Zapytał rozbawiony.
- Nic. Wolę twój. - Parsknęłam śmiechem, ale zaraz spoważniałam. - To chyba niewłaściwe. Śmiać się na cmentarzu przy grobie dziecka.
- Myślisz, że chciałby rodziców ponuraków? Bo ja w to wątpię. - Oparłam głowę na ramieniu narzeczonego i westchnęłam.
- Bylibyśmy dla niego najlepszymi rodzicami na świecie.
- A teraz będziemy dla Izzy.
- Tak.
Jakiś samotny liść opadł na sąsiedni grób. Podniosłam wzrok na zachmurzone niebo. Zapowiadali deszcz, ale na razie nie spadła jeszcze żadna kropla. Chyba że ta słona z mojego oka.
- Powinniśmy się zbierać. - Odezwał się Preston. Popatrzyłam na niego zdziwiona. Nigdy nas nie poganiał.
- Co jest? - Liam też to zauważył.
- Wydaje mi się, że ktoś was obserwuje. Dla bezpieczeństwa wracajmy do domu. - Rozglądał się po całym cmentarzu. Podążyłam za nim wzrokiem, ale nikogo nie widziałam. Nikomu nie chciało się iść na cmentarz w taką pogodę, tylko my byliśmy takimi wariatami.
- Okej, idziemy. - Liam pociągnął mnie za rękę. - Następnym razem posiedzimy tu dłużej, dobrze? Może będzie cieplej.
- Jasne. - Rzuciłam jeszcze ostatnie spojrzenie na grób Patricka i podążyłam za nimi do samochodu.
Jechaliśmy dość spokojnie, miasto wyjątkowo nie było zakorkowane. Może to z powodu deszczu, który zgodnie z serwisem AccuWeather lunął z hukiem z nieba. Kiedy dotarliśmy do domu, nie było nikogo. Monia z Harrym zawieźli Dianę do Holmes Chapel, żeby mogła poznać resztę rodziny, Lou i El mieli badania u lekarza, Nika z Niallem pewnie korzystali z jej urlopu, a Perrie, Zayn i Shane zrobili sobie wycieczkę do Disneylandu. Taa, tego w Paryżu. Mieli wrócić za parę dni. Garaż był w połowie pusty i w całym domu panowała ta cudowna cisza, która była ogromną rzadkością.
Już w samochodzie ustaliliśmy, że obejrzymy jakiś film albo dwa i wcześnie pójdziemy spać, więc kiedy Preston zatrzymał auto i poszedł zmienić Zeke'a, my udaliśmy się prosto do salonu przed telewizor. Znaczy Liam się udał. Ja musiałam najpierw zaliczyć łazienkę.

- Pójdę jeszcze przygotować popcorn, a ty lepiej włącz "Jak urodzić i nie zwariować". Przyda ci się już niedługo. - Poinformowałam chłopaka i ruszyłam do kuchni. Wsadziłam do mikrofali papierową torebkę z kukurydzą i oparłam się biodrem o blat. Wyczułam kolejne kopnięcie małej. Położyłam rękę na brzuchu i zaczęłam go masować.
- Dasz nam w kość, mała? - Zapytałam. - Nie, ty pewnie będziesz grzeczna... Auć! - Syknęłam, kiedy zarobiłam następnego siniaka na żołądku. - Izabella, nie wolno kopać, bić czy co ty tam robisz. Zwłaszcza mamie nie wolno tego robić. Mama cię bardzo kocha i nosi pod sercem. Cierpi na bóle krzyża, puchnące kostki, lata do kibla co kwadrans, a wszystko dlatego, bo cię kocha i chce, żebyś zdrowo przyszła na świat. - Cisza. Zero reakcji. - Milczenie oznacza zgodę. Dziękuję, córcia, że się ze mną zgadzasz.
Pisnął brzęczyk mikrofalówki. Wyjęłam popcorn i przesypałam go do miski. Resztki nieuprażonej kukurydzy zostawiłam w worku i włożyłam jeszcze na minutę. Po co ma się marnować... W tej chwili zadzwonił dzwonek do drzwi. Liam najwyraźniej go nie usłyszał, więc wyjrzałam przez okno i powoli poszłam do drzwi. Nie stał żaden nowy samochód, wszyscy w domu mają klucze, a nawet jeśli nie, to z garażu można przejść drzwiami na kod. Kto tu przylazł w taki deszcz?
Otworzyłam drzwi i zamarłam. Zaraz jednak odzyskałam równowagę i zmierzyłam intruza ostrym spojrzeniem, które przetestowałam na Nice. Działało zawsze... aż do tej pory.
- Co ty tu robisz? - Zapytałam bez wdawania się w zbędne powitania.
- Nic, co cię powinno obchodzić. - Odparła wyniośle. - Jest Liam?
- Nie powinno cię to obchodzić. - Sparodiowałam jej ton. Jak to dobrze, że miałam na sobie w miarę ładne ciuchy i upięłam część włosów u góry. Jakbym miała przeczucie, że będę oceniana. Uniosłam głowę i znaczącym gestem położyłam rękę na brzuchu. - Wracaj do piekła czy gdzie tam przebywałaś do tej pory.
- Lepiej zawołaj Liama, skarbie, w przeciwnym razie inaczej sobie porozmawiamy. - Spadaj na drzewo. Czemu musimy mieć daszek nad wejściem, nie mogła szmata trochę zmoknąć?
- Grozisz mi? Nie radzę. Wszędzie są kamery. - Wskazałam głową na ledwie widoczną białą kamerkę nad drzwiami. Te cudne wynalazki techniki były niesamowite. Przekazywały obraz nie tylko naszym ochroniarzom w domu, ale też do ich centralnego biura. Do tego przy włączonej odpowiedniej funkcji nagrywały głos w dość dobrej jakości. Jeszcze jedna taka była w garażu, na tarasie i w przedpokoju. W pozostałych częściach domu nie trzymaliśmy monitoringu, ale zamiast tego Paul uparł się na kuloodporne szyby. Sprawdzały się zwłaszcza w czasie gradu.
- Zawołaj Liama. I to już. - Uśmiechnęłam się krzywo.
- Nie będziesz mi rozkazywała. Chcesz z nim rozmawiać, to do niego zadzwoń i módl się, żeby odebrał.
- Co się tu dzieje? - Poczułam ruch za moimi plecami. Z jednej strony cieszyłam się, że nie będę sama z tą zdzirą, a z drugiej strony bałam się, bo co jeśli znów spojrzałby na nią tak jak kiedyś? Chyba bym tego nie zniosła.
- Co ty tu, do cholery, robisz?! - Krzyknął, kiedy zobaczył, z kim rozmawiam. Momentalnie otoczył mnie ramieniem i przesunął w tył. - Wynoś się stąd albo wezwę ochronę!
- Jeszcze parę miesięcy temu mówiłeś co innego. - Posłała mu uśmiech. Zaraz ci tak przyłożę, że nawet te nadmuchane wargi ci nie pomogą, zęby będziesz zbierać w promieniu stu kilometrów!
- Przestań chrzanić i znikaj zanim ci przyłożę. Normalnie nie biję kobiet, ale do ciebie nic innego nie przemówi. - Wyraźnie chciał dodać coś jeszcze, ale ona weszła mu w zdanie.
- Potrzebuję pieniędzy.
- To idź do banku. - Zripostował i cofnął się, żeby zamknąć drzwi. Dziewczyna szybko złapała za klamkę i przytrzymała. Silna bestia. Hydra. Maszkaron. Cholera. Harpia. Cokolwiek.
- Albo dasz mi teraz sto tysięcy, albo pójdę z tym do prasy. - Wyjęłam z torebki brązową kopertę i podała mu. Spojrzałam na nią podejrzliwie.
- W takich kopertach przesyłano politykom zarodniki broni biologicznej. Konkretnie bakterii wąglika. Kreatywna metoda na pozbycie się nas. - Skomentowałam, zabierając jej kopertę, zanim zrobił to Liam.
Rozerwałam ją i wyjęłam kilka kartek papieru. Właściwie to kliszy fotograficznych. Spojrzałam na pierwsze zdjęcie i poczułam się, jakbym traciła grunt pod nogami. Zakręciło mi się w głowie. Z pozoru niewinne zdjęcie przedstawiało mnie i Liama. Po ubraniach mogłam poznać, że było zrobione niedawno, chyba przedwczoraj. Ale nie to było najgorsze. W rogu zdjęcia wyraźnie widać było ciemnoszary nagrobek. Zaczęły mi drżeć ręce. Rzuciłam zdjęcie na podłogę i spojrzałam na kolejne. Znowu my. Złapała moment, kiedy odgarniałam włosy z twarzy, można było poznać mnie po tatuażu. Trzecie zdjęcie. Odchodzimy od grobu, mnie w połowie zasłaniał Preston, ale Liam i nasze złączone ręce były bardzo wyraźne. W tle znów grób naszego synka. I na koniec czwarte. Zbliżenie samego nagrobka z wykaligrafowanym imieniem i nazwiskiem. Patrick Payne. Nie. Oparłam się o ścianę, bo mało brakowało, a zaliczyłabym piękne omdlenie. Liam wyrwał mi zdjęcie z dłoni, podniósł z ziemi resztę i przejrzał je szybko.
- Czyli co? Teraz będziesz mnie szantażować, bo ci się jednak nie dałem? - Rzucił jej zdjęciami w twarz. - Zabieraj się stąd, bo zaraz zadzwonię na policję. Preston!!! - Wrzasnął na całe gardło.
- Jeżeli mi nie dasz forsy, te zdjęcia będą w najnowszym numerze "People" i "Cosmopolitan". A stamtąd pójdą na cały świat. Twitter to cudowny wynalazek, nie sądzisz? - Uśmiechnęła się drwiąco. - Mogę przyjąć czek.
- Jak ja ci zaraz... - Szybko odzyskałam równowagę i rzuciłam się na nią z pięściami. Liam powstrzymał mnie w ostatniej chwili.
- Natalia, nie! Jeśli teraz jej coś zrobisz, to dostaniesz też sprawę sądową o pobicie! - Zatrzymałam się w pół kroku, ciężko dysząc i wyciągnęłam w jej stronę palec wskazujący.
- Jeżeli dasz to do prasy, to nigdy się nie pozbierasz, rozumiesz? Zniszczymy cię. Nie wypłacisz się z odszkodowania sądowego za zniesławienie, naruszenie ochrony danych osobistych, prywatności i całego tego prawnego gówna! - Preston wyleciał zza rogu domu, trzymając w jednej ręce telefon, a drugą przytrzymując kaburę w bronią. Zawsze przynajmniej jeden ochroniarz był uzbrojony. Strzelaj do niej, na co czekasz?!
- Zabierz ją stąd i dopilnuj, żeby te zdjęcia były zniszczone. - Powiedział Liam, odciągając mnie ramieniem. Objął mnie mocno i razem patrzyliśmy, jak Preston odprowadzał Sophię do bramy. Co dziwne, wcale nie protestowała. Zachowywała się zbyt spokojnie.
Odwróciłam się przodem do Liama i mocno się do niego przytuliłam.
- Ona na pewno ma kopie, może już dała je gazetom. Co teraz będzie? - Zapytałam drżącym głosem. Czułam, że zaraz wybuchnę strasznym płaczem.
- Wszystko będzie dobrze, Nattie. Wszystko będzie dobrze. - Pocałował mnie w głowę i odwzajemnił uścisk.

Dwa dni później cały świat już wiedział.


____________________________________________________
Udało się! Ufff... Okazało się, że wcale tak dużo temu rozdziałowi nie brakowało :P

Kolejny po świętach. Nie będę wam robić nadziei, że opublikuję nowy w święta, bo znając mnie, to się spóźnię. Na wasze wspaniałe komentarze niestety odpowiem dopiero w ferie. Mój najbliższy tydzień, w sensie do środy włącznie, to codziennie kolokwium, więc sorry... Ta godzinka dzisiaj na dokończenie rozdziału była cudowna ^^

Dziękuję wam za wszystko, cieszę się, że nie piszecie do mnie co chwilę "kiedy rozdział???", "obiecałaś!" itp itd. Trzymajcie kciuki, żebym zaliczyła tę patomorfologię, fizjologię, patofizjologię i mikrobiologię (masakra! -.-), jak zaliczę, to w święta będę kuła tylko anatomię i immuny...

Kocham Was bardzo i do napisania <3
Roxanne xD